¿Qué che falta, Calixto?

Cando eu era pequeno donas falaban e non ceixaban de Don Calixto, Xuíz de Paz, home rico, solteiro de ouro como dirían hoxe as “vogues”, guapo, bon mozo, decidor feiticeiro e requebrador de donas. Ben atildado. Sempre ben vestido, camisa blanca, corbata de seda natural e os bigotes, sobre todo, os mostachos, precursores dos monfloritas de Dalí, pero tupidos, recios e ben lavados e peinados.

Contaban e non paraban. Daquela non había televisión e, por tanto, a xente xuntábase despois de cenar a facer, mais ou menos, con outras vestes e outro lenguaxe, o que fan hoxe as cadeas clásicas de televisión.

E, dentre outras cousas que contaban, facían o seguinte conto:

Atopábase unha maña de inverno o bon de Don Calixto, atusando o mostacho, puliendo a feitura do nudo da pajarita e deixando muy ben acomodada a pecheira da camisa. Impecable. Mirábase o espello, xesticulou e gustouse. Estaba seductor. As cellas circunflexas, estilo francés puro e disposto a meterse nun galiñeiro para non deixar galiña sin chocar.

E no frente do espello non se puido resistir:
- ¡¿Calixto, preguntouse e afirmouse a vez, eres guapo?!
- ¡¿Calixto, prosigueu, eres rico?!
- ¡¿Calixto, xa metido en trance, eres listo?!
- ¿Qué che falta, Calixto?

Nestas meditacións, xa sublimado, sentíndose un diosiño pequeño, arroubado e en plenas musas, so puido cair da peana, pisar de novo o chan, cando una voz vella pero limpa, rara e imponente, como a do Cristo da Vega da lenda cando preguntado polo Xuíz Don Pedro de Alarcón si era certo que fora testemuña da promesa de Don Diego a Doña Isabel e respondeu:
- Si, xuro.
Pois aquí apareceu o pai de Don Calixto e tronou:
- Xuízo, meu fillo, xuízo.

Don Calixto sonrieu, puxo cara de complacencia co dito por seu paí, puxo talante e, como non se enfadaba nunca, saiu a namorar.

¿A quen me lembra a min Don Calixto? ¿Será que o parente Alzheimer non me deixa lembrarme?
Certo que non me lembra de Don Xosé Branco quen, por certo, podería trocar o apellido non seña o demo que o asinen de racista.
Como están as cousas hoxe, calquera cousa.

E pousa e pousa e pousa e non me toques aquela cousa.