Sorrisos conxelados no tempo
Xa sei que a diferenza entre un asubío e o silencio está no ruído. Xa sei que a nube branca que hai no alto da serra axiña se volverá negra para descargar o inferno. Xa sei que a distancia que hai no espazo e no tempo non é quen de borrar un sentimento. Xa sei que as noites de inverno son longas e os días de verán queiman as nostalxias. Sei moitas cousas que vós non creredes, como atacar naves en chamas máis alá de Orión ou como atopar unha ruliña sobre o meu ombreiro esquerdo. Hai rulas que choran para
formar pingas de orballo sobre a silveira dunha ansiedade ou dun anhelo. Vin momentos que se perderán no tempo, como bágoas na chuvia. É hora de morrer. Pero quen quere morrer contemplando Blade Runner na meniña dos teus ollos. Quen quere morrer logo dun reencontro, dun momento que estivo, que vai e que vén por entre as estrofas dun poema. Xa sei que ninguén le sobre a metáfora dunha soidade nunha gran cidade ou sobre a filosofía duns encontros nocturnos de barrio a barrio, de casa en casa. Pero os momentos están aí, e o tempo pasa para que todo cambie ou para que todo siga igual. Hai sorrisos que quedaron conxelados no tempo. Hai silencio nun verso. Un silencio bonito. Un verso lindo.
Os latexos dun morto
Que difícil é escoitar os latexos do corazón dun morto. É como escoitar a Gioachino Rossini sen auriculares ou como buscar a Plutón a simple vista. É como intentar asimilar como Sergio Busquets non está na lista dos 30 nomeados ó Balón de Ouro. Por exemplo, sempre sentín debilidade por Ivan Rakitić, pero vendo a función dun e do outro, non entendo por que Rakitić está e Busquets non, por moito que aquel fose subcampión do mundo. Puxen ó croata de exemplo (podía poñer a Varane ou a Lloris), porque é ó que mellor coñezo e porque me encanta. Pero non me importa confesar que para ese premio metería antes ó seu compañeiro Busquets. Non o entendo e si o entendo. Entendo que os premios, principalmente os grandes premios que xeran moito bombo, moita publicidade, en resumo, moitos cartos teñen o seu aquel que está fóra do noso alcance. Pasou con Xavi, pasou con Iniesta, pasou con Raúl, pasou con tantos que... é igual, ós que nos gusta o fútbol, danos o mesmo; o caso é que non lesionen a Busquets para poder seguir véndoo xogar. É tan bo que ata el mesmo xa ten asimilado que os premios, para el, nin palla nin grao. Que difícil é escoitar os latexos dun morto, ou o que é o mesmo, de France Football.
Contemplo a vida pasar
Sento no mazadoiro dunha quimera e contemplo a vida pasar. Vexo como cabalga o soño dunha noitiña na aira do Pombal e como asubían as andoriñas por entre o salgueiral de Entreloríos. Aínda que, ó mellor, igual é unha rula que aniñou no silveiral da Lagoa. Pouso tres pedriñas sobre a miña bota esquerda e cun rápido movemento mándoas á caldeira. Xogos de neno de cando o tempo nin corría nin voaba, simplemente estancaba. Sento no mazadoiro do ermo e deixo que o silencio fure por entre os pés dun canastro. Ó pouco sinto o bruar do vento e vexo como as follas dun loureiro van e veñen, veñen e van por entre os catro palleiros da aira de Dentro. Deita a noite sobre a vila de Baños de Molgas e dous gatos negros cruzan as rúas de pedra. Ó instante un fato
de cans rompen o silencio nocturno e corren polo Agro abaixo detrás de algo que só fixo ruído. Quizais foi un latexo dun corazón morriñento ou o salouco dun pensamento engaiolado. Sento no mazadoiro dunha rexouba e sei que a vida colga dunha copla que moitas veces quero cantar, pero que, en certos momentos, se me agarrota nese sentimento que non me deixan asomar. Contemplo a vida pasar coa ollada perdida por entre os canastros da Aira de Arriba. Hai silencio. É noite.
Secuestro no 1916
As romarías sempre foron e son puntos de atracción para o ser humano; ben polo aspecto relixioso ou ben polo aspecto de diversión. Claro que, en algunhas, tal diversión pasa a converterse en drama. Como o que lle aconteceu no mes de xuño de 1916 a Daría Fernández Cid, veciña de Turzas, no concello de Allariz, que volvendo da romaría de Santa Mariña de Augas Santas, un malnacido déuselle por raptar á pobre rapaza. Parece ser que o tal secuestrador foi un home de Betán, no concello de Baños de Molgas, que respondía ó nome de Benjamín Abadía Delgado. O pai de Daría axiña denunciou o feito á benemérita de Allariz, que, esta, axiña llo comunicou á de Maceda, porque se supuña que o infame estaba naquela contorna. E como xa teño dito por varias veces, a Benemérita non é parva, non, e tras catro preguntas aquí e tres pescudas alá non tardaron en deter ó túzaro do Benjamín. A mediados do mes de xuño aínda non se sabía do paradoiro de Daría porque o veciño de Betán negouse unha e outra vez a dicir onde estaba a moza. O peor é se o rapto acabou de mala maneira. Porque, por aqueles tempos, non creo que fose para ir na procura dunha recompensa. E por moito que fochiquei pola Internet, a nova non deu para máis.
