Un espazo en branco
Xa estou preparado para dicir que o universo é infinito e que máis alá do infinito está un verso divino. Un verso que non ten fin. A finalidade dunha canción está en que ti
a escoites e digas se che gustou ou non. Presuntamente. Un libro de poemas é como a historia divina dun amor que se descarreirou, ou dun amor que nunca asomou entre verso e verso. Hai versos que son para cantar e hai versos que son para memorizar. Certo que hai algúns lectores de poemas ou incluso escritores de poesía que non teñen memoria. A memoria ás veces é moi traidora. Pensas que tes aquel dato metido no recanto da realidade e cando o buscas, tan só te atopas co silencio e un espazo en branco. Xa estou preparado para dicir que a lúa me sorrí e que me chisca o ollo esquerdo. Xa quixeran algúns estar namorados da lúa como estou eu! Xa quixeran algúns notar bolboretas na barriga e sapoconchos correndo ó teu arredor! Tan só a canción, que che gustou ou non, fai bailar a un recordo que, este si, tiñas na memoria. A cuestión agora é saber se o recordo é bo ou non. Porque hai recordos que é mellor esquecelos para sempre. Porque hai recordos que están aí, precisamente aí, para recordalos.
Boas e malas compañías
Alí está; a filla do Balduíno contemplando o mar. O de contemplar o mar é un dicir, pois Palmira Referente Palma, a filla do Balduíno, o que estaba a facer era loitar contra os seus pensamentos que lle estaban furgando na cabeza. Escapara da casa e nin ela mesma sabía moi ben por que. Quería pensar que fora pola agarrada que tivera con súa nai, a Quitera do Raposo, cando esta se decatou de que Palmira non andaba en boas compañías. Enténdase isto como... naqueles tempos do século pasado. O de boas e malas compañías levábase moito. Pero a rifa non fora máis alá de catro ou cinco palabras nun ton algo forte e un ou dos berros que saíran da boca de Quitera Palma. Nada máis. Pero á rapaza déuselle por botarse a correr e agora estaba contemplando o mar. Perdón, estaba remoendo os seus pensamentos. Doíalle que os seus pais pensasen que Caetano Etrusco Laretas era unha mala compañía. É certo que este si andaba con, chamémoslle, malas compañías, pero cando chegaba á súa beira, o seu Piturriño portábase coma un namorado inocente. Uns pasos interromperon os pensamentos da filla do Balduíno. Cando viu que era o seu Caetaniño sorriu, abrazouse a el e marcharon para a aldea. Atrás quedaba o ruído do mar.
Desde o alto da Chaira
A ver se me dá tempo de contemplar a paisaxe. Por exemplo, desde o alto da Chaira. Podo ver o reflexo do sol sobre o río de Tioira xusto onde se cruza para o Río Vello. Podo intuír o escudo do Real Madrid que esculpiu nun penedo de Barricobos un paspán que non sabía que facer mentres as vacas andaban a velas vir, logo de pacer á fartura nos lameiros do Río Vello. Podo adiviñar niños de rulas nas matogueiras do Río de Vide. Como tamén podo imaxinar o croar das ras pola presa da Tapada Nova ou
ventar, presentir os buracos que faciamos en Portugalego xogando á cireixola. Sento no alto da Chaira e imaxino detrás de min a Lagoa de Almoite, onde moitas veces se metían as vacas para saír, as pobres, cheas de sambesugas que lle chupaban sangue ata o mesmo corazón. E torzo a cabeza para contemplar A Porfía, o último reduto para facer tempo antes de tanguer as vacas para a casa, para Baños de Molgas. E vexo alá ó fondo Sudalomba, o lugar por excelencia onde se xuntaban todas as vacas da veciñanza polas mañás, e á súa dereita, Os Currás, onde estaban o resto, aquelas reses que, polo que fose, andaban ó seu aire. Contemplo a paisaxe de case media vida e non me queda outra que berrar ben forte: que tempos aqueles!
Noite de inverno
Noite de inverno. Chove. Funga o aire. Os coches pasan sobre as rúas molladas. Molladas porque chove. E chove abondo. Leva case toda a noite chovendo. Ata creo que toda a tarde. Non o aseguro porque eu estiven toda a tarde lendo na cama, coa persiana baixada e a luz acendida. Lin o libro galego A candidata, do coruñés Miguel Sande. Libro curtiño, de tan só 127 páxinas. Pero que volume de literatura, que volume de dureza, que volume directa ás entrañas. É deses libros que marcan, que deixan pegada. Chove. Sabina di que quen máis quen menos agarrouse a un cravo ardendo. Canta razón. Quen máis quen menos vai pola vida ás vorcalladas ou botando as campás a voar sen ter por que. A espada de Damocles cortaba pola metade a madrugada, segue a dicir Sabina. Este cantante é certo que di moitas cousas, e con certezas que che atravesan o peito. Chove. Queda noite de inverno. Os anteollos están sobre a mesa, patas arriba. Non os preciso. Para o cerca. Pero aínda así, os uso; ó cerca. Quítoos de de figos a béveras. Asubía o vento e algún paspán pensará que é o son dunha orquestra sinfónica que actúa na Finca Fierro. A noite non está para tocar nin para bailar fóra. Chove. Funga o vento. Vai frío. Chove sobre mollado. Noite de inverno.
