Belén denuncia do rural en Cambas de Aranga

O cartel resume a perdida da Fe, tanto na igrexa como nos politicos(abuso a menores, maltrato, inmigrantes en pateras, xente maior nas calles,...) e nin a iglesia nin os politicos toman cartas no asunto. No que hai na mesa, se o campo non produce os supermercados non teñen para vender á xente da cidade pa comer, nin os restaurantes nin as cociñas económicas. Neste caso Cambas como campo e mandando comida a traves de Cusoviame e levándoo a unha cociña economica.

O MUNDO RURAL SÓ NECESITA UNHA COUSA: IGUALDADE

A despoblación rural. Non é ningún segredo que estes desequilibrios están afectando á vertebración do territorio e ata á cohesión social. Ademais, cabo preguntarse: Que podemos facer?

Parece que algúns teñen moi claro que un pacto de Estado é o que necesita a contorna rural, aínda que eu creo que o pacto tamén debe ser coa sociedade civil. É dicir, cos que viven, cos que desexan volver e cos que queren chegar por primeira vez.

A solución que suscito é tan básica E é que non creo que haxa que loitar contra a despoblación. Non creo que haxa que pensar en medidas para repoboar. Considero que a xente debería ser libre para decidir onde vivir, pero para facelo, debemos partir desde a igualdade. Non existe equidad de dereitos entre as poboacións do mundo rural e as da contorna urbana. A falta de servizos e recursos para o desenvolvemento persoal e profesional, o difícil acceso a Internet, as deficiencias e escaseza da sanidade e a educación -así como a falta de actividades socioculturales-, condicionan á poboación rural á hora de tomar decisións profesionais, persoais e familiares.

Esta brecha converte ao territorio rural en territorio fráxil. Pedir que se garanta a igualdade efectiva nos accesos aos servizos e no exercicio de dereitos sociais e económicos da cidadanía non é pedir algo extraordinario, simplemente consiste en defender o noso estado de benestar, que debe ser igual para todos. Neste sentido, independientemente de que exista un desafío demográfico, ao que nos enfrontamos é a unha cuestión de integridad.

Doutra banda, temos, como non, aos conglomerados mediáticos, que empezan a esculpir o noso subconsciente desde que somos pícaros, mostrándonos ás persoas de cidade como xente exitosa, sempre con algo apaixonante que facer, mentres que a imaxe do pueblerino queda reducida a unha persoa maior, inculta e sen ambicións. Isto propicia que os mozos rurales busquen nas cidades oportunidades que, en moitos casos, non atopan.

É importante tomar conciencia do que nos ofrece cada contorna, saber que nos aporta, pero tamén que podemos aportar nós. Quen teñen esperto o instinto emprendedor poden atopar oportunidades de negocio, precisamente, a raíz das necesidades coas que contan os pobos. Iso si, o valente debe ser coñecedor da contorna, resiliente e proactivo, ademais de respetuoso.

O rural e o urbano non son incompatibles. De feito, abogo por permanecer coa mente o suficientemente flexible para abrazar o mellor de cada sitio. Entender que estas dúas realidades (que non son só dous, porque en cada un destas contornas danse, á súa vez, moitas realidades e moi diversas) non só poden encaixar senón que ademais poden beneficiarse mutuamente, é o primeiro paso para deixar atrás a competencia e optar pola cooperación.

Que o arraigo nos sírva para seguir traballando pola nosa contorna e para loitar pola dignidade individual e colectiva, aportando e esixindo compromiso, responsabilidade, xustiza, ganas e igualdade. A igualdade de oportunidades, en todas as direccións, é a clave para unha sociedade máis xusta e democrática.

(Luis Ángel Rodríguez Patiño é Crego)