O que está por contar
Imos alá. A contar o que está por contar. Ou o que non se pode contar. Ou o que xa se contou. O caso é ir, digo, contar. Conto que o verme luceiro atravesa o atallo con
tanta parsimonia, con tanta mesura que pensas que vai tardar moito. Tarda moito. Tarda tanto que como me eternizo mirándoo, largo e, sinceramente, non sei se o cruzou xa. Máis seguro que aínda ande por alí. Xa me dá igual. Xa me cansei de contar algo sobre o verme luceiro noctámbulo, ou da aurora; é igual. Agora podo contar que o ruxerruxe dunha vasoira é porque alguén anda a varrer toda a porcallada que deixamos ó noso paso. E deixamos moita. Somos porcos coma porcos. Somos cochos. Ou merdeiros. Ou rellos. Ou marráns. Ou porcalláns. Ou zarapalleiros. Ou rañosos. Ou porcalleiros. O peor é que hai merdas que nin unha vasoira pode con elas. Nin a conciencia pode coas merdas que ás veces levamos dentro. Somos porcos coma porcos. Sigo contando. Conto que a ladaíña dun ora pro nobis ía de nicho a sepultura e de tapia a lápida, a calquera hora do día. Todo isto por entre os corredores dun cemiterio parroquial, é dicir, de calquera parroquia. A ladaíña do ora pro nobis nocturna non existe. Porque, pola noite, aí, no cemiterio, todo é silencio.
Sacar o grilo sen facer terra
O frío é a escusa perfecta para Lamberto Barreiro Lavador; para non facer nada. Querer sempre quere algo, pero sen esforzo, sen traballo ningún. Lamberto Barreiro quere sacar o grilo sen facer terra. Así de sinxelo e de campante. E non lle importa amosar esa actitude ante calquera veciño, incluso ante os mellores amigos. Toda a vila cre que Lamberto, o fillo do Costabrava, naceu xa nugallán. A proba é que, de cativo, ata lle quitaba o chupete da boca á súa irmá Rexina, a filla da Parromeira. Quitáballo para chupalo eu, claro. Non era capaz de buscar o seu. E digo ben o dos chamamentos: os veciños seguían a lóxica de a filla coa nai e o fillo co pai. E aínda que eran irmáns, en cuestión de alcume... cada ovella coa súa parella. Nin Lamberto era o fillo da Parromeira, nin Rexina a filla do Costabrava. Hai veciñanzas que, moito coidadiño, teñen o seu aquel. En cuestión de esforzo, de traballo, do que fose, Rexina era completamente distinta ó seu irmán. A ela non lle amargaba nada facer o que lle correspondese, pero Lamberto só era amigo de sacar o grilo sen facer terra, ou sexa, de querer algo sen suar. Era listo de rapaz e é listo de home feito e dereito. Era o fillo do Costabrava e da Parromeira, que na contorna non eran uns pobres espíritos.
Buscando camiños
Cansado de dar cabezadas e de ler. A tarde faise longa. O tempo acocha entre as mantas e a saudade viaxa por entre as nubes brancas dun ceo eterno e infinito. Non queda outra que erguer e buscar camiños polos que a soidade se escape ou se esconda deses instantes de aburrimento que asoman cando un non sabe que facer. E co fácil que é matar o tempo! Non é tan fácil. Ás veces chega unha simple migalla para eternizarte. Quizais o mellor sexa correr por entre os carreiros da memoria e non parar ata chegar á
meta final do tempo que xa non volverá ser, do tempo que xa foi, do pasado. E se aínda o aburrimento está aí, non hai mellor opción que colgarte da punta dun viraventos e bailar unha polca por todos aqueles que se divirten. Ou por todos aqueles que non saben que facer pero que non paran. A solución está en pensar que todo ten un inicio para rematar nun final. Tamén podes andar sobre o mar e buscar niños de rulas nas ondas que veñen e van. Ou cantar unha canción de berce na que as estrofas sexan a alegoría dunha infancia que aínda persevera nese tempo que foi, nese tempo que será. A tarde faise longa, pero o tempo furga sen parar por entre as agullas dun reloxo que non se detén.
30 metros de alento
Quero contemplar o mar desde o alto da torre da igrexa parroquial de San Salvador de Baños de Molgas. Pero tan só alcanzo a ver o río Arnoia á altura da Pitediña, o outeiro do Corno no monte Medo, a Chaira no monte de Pinouzos e o outeiro de Brandín. Quero contemplar as estrelas desde o campanario da mesma torre. E só asoma ante os meus ollos un universo infinito, un azul claro e un sol que se miro para el, cega. É de día. Non hai estrelas. Baixo a ollada e contemplo a rúa da Igrexa. Aí está; 30 metros de rúa que dan para case 60 anos de lembranzas, de ventura, de bonanza, de fantasía, de memoria. De moita memoria. Un cacho de rúa na que o silencio era o sosego, o acougo; na que o ruído era o aleluia, a euforia. Máis ou menos 30 metros de rúa nos que un pensamento ía e viña polo zume das parras, nos que un salouco ou un suspiro percorría as fachadas das casas. Sigo coa ollada baixa e debuxo sobre as pedras deses 30 metros de rúa unha vida que foi, unha vida na que soñei cun aradiño de pau e con dous libros sobre as mans (un era pouco para as tardes de andar no monte), unha vida na que gocei as caricias de mans encalecidas, bravas polo esforzo dunha subsistencia que, simplemente, bastou e chegou. Un cacho de rúa, 30 metros de alento, de vida.
