Bonito mentres durou
Acabouse o que se daba. E non me refiro ó Barcelona na Liga de Campións (só que fose polo cuarto gol, xa merecía caer eliminado), senón que vou falar do pobre Huesca. Creo que se fixo querer en toda España. Eu, por partida dobre: por ser un equipo tan modesto e por David Ferreiro, por suposto. Rematou a aventura na primeira división daquel e deste. A alegría na casa do pobre sempre durou pouco, moi pouco. Pero tamén como se adoita dicir:
foi bonito mentres durou. Moi bonito. E para un servidor, marabillosamente fermoso. Ver a un molgués traendo tolos ás mellores defensas de España (e se non que llo pregunten á do Real Madrid) é algo que, á forza, enche de orgullo. Agora o seu descenso recoñezo que me dá pena. Non polo club (porque máis ou menos xa se intuía), senón polo meu veciño. Creo e estou seguro que ten a suficiente categoría para seguir en primeira división. Máis ou menos seguín as críticas, as estrelas, os corazóns e comentarios que se fixeron ó longo de toda a temporada e a maioría estiveron de acordo en que David Ferreiro era sempre un dos destacados do Huesca. E naqueles partidos que entraba de suplente, revolucionaba sempre o encontro. Sei que renovou polo Huesca, pero, a ver se... Oxalá!
O avogado das silveiras
Xacobe Hebraico Segundo era avogado. Pero tiña fama de avogado da lareira ou avogado de cagar entre o millo. Porque dicía que defendía ós pobre, e non sabía distinguir entre pobres e ricos. Xacobe Hebraico era fillo dunha humilde familia de labregos que tan axiña como chegou á universidade esqueceuse de onde procedía. Non fora o demo que... Así é que se deu unha certa importancia entre os círculos do seu barrio, que non eran outros que catro poetas, seis pedichóns e unha ducia de señoritos. El pensaba que eran señoritos. Pero a verdade era que simplemente se tiraban o día sentados ó sol e estaban a velas vir. Estes señoritos coñecían a Xacobe polo alcume de O Avogado das Silveiras. E creo que foi porque unha vez, ante catro cafés e media ducia de cervexas, confesoulle ós presentes que había no gran café do barrio, non sei que do marco que había entre unha silveira. Fíxoselles un chisco de historia sobre a simboloxía dos marcos nas divisións das leiras, que non era trompo na uña, ou sexa, moco de pavo; ata tal punto de asistir á xuízos por leas ou incluso asasinatos por un puto marco. Por certo, isto non lo confesou ós oínte, pero en todos os xuízos nos que participou sobre asuntos de marcos, perdeunos todos. Non obstante, el sempre tiraba para adiante.
Quero escribir...
Quero escribir un refrán e penso nunha canción de Ray Charles e Betty Carter. Así me pasa moitas veces; a miña cabeza vai e vén polas corredoiras dos sen sentidos. Agora mesmo non sei moi ben se as corredoiras teñen sentido. Terán, digo eu. Poida que sexa eu o que non teña sentidiño ningún. É igual; o caso é bailar baixo a influencia dun tema de Milladoiro. Hainos que se bailan ben e hainos que simplemente hai que escoitalos; e punto. Quero escribir sobre a inercia dun soño que me asoma todas as noites: que lle dou ó coche marcha atrás, que non consigo frealo, que non vexo un carallo e que me angustio porque,
por lóxica, teño que darlle a algo ou pillar a alguén. Non obstante, nunca me pasa tal cousa; nin esnafro o coche nin mato a ninguén. Cando a ansiedade chega ó seu punto álxido, creo que esperto. Creo. Agora mesmo non o sei. Ó mellor ata poida que enlace con outro soño. Escribo unha corrección: ó asunto do coche non lle podo chamar soño, pois iso é máis ben un pesadelo. Os soños sempre son bonitos. Os pesadelos son agónicos. Quero escribir sobre a negrura da noite, pero se miro para fóra tan só vexo a unha rula pousada na punta máis baixa da lúa. Ó mesmo tempo, as dúas (a rula e a lúa) deixan escapar unha cantiga de berce de Fuxan Os Ventos. Quedo en silencio.
O control das personaxes
Non che sei dicir se o protagonista dun conto debería morrer ou non ó final do mesmo. Estou cansado de que os protagonistas sempre leven as de ganar. Claro que a culpa é do autor. Aínda que, tamén poderían revelarse algunha vez os personaxes, digo eu. Sería bonito ver ós personaxes das novelas andar na procura dos biosbardos, por exemplo, ou andar ás cegas. Ata o malo máis malo se lle podía poñer farruco ó autor. Oe ti, ti a min non me matas, porque te fulmino. Habería que ver a reacción do autor. Tamén é verdade que hai autores que non saben controlar ós seus personaxes. Póñenos aí, entre as liñas ou os parágrafos, e ale, que se busquen a vida, que se escriban eles mesmos o guión. Entón case é normal que se descontrolen. Ou que nós, os lectores, non os saibamos atopar. Ou descubrir. Menos mal que o lector, a maioría das veces, adoita ser máis intelixente que o autor e incluso que os propios personaxes. E mirade que hai personaxes moi intelixentes. Tras esta esperpéntica parola, sigo a dicirche que realmente non sei que faría co personaxe principal do conto ou da novela. Hai que pensar na sensibilidade do lector. Se matamos ó protagonista, ó mellor o lector chora. E tampouco é plan de amargarlle o momento, a ilusión, a emoción. Así é que... ti mesmo.
