Chusma de ultras en 1926
A xente esbardalla contra os ultras futbolísticos porque se citan para darse de paus. O ser humano sempre ten un demo dentro e, cando está só, intenta máis ou menos controlalo, mais cando se sente arroupado pola chusma, entón deixa que o demo ensine os cornos. A finais de maio de 1926 non creo que existisen os ultras no fútbol, tal como os coñecemos agora, pero bastaba unha pequena caninea para armala. Os mozos de Xunqueira de Ambía e Baños de Molgas citáronse para saber quen era o máis bravo
ou que demo tiña os cornos máis grandes. A cita para a batalla campal era en Xunqueira. Non obstante, e como levo repetido varias veces, a Benemérita non é parva, polo que tan axiña como tivo coñecemento da futura liorta, presentouse no lugar no que se iniciaría a somanta de paus. Non lles quedou outra que disolverse, claro. Porque naqueles tempos, a Garda Civil tamén tiña o seu xenio, causaba o seu medo. A un tal Félix Bouzas Movilla, de 23 anos, e veciño de Xunqueira pilláronlle unha pistola automática cargada con sete balas (sete presuntas vítimas). Detivérono ó momento, porque, para máis aquel, non tiña a correspondente licenza.
Aquelas sesións continuas!
O rapaz non quixo ir ver o fútbol. Así é que toca un Pingas. Un Pingas rápido porque axiña hai que marchar para a televisión. Para ver unha película de animación. E despois desa, outra. Porque este comparsa, e grazas ás vacacións, ve todas as noites dúas películas, é dicir, ata as dúas ou as tres da madrugada. Porque este paisa ó día seguinte non madruga. Por certo, ó ver dúas películas seguidas, a miña mente trasládase ós anos oitenta de cando os cines aínda proxectaban en sesión continua. Aquilo si que daba gusto. En Madrid había moitos cines deses, e eu tiven o privilexio de vivir á beira do chamado o Pequeno Broadway (un pequeno traxecto da rúa Fuencarral no que había unha ducia de salas), polo que case se pode dicir que estaba todos os días no cine. Lembro principalmente aquelas películas de sesión continua no Cine Quevedo. Ademais, botábanas por ciclos ou por xéneros. Ale, toda unha tarde vendo o Oeste americano, por exemplo. Porque nas sesións continuas podías entrar na metade dunha, rematar de vela, ver a seguinte, ver o principio da primeira e, incluso se che apetecía, volver ver a segunda. Polo mesmo prezo podías estar toda a tarde no cine. Eu estaba moitas tardes, case todas as tardes.
O tempo intruso
Frío no recanto dunha habitación escura e soidade na cabeza dun alfinete. Intención de correr para o final do camiño, pero nin tan sequera inicie a saída. Quizais non inicie nunca a saída. Para que? Se ó final, chegue a onde chegue, teño que parar. E a vida non se detén nunca. Os latexos seguen dálle que dálle para marcar o ritmo dun corazón que intúe que está aí a súa fin. Pero hai esperanzas que te levan máis alá dunha idade indeterminada. Quen dixo medo, lle dixo o entendemento ó raciocinio. Frío na ala
dereita dun anxo e baile erótico na punta dunha aguillada. Masco a realidade dunha ollada que quere atravesar a conciencia dun sapo, cando finalmente me atopo cunha bolboreta que se pousa no meu xeonllo esquerdo. Quero enterrar unha loucura que asoma por entre as tapias dun cemiterio e ó mesmo tempo bailar sobre a cruz dunha crucifixión que se escribiu na lápida dun nicho de cor negra. Hai demencias que se escriben nun papel para que os espíritos dun manicomio consigan ler a veracidade dunha vida que puido ser, pero que quedou afogada nun tempo intruso. O tempo intruso que quedou flotando entre os pensamentos duns versos mal escritos e os sentimentos dunha parodia teatral.
A alma ós pés
Cando hai uns días lin a noticia recoñezo que a collín ó principio con algo de mofa. Resulta que o 48% dos fogares galegos chegan con dificultade a fin de mes. O sarcasmo vén porque sei en que parte de España vivo e sei a forma en que miran para nós; polo que case me parece normal que nos pase o que nos pasa. Case se pode dicir que é lei de vida. Lembrades esa máxima miña de: Galicia é o cu do mundo e Ourense o ollo do cu? Pois iso. Pero xa cando me fixei un chisco na cantidade de 48, axiña asimilei que iso é coma dicir que a metade xusta dos fogares galegos están a velas vir. Isto xa é moi forte. Logo, para máis aquel, hai dous ou tres días lin sobre a forma de sobrevivir dalgunhas persoas que me deixaron abraiado. Non esaxero ó dicir que cando lin algunhas frases, estas tiráronme para atrás, puxéronme teso sobre a cadeira na que estaba sentado. Un dicía que se apañaba coa luz da tele para aforrar a outra. Outro: que se deitaba ás sete ou oito da tarde/noite tamén para iso, para aforrar luz. O da calefacción... nin de carallada! O calefactor consiste, iso si, en mantas e máis mantas sobre un. Moitos: que ceaban as sobras do xantar para non cociñar dúas veces. Deixei de ler para que non se me fora a alma ós pés.
