Bailando na punta dun fuso (12)

…/…
De volta para Lugo, nada máis pasar as voltas de Reguntille, tiveron un desvío, outro, outro máis!

-¿Que fas, condutor; fállache o compás?

-Querida Xulieta, ti, como vés dos suevos, cres que foron os meus, os romanos, os fabricantes desta culturiña peninsular…, pero vouche demostrar que tivemos avós…, que os teus e mailos meus foron, son, herdeiros…; iso, herdeiros dunha cultura ancestral, pero de primeira magnitude! Ben vistes que primeiro torcín para a dereita, en honor dos teus, mais agora veñen os meus, aquí, nesta revolta da estrada, que vou dirixirme pola esquerda, para finalmente subir ao castro, que está á dereita. ¡Son os tombos, as variantes, da Historia!

-En definitiva, a onde nos levas, tarabelo dos nabos?

-¿A onde vai ser, a este santuario! Aquel Pelaio botou aos de Aisa da Cova da Virxe, que iso é, que iso era, Covadonga, a Cova da Onga, da Señora; pero eu traio a esta agarena, en desagravio, en xenerosa reposición, á Villae da Señora, á Vila da Onga, vulgo Viladonga. ¿Válevos, desagradecidas! Daquela apeade, e poñédevos de xeonllos, así, como fago eu, que estamos en terra sacra.

Aparcado o Jaguar diante do museo, e despois de afincar en terra os xeonllos, Romeu, feito un druída, levouse a man ao peito, despois á boca, e por último á fronte. Aisa, sorprendida por aqueles rituais, para ela inéditos, exclamou:

-¡Esta cerimonia, isto de acudir ao corazón, ao peito, e despois á boca, para terminar na fronte, no pucheiro dos pensamentos, é dos meus, dos musulmáns, así que non descenda aos celtas, non escave tan fondo!

-Querida irmá, querida colega, cuique sóum tribúere, demos a cada un o seu, que non todo o copiastes de Nestorio, pois en corazón, labia e pensamento, diante dos celtas, ninguén! E ben que sinto que, pola hora, xa cerrasen este museo, pero como sei a súa Historia, ao completo, prestádevos a escoitar o meu soliloquio, pois de vita et móribus, da vida e dos costumes destes entregos, despois do doutor Arias, don Felipe, eu!

Aplaudírono ambas, non pola súa sapiencia senón pola hilaridade que lles suscitaba a súa petulancia. Romeu, pasando por alto aquela ridiculez, proseguiu no seu soliloquio:

-Este lugar, acasarado e fortificado, non vén de onte, senón de antonte, pois estas escavacións que aquí vedes danlle unha biografía lonxeva, desde as chozas redondas dos celtas ás cadradas dos romanos, calculándose que nos séculos III ou IV, despois de Cristo, aínda estaba sendo utilizado, habitado.

Comezouse a escavar, oficialmente se entende, no ano 1971, pero xa houbera outros intentos, se ben de autoría privada, pois no 1911, ¡fai disto un século!, apareceu, localizaron, nada máis e nada menos que un torque de ouro, con remates en perilla, de 20 quilates, cun peso de 180 gramos, que o levaron para o Museo Provincial de Lugo. ¡Ouro das veigas do Azúmara, que é ese río que acabamos de pontear! Non parou aí a cousa pois nas escavacións de 1972-1975, ¡outro torques! De ouro algo máis baixo, pero, ¡tamén de ouro! E con isto, un anel de ouro con chatón de esmeralda, dous áureos de Arcadio, apliques, broches, fíbulas, un pasarrendas de cabalo, e mil cousas máis. Só fixándose no que aquí lles quedou extraviado, compréndese de sobra a urxencia que tiveron os depredadores romanos en facerse construír esa impoñente muralla de Lugo, esa arca de caudais! ¿Que; quen vos dixo que a Historia está nos libros? ¡A Historia témola debaixo dos pés, así que cómpre pisar con xeito, para non estragala!

Aisa, que se fose cristiá faríase de cruces con aqueles descubrimentos:

-¡Agora me explico que lle prestasen máis atención ao seu Lucus que ao noso: os tesouros estaban aquí, e as areas, no Magreb, tal que en Volúbilis!

-Si, claro, –asentiu Romeu-, pero aquí as areas, con todo ser menos abundantes, son de ouro! Non che debín mostrar isto, que igual llelo contas a un Tarik, ou a un Muza, e daquela…, daquela volvedes a Covadonga, e de Covadonga a Viladonga!

-Xúrolle, por Al-lâh, que gardarei este segredo. ¡Por días de vida, claro!

-Aisa, non lle fagas moito caso a este cicerone…, que se bebeu, el soíño, un litro de viño, aí atrás, en Meira!

Aisa, despois de pensalo un pouco:

-¿Saben que lles digo? ¡Que o noso Muhammad errou niso de prohibirnos os licores, co divertidos que resultan os borrachos!

Aínda ben non rematara a agarena a súa reflexión cando se arrincou Xulieta, con paso de lexionario, en dirección á rampla de saída. Romeu, decatado do desplante, fíxose o desentendido e deu en entrar e saír dos emparedados circundantes en actitude de saudar, palloza por palloza, aos espíritos daqueles antepasados. Aisa, ignorante e ignorada, no ínterim dedicouse a facer fotografías, tantas que nin unha espía amoreando datos para unha invasión…, agarena!

Xa non quedaban outras visitas no castro, así que o silencio ocupou a fortaleza, unha fortaleza impresionante, de dobre muralla, o que se di, ben murada. Un silencio de camposanto, que só tivo a estridencia do “clic” da arrancada, pois os viventes, nin os cristiáns nin a musulmá, ousaron dicirse unha palabra. Aquel silencio, que durou desde Viladonga ao garaxe dos Montesco-Capuleto, só foi mancillado polo vento ao refregarse nos bidueiros da costa de Teixeiro. A cea foi igualmente de cartuxos; iso si, unha cartuxa dúplex.

Xa na cama, con aquel mutismo ininterrompido, para Romeu pesado coma unha lousa da Mouriña, ao ver que a súa costela lle daba as costelas traseiras, non puido máis e desafogouse dándolle unha puñada á súa almofada, á del, á da esquerda, que era a que lle correspondía como afiliado do PSOE:

-¡Xa está ben de caprichiños, nena mal criada; ou teño que dicir, ben criada, criada a chocolate, pero mal educada! Xa sei que es de dereitas, pero isto de darme o cu, bicando na relleira, non é de dereitas senón de extrema dereita!

¡Por fin falou a diva, contestoulle, pero…, en que ton!

-¡Bocazas, máis bocazas que un sacamoas daqueles das feiras antigas! ¿A que vén iso de menta- la forca na casa do aforcado; que lle tiñas que lembrar a súa derrota de Covadonga, miña pobre, a esta Aisa, a esta derrotada, que ten que pasar pola humillación de servir a uns colegas, aos mesmos que expulsaron ao seu Boabdil das hortas de Granada!

-¿Así que era iso? ¡Pois máis derrotado me sinto eu, que che merquei en Meira unhas braguiñas mini, de thong, negras, as máis sexi de cantas tiñan aqueles tendeiros, e agora, ti, en vez de mostrarmas cun alegre, ¡mira que ben me sentan!, o que percibo son estes calzóns gordísimos, de flanela, do teu esquijama. A maiores, iso, esa ofensa de chamarme “bocazas” cando ti o fuches máis!

-¿Eu, cando? –Xulieta, coma quen lle dispara á parede frontal.

-¡Onte mesmo, rompéndolle a intimidade a esta Aisa encantadora, esa inocente filliña de Agar, máis santa que moitas cristiás, e vas ti, inquisidora e procaz, que lle preguntas se lle fixeron seus pais a ablación do clítoris! ¡Se che houbesen dito a ti algo parecido…!

-¡Paiolo, que es un paiolo! Pregunteille en ben teu, por se nalgún momento, nalgunha ausencia miña, che daba por coñecerlle os interiores, pero agora, agora que sabes que si, que é medio eunuca, eu tranquila, que xa sei que non che gusta o pan sen manteiga!

-Maldita bruxa!

Tardaron en durmir, pero durmíronse, de rendidos…, a pesares daquel fresco que reinaba na súa cama, naquel leito conxugal que tanto sabía de tormentas matrimoniais!
-.-

Este día tampouco se falaron ata a Porta Falsa, ¡a Porta dos Milagres!, onde se desentoñou Xulieta:

-Pola tarde temos que falar de Platón, de Jenofonte e de Aristóteles, pois canto máis os estudio menos os entendo.

-¿Volveuche a fala? Ti non entendes aos precursores, e eu non te entendo a ti; debe ser que os intelixentes son os menos entendidos…, pero de vez en cando acudides aos burros!

-¡Si, claro; para montalos!

-¡Se ti o dis…; a propósito, cando volva a Meira, en vez dun tanga vouche comprar unhas espolas! ¿Vale?

Xulieta debeu estar conforme, porque desta vez calou.
…

-¡Miña adorada, que non adorable, Xulieta, xa que fixemos as paces, ¡e deben ir cen!, vouche facer un regalo, outro, outro máis, que así van cento un! Vouche resumir estas leccións das Escolas Económicas, e ti, en correspondencia, pásalas ao galego, que é como mellor se me quedan as cousas. Díxomo de cativo un mestre que tiven, que era toco por culpa dunha parálise infantil, e na escola demos en alcumalo “O Manco de Lepanto”. Como daquela predominaba o castelán, o “Manco” díxonos que, pasando os apuntes ao galego matábanse dous pombos dun tiro: Retíñase mellor o traducido, e de paso purificábase o noso galego, depurando ese vicio de construír verba a verba e non por conceptos. ¿Váleche?

-Váleme todo o que de ti veña…, menos esas tangas negras, que me dá vergoña poñelas!

-Regálasllas á Aisa, para cando se case.

-¡Si, ho, e daquela o mouro vaina poñer da mesma color das bragas, pero, a paus!
…

“Historicamente considerados, os primeiros fenómenos económicos que chamaron a atención e se estudaron foron os relativos á produción, especializándose nese estudio Adam Smith e mailos fisiócratas; despois diso a segunda xeración de economistas, con David Ricardo á fronte, aplicouse en analizar os asuntos referentes ao reparto. A partir de Juan B. Say, constitúen unha sección especial, outra categoría de feitos, que xa son os relativos ao consumo das riquezas, e na produción establécese unha nova sección cos fenómenos da circulación. Así foi como xurdiu a clásica división da ciencia económica en catro partes ou estadios: produción, circulación, distribución e consumo”.

-¿Vou ben? Daquela vai memorizando isto, pois nos libros o importante sempre vén ao comezo, que os autores, desde que se meten a presumir dos seus coñecementos, adoitan pasar do gran á palla, e non á viceversa!

-¿Sabes que non farías un mal educador… se che dese educandos?

-Calma, muller, esperanza e calma, que todo se andará…, con tal de que non durmas de cu, como fixeches a noite pasada!
-.-
-Romeu, dormes ou estás esperto?

-¿Que pasa, muller; baixou a Bolsa, máis aínda?

-Unha bolsa é a que precisas para as túas narices…, toda a noite roncando! Se segues así, voume durmir con Aisa.

-¡Non podes!

-¿Por que?

-Porque ela tamén é das dereitas; ¡tamén dorme de cara á parede, e daquela daríache o cu, como fas comigo!

-¡Pois anda que ti, sempre deitado da parte do corazón, que por iso respiras mal! ¡Debes telo de pedra, xa que tanto peso aguanta!

Romeu, acendendo a lámpada do seu lado:

-¡Agora enténdote: ti o que queres son os meus votos, os votos da esquerda; sumalos cos teus para lograr…, para saír coa túa! Está ben; daquela fagamos un pacto: eu achégome ás dereitas coa condición de que ti me demostres que tes corazón, que es capaz de aguantar media hora encima do teu…

-¡Dáme un bico… se é que non se che evaporaron cos ronquidos!

-¡Maldita sexa a hora na que estudaches Romano, do que só te lembras diso, do, Do ut des!

Houbo bicos e houbo paz; houbo de todo menos ronquidos. Sobre do día tamén foi Xulieta a primeira en espertar, e daquela viñéronlle á mente estes pensamentos, entregada que xa andaba nas disciplinas de Económicas:

“Cando aos consumos se tornan insumos percíbese un resultado, un incremento, un futuro…, pero eu non saio dos consumos, veña consumir, veña consumir…, e nada de producir! Vou ter que pedir un día de “Moscosos” para volver á Xinecóloga sen que se decate esta marmota, este durmiñón, pero, ¿como o fago? ¡Xa o teño: como é tan inocente, o día da cita imos xuntos ao Multi, e xuntos entramos, pero eu, desde que el estea no seu despacho, saio raseiriña…, e vou á parteira! Eu, filla duns ricachos, casada co fillo doutros, e non vou mercar herdeiros…? ¡Así teñan que facerme un transplante de ovarios…!”.

Compracida coa decisión, volveuse a durmir, feita un anxo… ¡Un anxo, si, pois eles, os anxélicos, que se saiba tampouco pariron, de marimachos que son! Tivo que espertala o seu Romeu, que por certo o fixo ao suave, acariñándoa afectuosamente, que para algo e por algo era un Romeu!

-Xulieta, preciosa, sinto espertarte, co doce, co anxelical que estás así, durmidiña, pero o país necesita dos nosos estragos, a ver se, de afundido, reacciona, e poñen algo da súa parte, que vai sendo hora de que teñamos un terceiro partido, outro, aínda que sexa de catro indignados!

-Romeu, por favor, espértame con un bico, sempre da mesma maneira, pois para sermóns chéganme cos que me botas ao longo do día…; ¡sempre botando, dunhas cousas ou doutras, pero eu sego a monte, máis ou menos coma esta Galicia das toxeiras!

No subconsciente de ambos bulía unha afinidade de pensamento. ¿Sería por iso que se ían aguantando, unhas veces con liortas, e con caricias outras? ¡Pero a vida é así, que se fose chan, plana de todo, en vez de vida sería un deserto, un Sáhara!

.../...