Portento do saber musical
O programa Discópolis de Radio 3 de Radio Nacional de España ten unha hora de duración. Tan só o podo escoitar durante media hora, que, máis ou menos, é o tempo que me leva en percorrer en coche o traxecto que vai de Maceda á Finca Fierro. O xoves pasado aconteceume exactamente iso; que tan só puiden prestarlle atención á radio desde as dúas e media ata as tres da tarde. Pero esa media hora foi suficiente para que alucinara con Carlos Núñez. Si, o gaiteiro. A ver, eu coa música de Carlos Núñez xa hai moitos anos que aloulo, que pasmo. Pero non lle coñecía a súa faceta, chamémoslle,
oral. Algunha vez o oín falar, pero tan só para quedarme co seu ton de voz. Non obstante, o xoves... é que nin lle deixaba meter baza ó presentador ou locutor Luis Miguel López. E isto non quere dicir que Carlos Núñez fose, sexa pesado. Que va! Simplemente que falaba de tal maneira que se notaba ás leguas que amaba a música, que estaba a dar unha auténtica lección de música celta e medieval. O mesmo podo salientar cando falaba de persoas ou personaxes relacionados co folk, en particular, e coa música, en xeral. Menos mal que remataba o programa cando cheguei á casa, que se non, veríame na obriga de quedar no coche para seguir escoitando a ese portento do saber musical.
Tempo de espera
Tempo de espera. Nunha noite de lúa chea. No recanto dunha habitación calquera. Tempo de espera no que o silencio non fai ruído e no que a escuridade é un sentimento ermo. Aínda que de cando en vez asoma John Coltrane e xa case todo cambia: un soño que busca o que non consegues atopar, unha esperanza que vai e vén por entre as carballeiras da lembranza ou por entre os carreiros do devezo, da paixón; unha quimera que senta na parede dun sentimento ou no valado dun agarimo. Tempo de espera no que a señardade contempla o niño da rula para, logo, deixar que a algarabía dos latexos marquen ou escriban toda unha novela. Ou un poema. Todo rima segundo o desexo furgue por entre as telas dunha indumentaria que te abriga. Ou que che sobra. Hai almas que se quedan núas para berrar por un aloumiño que non chega, que nunca chega. E tan só alcanza os oídos a trompeta de Miles Davis. Tempo de espera na cama dunha ilusión que te manda ó país dos soños. Aínda que moitas veces non sabemos soñar. E quedamos esperando polo percorrido dun pensamento que se perde unha e outra vez polos confíns do universo. Do meu universo, do teu universo, do noso universo. Tempo de espera.
