Os cazadores de Tesouros (I)

Neste libro ides andar un camiño a través da xeografía de Galicia, ou o país mítico no que sempre Chove (1). As viaxes a través da mitoloxía teñen un curso incesante dende fai séculos e séculos. Por poñer un punto de partida, podiamos dicir que dende Homero. É algo así coma peregrinación a Santiago de Compostela que transforma a rota en fontes de tradición. O mundo da fantasía, como o das lendas, percórreno os personaxes protagonistas das aventuras que se narran, personaxes que se adaptan e se resolven para contar ao xeito de quen escribe e inventando ás veces, relatos de tódolos tempos ocorridos nos camiños das mitoloxías comparadas, distanciados polo tempo e pola xeografía e cos que os escribidores de contos habermos de pegar e de atraer actuando e emparentando familias, roubándolle-los bens, os tesouros e as veces deixándoos maltreitos.

E velaí que de tódolos cargos maléficos nos que o escritor de fantasía pode incorrer sexa absolto pagando a súa condena se os que len non gozan co escrito.

O país mítico no que sempre chove estaría en perigo se deixara de chover, así que para saquealo a pracer só hai que conseguir que cese a choiva. É sabido que en moitos países míticos os facedores de chuvia achéganse ás charcas e entoando cantos máxicos fan chover. Collendo auga formando unha poza coas súas mans e bebéndoa e chapurreándoa en tódalas direccións e sobre si mesmos a chuvia ven detrás. Pero tamén poden facer á inversa e facer que non chova, para iso cortan as pólas dos carballos que conteñan visgo, préndenlles lume e despois bótanlles auga ás pólas que arden. Entón, a furia da chuvia cesa do mesmo xeito que se esvaece a auga ao caer sobre a chama en ascuas. E así comeza outro capitulo, outra historia do país mítico no que sempre chove.

I
O LIBRO PORTUGUÉS
Podería comezar como comezan case tódolos contos de fadas dicindo que había unha vez... dous mozos e unha moza que se chamaban Bertomeu, Cibrao e Icía, que contan o que lles sucedeu cando se meteron nas páxinas dun libro portugués que os mandou lonxe, tan lonxe que chegaron ata o reino do rei Cintoulo antes de que el máis a súa filla, a princesa Xila e as xentes de Bría, quedasen todos encantados para sempre na cova de Supena. O libro comproullo meu avó a un home moi vello que vivía no castro de Mourillós, en Celanova, unha vez que o ía queimar porque o libro falaba. Segundo dicía o home do castro, unha vez cando un cazatesouros portugués fora ata o castro na procura dun gran tesouro encantado que tiña por garda unha témera, abriu un libro que tiña escritos uns consellos. Ao abrilo, o libro faloulle con voz de home dicíndolle estas palabras: Se te queres facer co tesouro tes que levar dentro dun saco un gato negro e non mirar atrás mentres ánde-lo camiño ata o castro. Cando saía a témera ha de che preguntar: Que se che ofrece? Entón daquela mesmo ceibaraslle o gato para que ela se entreteña correndo tras del. E mentres a témera estea entretida, terás que cavar lixeiro para colle-lo tesouro e liscar súpeto con el sen preocuparte máis do gato.
E así foi, mais o cazatesouros esqueceuse do gato e do libro que quedou alí espallado. O vello colleu o libro, pero ao gato non o puido coller porque desapareceu.
Endexamais se soubo se a Témera comeu ao gato negro ou se liscaron ámbolos dous a gardar outros tesouros.

Os cazadores de tesouros ás veces tamén somos cazadores de monstros, pois os tesouros agóchanse nas lagoas, nas covas, nos montes, nas igrexas e en todo o imaxinario. Os tesouros están celosamente gardados polos monstros, serpes, cobras, mouras, mouros, ananos, meigas, bruxas, lagartos, demos gardiáns de tesouros, xigantes, dragóns, polo lume, polo ar e tamén por outros seres do imaxinario coñecidos como encantos. Nó andamos á procura de tesouros de ouro, ás veces de prata. Moitos son fáciles de atopar ou de ver, pois as mouras adoitan sacalos ao amencer a asoellar baixo o sol nunha tenda. Pero estes tesouros non se poden coller, pois a moura vixíaos e poden ser moi perigosas se un se achega a elas, pois para facerse cos seus tesouros habería que desencantala. Os tesouros son moi difíciles de atopar, eles mudan de lugar cando lles peta, ou cada sete anos, ou se van ao mar e desaparecen para sempre. Ás veces vense pasar voando enriquecendo o ar, pois dise que o ar lévaos ata o Penide dos Ventos onde oculta infindos tesouros e cando ve que alguén llos quere roubar arrástrao ata o fin da terra coa súa forza, porque o ar anda por tódolos lugares e ve e oe as voces dos ladróns que chegan súpeto aos seus ouvídos. Pero nós andamos aos tesouros que se aburren á cara do sol, aqueles que quedaron espallados en castros e mámoas, fontes, penedos e naqueloutros lugares que lle son propios aos seres do imaxinario.

Nós formamos un grupo de tres arqueólogos afeccionados aos misterios e historias soterradas e onde hai unha historia hai un tesouro e acadalo é conquista-la inmortalidade.

Polo camiño coñecerédesnos a min a aos meus amigos nesta aventura. Só vos direi que andamos arredor dos dezasete anos de idade. Agora todos vos Preguntaredes que fan uns rapaces tan noviños por estes lugares que parecen sinistros abarrotados de tesouros, de monstros, de dragóns, de serpes. Ben, pois iso tamén o iredes descubrindo polo camiño.

Unha vez chegamos ao pobo de Carnota para subir ao Monte Pindo, chamado tamén o Pedregal, porque hoxe en día está pelado.
-Imos á busca dun tesouro que está á sombra de doce árbores –dixémoslle a un paisano que andaba por alí.
-Demo de rapaces o que inventades vós non o inventa o demo –dixo o paisano.
-Pois nós imos subir –dixen eu.
-Daquela xa me diredes onde ides atopar unha árbore se ese monte está pelado de todo.
-Pero vostede non ouviu falar dos tesouros que se agachan aló enriba? -díxolle Icía.
-Ouvín, pero son contos de vellas, de meigas, de bruxas e de rufiáns. Vós facedes caso aos contos, pero entendo que andades a pasa-lo tempo e para vós isto é un xogo, mellor é que o pasedes así que andando de esmorga e drogándovos pola noite e polo día.
-Nós non ouvimos ningún conto, nós vimos ata aquí porque nun libro limos que aquí había tesouros –dixo Icía.
-Non home non, aquí non hai ouro, se houbese ouro moitos de nós xa teriamos subido por el.
-Os tesouros non son de ouro só –interveu Cibrao.
-Pois se os buscades de prata tampouco os hai –volveu dici-lo paisano.
-Vostede non entende. Os tesouros tamén poden ser humanos, as plantas medicinais. Non son só tesouros os que libran da pobreza e dos traballos, pois aqueles que liberan das cadeas da rutina tamén o son –dixen.
-Talvez os atopedes de mirra.
-Iso nos dixeron en San Mamede, pero nós, como se fose nunha rota de sendeirismo, andamos cara onde estivo o Olimpo Celta, Os Castelos da raíña Lupa e o Paraíso Terreal.

O que non sabía ninguén é que nós levabamos un libro portugués que nos daba consellos para entrete-los monstros gardadores de tesouros, un libro cheo de estampas que cambiaban segundo nós quixésemos imaxina-los lugares aos que íamos ir, pero tamén, se o libro non entendía ben o noso maxín, pintábanos os lugares coma cando foron marabillosos e metíanos dentro deles coma se fose dentro dunha cova encantándonos coma quen encantou ao rei Cintoulo dentro da cova de Supena, onde fica coa súa filla a princesa Xila protexidos das maldades do rei Tuba de Oretón que se quixo apoderar do país mítico onde sempre chove.

Subimos pola montaña buscando os camiños. Moitos enroscábanse coma serpes e coma serpes tamén iamos nós un diante doutro colléndonos das mans, pois ás veces, os camiños eran carreiros e só se podía andar dese xeito. En chegando case á cima, detivémonos nun clareiro a carón dunha pena e alí montamos dúas tendas de campaña para pasa-la noite que subiu dende o outro lado da terra e chegou antes que nós ata o pico da montaña. Fixemos un pouco de lume xuntando toxos e fentos secos. Comemos e bebemos ben auga, pois tiñamos que recupera-la que tiñamos suada daquela que subiámo-las pendentes do monte. O libro levábao eu na mochila e aquela noite decidimos non abrilo. Denantes de irnos a durmir contabámonos algúns contiños e falabamos a cachos de moitas cousas. Velaí que tiñamos moi estudado o Pindo e puxémonos a calcular, orientados polo compás, a liña que pasando por alí tería nos seus extremos a Fisterra e a catedral de Compostela.
-Talvez a liña pase polo Alto da Moa –dixo Icía.
-A min paréceme que pasa polo Castelo de Penafiel –dixo Cibrao.
-Pois xa que non nos poñemos de acordo eu direi que atravesa a casa da Xoana -dixen eu.
-E non pasará por onde está enterrada a raíña Lupa, Bertomeu? –dixo Icía-Alí hai un bo tesouro pois din que á raíña enterrárona cun cabezal de ouro, sete millóns de ouro aos pés e sete máis á cabeceira –dixen.
-Quizais ao longo desa liña imaxinaria estean soterrados milleiros de tesouros –dixo Cibrao.

Cansados de trazar liñas decidimos deitarnos. Ao día seguinte iamos iniciar unha aventura: buscar un tesouro dentro das imaxes dun libro. Pero aquela noite ouvimos os pasos de xente. Nós mais ela asomámonos ás portas das nosas tendas e vimos unha igrexa enfronte que antes de deitarnos non estaba alí. Era pouco máis da media noite e aquela xente semellaba que ía a unha cerimonia relixiosa. Non puidemos aguanta-la curiosidade e achegámonos ata a porta da igrexa. Aquilo semellaba real e un crego dispúñase a dá-la misa. Nos entramos e quedamos ao fondo. Parecía unha misa de ánimas. Cando rematou déronnos a cada un de nós unha veliña acesa. A xente foise e nós tamén nos fomos sen dar creto ao que víramos aquela noite.

Ao día seguinte, ao espertar saímos súpeto das tendas e non vimos ningunha igrexa, todo era monte pelado e toxos o que se vía alí. Entramos nas tendas sen dicir chío para recolle-las nosas cousas cando vimos dous osos de defunto que estaban no lugar no que supostamente habiamos deixado as velas e un de nós dixo:
-Teño medo. Non sei se o que pasou á noite foi un soño, ou pasou de verdade -dixo Icía.
-Todos estamos inquedos, pero somos buscadores de tesouros, non si? E aos buscadores de tesouros ocórrenlles aventuras –dixen.
-Eu case preferiría abandonar ata máis adiante, ata que saibamos de verdade quen nos deixou aquí estes osos, que antes de selo eran veliñas acesas –dixo Icía.
-Talvez era mellor abri-lo libro portugués a ver se el nos di algo –dixo Cibrao.

Súpeto, un cabalo branco apareceu ao lonxe. Era fermoso e colgáballe ao redor do pescozo unha grande cabeleira.
-Mirade, aquel cabalo semella transparente –dixo Icía.
-Pode se-lo cabalo pantasma que se lles aparece aos buscadores de tesouros –dixen.
-Din que é o único que pode entrar e saír na cova do rei Cintoulo que está encantada. Moitos quixeron cazalo para entrar con el a rouba-los tesouros e un poderoso talismán que se agocha alí, pero o cabalo entra por buratos moi pequenos polos que só collerían os codíns, pois el pode encollerse coma unha serpe para entrar polas covas e alongarse ata chegar a riba das nubes e dar grandes zancadas atravesando ríos e montañas –dixo Cibrao.
-Daquela na cova haberá máis tesouros que aquí neste monte pelado, non si, Cibrao?
-Ben sabedes que o monte está pelado porque ardeu durante sete anos seguidos –dixen eu.
-Penso que antes de recoller podiamos abri-lo libro portugués e ao mellor nos aparece a historia do encantamento do rei Cintoulo –dixo Cibrao.
-Esa historia todo o mundo a coñece, bo, case todo o mundo –dixo Icía.
-Daquela recollemos e prendemos algo de lume con eses toxos que hai por aí. Sobre este monte pelado non hai perigo de desgraza –dixen.

De alí a un anaco estabamos comendo uns chuscos con chocolate e bebendo unha pouca leite que levabamos nun termo. A tenda aínda estaba montada pois só recollémo-las camas e as cousas pequenas, coma as de aseo, e deixámo-la tenda montada porque iso pintaba un escenario con pintes de fogar, de casa propia onde resgardarse dos perigos.

E coma indios arredor dunha fogueira abrímo-lo libro portugués que se podía ler e desler. Puxémolo diante de nós sen asoballalo. Quedou aberto case pola metade e velaí que unha voz saía del ao mesmo tempo que se pasaban as follas deténdose sempre nesa páxina que abrimos ao principio.

-Xa sei o que queredes. Queredes pasar dentro de min para rouba-los tesouros que teño pintados nas follas. Aquí son estampas, pero dentro de min son de verdade. Se queredes pasar só tedes que asomarvos enriba e ler todos ao mesmo tempo as primeiras palabras que están escritas na folla que abristes. Senón queredes pasar quedádevos quietos ou pechádeme do mesmo xeito que me abristes. Agora xa sabedes e se non teño resposta nun intre lerei eu o que está escrito aquí e cando remate pechareime só. Pero avísovos que se cando me volvades abrir, o facedes polo mesmo lugar que agora, morreredes, agora xa sabedes máis cousa –dixo o libro.

Estabamos ante unha experiencia fantástica incrible. Nin o mesmísimo Tolkien se lle ocorrería cousa igual aínda que se lle ocorreron outras incomparablemente mellores. Todos quedamos quietos por medo a poñernos enriba da folla e ollándonos para que os nosos ollos non se fixasen nas palabras que o libro tiña escritas.

Súpeto, o libro que antes levaba no macuto, vibraba movendo un algo as follas e coma se dentro del soprase unha corrente de aire, volveu falar.
-Xa vexo que non vos atrevedes a pasar. Velaí que xa comezastes unha aventura a través da fantasía, pero se queredes que vos dea algúns consellos para cazar tesouros teredes que pecharme e volverme abrir, daquela facédeo sen medo ningún.

E fixémolo, pero non sen medo.
-Este monte no que agora estades, en tempos foi frondosa carballeira, pero alguén lle votou unha maldición e miles de paxaros voaron ata o sol con ela e cunha poliña dos carballos nos picos; baixaron coas pólas ardendo e deixáronas caer pola carballeira prendendo un lume que durou sete anos. Nin o visgo, nin a chuvia, nin os ovos con vinagre foron remedio para extinguilo. Iso lle dixo o mouro de Sandiás ao tolo que comezou a escribir este libro.
-E levarás escrito cal foi a maldición esa, non si? –dixen.
-Ao principio pensouse que ardera polo efecto dun raio, pero vós xa sabedes que o visgo que abonda nos carballos apaga os incendios e fai de escoba de raios, é dicir de pararraios –dixo o libro.
-Pero sabes cal foi a maldición, ou non o sabes? –dixen.
-Velaquí está o que escribiu o tolo aquel que non deu rematado de escribirme. Comezou escribindo que ao Alto da Moa subían os lobos e as bruxas, os peores inimigos dos pastores a ouvear cara a lúa. Os lobos facían banquetes coas ovellas que mataban e as bruxas causaban enfermidades nos gandos roubando o leite das vacas ou bebéndolle-lo no teto matando á xente coa fame, pois dese xeito non podían subsistir cos produtos dos seus rabaños. Unha vez, incluso as cabeciñas daqueles campesiños máis rudos, pensaron que para acabar coas cousas malas non había nada máis destrutivo que o lume. Cando o sol quentaba moito decatáronse da simpatía física entre ámbolos dous e pensaron en algo moi sinxelo i evidente.
-E que cousa foi a que pensaron? –dixo Icía.
-Pois que o sol é unha grande fogueira e arredor del polo ceo de día non hai bruxas e pola noite mantéñense as fogueiras acendidas que son as estrelas, daquela habería que facer fogueiras e dirixi-lo lume como unha arma contra o mal da feiticería –dixo o libro.
-E as bruxas liscaron? –dixo Icía.
-Quedaron. Elas ríanse das fogueiras, pois o lume só as mantiña a distancia. O calor do lume espantaba aos lobos e outros animais salvaxes ao mesmo tempo que protexían as colleitas do pedrazo, do trono e das exhalacións que provocaban as bruxas, así que as fogueiras eran un talismán contra eses males. Pero cando a xente ía segar tiña maniotas de bruxa e non podían traballar. A xente para non ter dores saltaba seguido sobre as fogueiras e acababa tan cansada que non podían atende-los campos e o gando –dixo o libro.
-E morreron? –dixo Cibrán case ao mesmo tempo que Icía.
-Non, decidiron por fin dunha vez por todas aos feitizos da bruxería. Déronse conta de que as bruxas ao non andar sobre o chan por medo a queimarse, causaban os males volteando invisibles como cabaleiras montadas en escobas ou outras cabalgaduras polo ar; ou coma pantasmas polos prados e polos hortos. Entón as xentes preguntáronse: como as poderiamos combater polo ar? E algún deles, que como dixen antes era rudo pero estas cousas non escapaban a súa intelixencia, dixo: mandándolles rodas e discos flamexantes pola montaña abaixo dende o Alto da Moa, que queiman por igual ás bruxas que anden polo ar ou pola terra. Cando se poñan tolas e voen sobre as nosas cabezas tirarémoslles discos, fachos ou escobas prendidas de lume, dixo o home rudo. E así o fixeron, pero queimouse todo ardendo durante sete anos seguidos.
-E por que durou tanto tempo o incendio? –preguntei.
-Din que durou o tempo que tardan as bruxas en arder –dixo o libro.
-Pois tivo que quedar moita madeira chamuscada –volvín dicir.
-Que empregamos de cerna para trabes. Por aí fóra anda unha moura que gardaba unha trabe esmeraldina e ela poderíavos conta-la historia de como esas vigas agora son o sostén do mundo que van dun castro a outro, dun pozo a outro, dun pozo a un río, dun río a un mar ou a lugares máxicos. Cando se acabou a madeira que se aproveitou do incendio do Pindo, empregouse para acaba-los túneles mineral nobre como o ouro, a prata, o diamante, pero tamén o alcatrán, o carbón e o veleno. Ao redor de cada viga de ouro enróscase unha serpe e polos túneles hai seres gardadores de tesouros. Por iso o país mítico no que sempre chove está abarrotado de tesouros, pero tamén de trampas e de maxia. Agora vós xa sabedes máis cousas e xa podedes decidir.
-E de que é a trabe esmeraldina? –dixo Icía.
-A trabe esmeraldina non é nin de ouro, nin de prata, é de diamante, está oca e pódese cabalgar por dentro dela coma se fose por un túnel.
-E a moura esa, por que non está ao carón dela? –dixo Cibrán.
-Porque a desencantaron, pois cando estaba ao carón da trabe non era unha moura, era unha serpente.
-Os buscadores de tesouros podemos coller ouro, se o atopamos, e para saber onde o hai temos aprendidas algunhas técnicas que nos axudan a buscalo na dirección correcta. Coñecémo-la técnica de botar nun vaso de auga unha agulla e agardar que a punta nos oriente na dirección correcta –dixen.
-Aquí, talvez non vos vallan moito as técnicas esas, pois para iso é mellor manexar trucos, adiviñas é un bo emprego do sentido común cando alguén, xenio, moura, xigante ou serpe, vos dea a elixir entre dúas ou máis opcións. Non vaia ser que vos pase coma aqueles homes aos que a moura de Piquín lles deu a escoller unha pena de lousa e outra de ouro. Elixiron a de ouro e morreron esmagados por unha morea de pedras que lles caeron enriba.
-Unha cousa que nos chamou a atención é que din que aquí no Pindo hai unha cova de 29 metros de longo por 10 de alto na que vive unha muller que reúne ás ánimas que soben ao monte guiadas por unha muller chamada Crista –dixen.
-Os espíritos roldan por alí e as bruxas seguen a reunirse na Moa para acorda-los maleficios do ano. O lume forma parte do ritual despois do gran incendio e os espíritos e as bruxas iluminan o monte con multitude de fachos cuxos avermellados resplandores vense dende tódolos lugares deste país mítico no que sempre chove. O monte converteuse outra vez en lugar habitual das bruxas, xa que non queda visgo por causa daquel incendio, pois o visgo xa sabedes que protexe da bruxería e da feiticería así como dos pesadelos e sanda tódalas feridas, por iso as bruxas campan por el ás súas anchas. O país mítico no que sempre chove é o país da Rama Dourada polo visgo, o lume do sol que emana del.
-Pero dise que na cova á que lle chaman casa da Xoana vense polas noites cousas raras e luces. E non será unha capela con luces perpetuamente acendidas en honra dos homes e das mulleres que morreron naquel incendio? –dixen.
-E non será a imaxe dun home cunha pedra de raio na man que arde día e noite en honra dos mortos? Se é ela, daquela haberá que ter coidado e non apagala, pois o que a apaga, pagará coa súa vida a neglixencia –dixo Cibrao.
-Oh, que imaxinación tedes todos; pero para animarvos a entrar direivos podedes atopar ouro no Cumio de Penafiel, No Castelo e Xan Quente. Por alí talvez atopedes cornos de cabra que se os limpades ben brillaran coma o ouro, porque son de ouro –dixo o libro portugués.
-Pero eses cornos dise que os agachou alí unha raíña que se chamaba Lupa e xa non queda ningún –dixo Icía.
-Queda ho, queda. Alí atópanse a patadas, coma quen di, e non fai falla ser moi listos para buscalos. Na cova esa que arde o facho están agochados moitos tesouros, entre eles os cornos de ouro de cabra. Na cova, ata o de agora non se atoparon porque os da Compaña e as ánimas que roldan coa Crista por alí agocháronos todos. A xente pola noite non se atreve a entrar na cova porque pensan que dentro dela tamén pode esta-lo demo. Ás veces chaman un crego para esconxuralo lendo un libro que se le e se deslé. Cando o crego le o libro ábrese a porta da cova onde están os tesouros e cando o deslé péchase. Ás veces, o crego le o libro ao revés e énchese o monte de meigas. Aínda que a min paréceme que unha deidade ou espírito é o encargado de mante-las fachas acendidas. Pénsase que despois dos esconxuros queiman o libro de ler e desler e saen do lume luces de tódalas cores.
-E se a cova esa é unha capela na roca? –volveu dicir Icía.
-E se é a igrexa que vimos nós aquí pola noite? –dixo Cibrán.
-Talvez asististes á misa de san Secario –dixo o libro.
-Á misa de san Secario! –dixemos todos repenicando coas voces.
-Cóntanse os cregos que se atreven a dicila. Pero aquí as ánimas dos campesiños ás veces inducen a un crego a dicila para vingarse dos seus inimigos e das malas persoas.
-Daquela, é mala? –dixen.
-Poucos cregos a coñecen e os que a saben non queren dicila, nin por amor, nin por cartos. Só un crego ruín se atreve nesa cerimonia, e o que se atreve terá que render contas moi severas o día do xuízo final. Esta misa só se pode dicir nunha igrexa en ruínas, abandonada ou dentro dunha cova con ese fin. Neses lugares onde dormen as noitaregas e voan os morcegos pola noite e os sapos se acazapan baixo o altar profanado. Velaí que vós se asististes á misa tivestes que ouvir toca-las campás e ao crego dicindo a misa ao revés e se daquela ouveardes ollado o reloxo veriades que marcaba a media noite.
-Ao revés? –dixemos todos moi estrañados.
-Agora que me lembro –dixo Cibrao-, vin que as hostias eran do cor negra, pero eu pensei que coma tiña os ollos pegados do sono non as vía ven.
-Vías, ho, vías; as hostias que se dan na misa de san Secario son negras. Na misa axuda a querida do crego e a hostia que se bendice é negra e ten tres puntas; nesta misa non se consagra o viño e no seu lugar o crego bebe auga dun pozo onde afogou un recente nacido sen bautizar e os signos da cruz fanse sobre a terra coa punta do zapato do pé esquerdo. Vós tivestes sorte que iades cos ollos pegados e medios durmidos que senón puidestes quedar cegos ou xordos para o resto das vosas vidas, pois velaí que os cregos que din estas misas, sen saber por que, van morrendo pouco a pouco que nin os mesmos doutores poden facer nada por eles –dixo o libro.
-Oh, e agora que che pasa que abanas as follas coma se soprase un forte vento dentro de ti –dixen.
-Velaí que non vos dixen aínda que segundo a través de min se pode entrar noutros mundos, tamén se pode saír e agora mesmo queren saír os da seita da Sociedade do Oso. Polo visto andan a buscar un que vai morrer para facerlle o enterro.
-Pero se non está morto, como é que lle van face-lo enterro? –dixen.
-E como están aí se dentro de ti é outro mundo? –dixo Icía.
-A Sociedade do Oso é unha sociedade secreta que forman persoas que viven neste e noutro mundo, e ao que veñen é buscar unha alma de vivo, é dicir, un corpo astral, ou para que entendades mellor, unha sombra –dixo o libro.
-Logo nós liscamos, pois non queremos que nos atopen aquí. Quen sabe o que nos pode pasar se nos ven –dixemos todos case ao mesmo tempo.
-Queren pasar, pero só andan en procesión pola noite alumándose cos ósos de defuntos. Polo día nin sequera se senten pasar, e só poden velos os vedoiros ou os aturuxados.
-Velaí que han se-los mesmos que vimos na igrexa pola noite. Ao mellor non era a misa de san Secario e era unha misa de enterro de vivo –dixen.
-O enterro da sombra do vivo na igrexa. E vós como sodes alleos á sociedade e vistes como se fai o ritual, déronvos unha vela, é dicir, o óso dun defunto.
-Nós vímolos saír en procesión de dúas fileiras que levaban un cadaleito no medio. Os que ían diante semellaban almas en pena cun pé no outro barrio –dixo Icía.
-Oh!, están chegando a última liña e agardan a que alguén pase a páxina para aparecer xa mesmo aí fóra –dixo o libro pondo voz medorenta.
-E que está escrito nas outras liñas? –quixen saber.
-Que vós estivestes na igrexa e vistes a cerimonia de enterro de sombra e moitos pensan que vós agora debedes cargar o cadaleito do seguinte socio da Sociedade do Oso que vaia morrer. Eles van á súa casa buscalo e só cargan a súa sombra, coma xa sabedes, pero se ides na procesión, segundo o lugar que ocupedes, aínda que caiades na derradeira fileira, morreredes en tres anos e se levades o cadaleito ao lombo ou ides achegados á caixa, morreredes súpeto.
-Pero segundo ti, só lles pasa aos membros da sociedade e nós non o somos -dixo Cibrao.
-Pero debésteslles caer mal a algún deles e en vez de darvos unha malleira e arrastrarvos polas silveiras condenouvos á morte. Moitos deles poden bota-lo mal de ollo e velaí... Agora pechádeme e fuxide axiña, pero tede coidado de que ninguén me abra, ou vós mesmos pola páxina seguinte. Porque eles aparecerán e comezarán a perseguirvos...
-Entón eles saíron para ir á misa que asistimos nós? –dixo Icía.
-Eles só saen se é de noite, agora mesmo están esperando que anoiteza. Cando ocorra comezarán a petar na porta coma tolos –dixo o libro.
-Pero ti non lles abrirás a porta, non si? –dixen.
-Eu non llela podo abrir se estou pechado, pero ás veces saen igual porque eles son pantasmas de vivos, sombras, dobres ou corpos astrais que non se senten ao pasar, ademais só poden velos os vedoiros e eu non o son...
-Daquela é mellor que lisquemos súpeto, pois se imos para as nosas casas non nos atoparán –dixen.
-Ou tal vez vos persigan ata que consigan mallarvos a paus ou que acompañedes un enterro. Case que era mellor que vos deades unha volta dentro do libro haber se cando saiades os que vos viron xa teñen morto. Como os outros non vos coñece, daquela deixarán de perseguirvos.
-Pero pódennos atopar aí dentro e entón estamos perdidos –dixo Icía.
-Non! –berrou o libro-, porque vós iredes ata o segunda historia e eles andan case pola derradeira.
-Pero se queren ir cara atrás xa coñecen o camiño –dixo Cibrao.
-Pero ninguén pode ir cara atrás. Este libro é coma a vida, empezas e acabas. Ás veces non se le todo -dixo o libro.
-Daquela os da seita non poden andar cara atrás para atoparnos, dárno-la malleira ou obrigarnos a levar un cadaleito, non si? –dixo Icía.
-Eu conto historias. O tolo que me escribiu, segundo escribía ías contando en voz alta e de tanto ouvílo que se me quedou pegada a súa lingua e velaí que aprendín a falar.
-Entón, tódalas historias son distintas? –dixen.
-Remata unha e comeza outra, pero o que estea nunha non pode estar noutra, por iso os de Seita do Oso non vos poden pillar, pois eles case andan pola derradeira –dixo o libro portugués.
-E daquela, cal é a primeira? –dixen.
-A primeira é o Paraíso.
-Pois semella un bo lugar. Nel haberá herbas de namorar, rosas silvestres, margaridas, papoulas e flores de lirolai e das outras –dixo Icía.
-E oliveiras e loureiros, pero alí non poderedes ir, pois para chegar a el habería que estar morto. Só o podedes ver nas estampas do libro. Ás veces ata os que morren lles é difícil chegar aló porque está no medio do mar. Só os que viaxan polos pozos ou polas cidades somerxidas non se mollan –dixo o libro.
-Ollámonos un anaco entre nós, cruzámonos as mans e case a un tempo dixemos: Daquela imos dar unha volta, pero mañá temos que volver para casa, porque o luns hai que volver ao instituto.
-E tornaredes cun tesouro, co máis grande, co saber. Vós ides a unha viaxe pola literatura fantástica. Abrídeme ata as primeiras follas ata que encontredes un capítulo que di: O ASEDIO Á COVA DO REI CINTOULO.
E fixémolo.
-Debedes entrar por aí ata cidade de Bría nun longo viaxe de ida e volta polo país mítico no que sempre chove. Pero antes teredes que contestarlle unha pregunta a un xigante que garda da entrada. Non sexa que vos confunda cos inimigos que veñen á busca dos tesouros que se agochan na cova de Supena onde quedaron encantados o rei Cintoulo, a princesa Xila e os habitantes do val de Bría. Moitos queren rouba-los tesouros e a espada máxica que quedou encantada co rei -dixo o libro.
-Daquela xa houbo unha guerra co rei Cintoulo? -dixo Cibrao.
-Houbo, e para coñecela debedes ler o outro libro que escribiu outro tolo coma o que me escribiu a min. Pero ese non é portugués, é galego –dixo o libro.
-E como se titula o libro desoutro tolo galego? –dixo Icía.
-A cova do adeus –dixo o libro portugués.
Nos sabiamos que o país mítico no que sempre chove é Galicia e para viaxar por ela primeiro deberiamos coñecela. Busca-las pegadas dos nosos devanceiros que andaron por ela deixando as súas pegadas sen que a terra perdese a súa virxindade. No país mítico no que sempre chove os seres míticos sempre estiveron aí, dispostos ao trato. Unhas veces botando unha man, outras amolando, ou obstaculizando, poñendo medo ou pedindo cousas imposibles, como contestar á pregunta que o xigante que nos agarda á entrada nos formule. No entanto, nós imos á aventura por esa selva escura da que esperamos saír encantados e gozosos.
-Ollo! –dixo o libro ao vernos tan ledos-. Xa sei que tedes gañas de tesouros, pero que non se vos ocorra entrar na cova de Supena buscalos. Nin fagades caso aos cantos das mouras, nin as tentacións que ás veces provoca a princesa Xila cando se achega á porta da cova para que a desencanten. Os que intentan todo isto que vos digo quedan encantados tamén dentro da cova para endexamais -dixo o libro portugués.

NOTAS:
(1) Segundo García Márquez, Galicia é o país mítico no que sempre chove. Segundo os meteorólogos españois, país real no que sempre chove. Segundo os galegos, lugar onde estivo o paraíso e que aínda se parece un algo.


Fragmento do libro “Cazadores de tesouros” de Vicente Piñeiro.