miércoles, 1 de mayo de 2024
de Dayton. Claro que axiña deixou que asomase un ricto de enfado, porque opina que, ás veces, ós ianquis todas lles son poucas. Non hai forma de que prohiban as armas! Eles mesmos buscan as súas propias traxedias. Zaira Acibeche Florida bebe un chisco de cervexa, ó mesmo tempo que a súa ollada se dirixe a un dos seus pés, máis en concreto ó esquerdo, para sorrir ante a tatuaxe dun reloxo de area. A Zaira gústanlle as tatuaxes. Tatuou os nomes da súa nai e do seu fillo. E dille ó seu amigo Galez Xentil Galego que aínda quere facer dúas tatuaxes máis: a do signo da arroba (@) e a tatuaxe dun toxo. O seu amigo Galez pensa que a do toxo non estará mal. Hai que lembrar que o toxo, para o noso país, é moito toxo. Zaira Acibeche Florida fochica co móbil e como a conexión semella que non vai moi aquel, vénselle á cabeza un titular xornalístico que leu hai uns días: que Ourense anda á cola no uso da Internet. E dis ti e digo eu: cando non anda Ourense nos últimos postos do que sexa? Zaira deixa que apareza nos seus beizos un triste sorriso, mentres lle segue a dar voltas á cabeza con esas dúas tatuaxes ás que lle ten xa moitas ganas. Remata a cervexa e marcha.
acendidas. Nada. Vexo como pasan os coches; correndo. Algúns ata corren de máis. É igual. Os de Tráfico sempre pillan a un mesmo; nunca ós demais. Terceiro trago. Xa rematei o café. Son as sete en punto da tarde. Aínda quenta de raio. A estas horas é cando se debería saír da casa, e non volver a ela xa. Si, entendo; pero xa levaba moito tempo encerrado. Son home de andar por fóra. Máis coñecida a expresión como andar de can, ou sexa, de canquilleiro. Dicíamo sempre a miña nai. Unha nai sempre ten razón. Estou a escribir porque xa tomei o café. E non vou estar a velas vir. Sempre me aburrín moito se non fago nada. De aí que escriba nos panos de papel das cafetarías. De aí que lea aínda que sexa andando. Non vou perder o tempo! Para min si que é verdade que o tempo é ouro. Son as sete e cinco, e súo. E iso que xa hai oito tempo que a esta terraza lle dá a sombra. Pois en concreto, toda a tarde. Aínda así, a calor é moita. Claro que isto, nesta época, non é novidade en Ourense. Isto remata e hai que volver outra vez para a casa. Aínda que me amole ben. Pero si, xa chegou de andar de canquilleiro. Ben cho dicía túa nai, sentenciarame a parenta ó chegar.
