Pingas de orballo

Tocar a pandeireta
Eu quero sentar sobre a tumba dun mosquito, pero dáme a seu aquel. Así é que, por respecto, cúspolle na cabeceira para que, entre soños, pense que a vinganza daquela noite de verán sérvese agora no inverno. Cada un toma as accións como lle convén. Peor sería que mexara sobre o floreiro do nicho do espírito maligno. Si, a noite é de inverno; e o frío vai e vén por entre as bisagras das fiestras. Desas ventás que, por escaralladas, non hai por onde collelas. Cada un vive como pode e como o deixan. Ou como o deixaron. Non todos temos a sorte de contemplar unha posta de sol desde un ático repoludo e gaiteiro. Algúns temos que tocar simplemente a pandeireta. Diría que así é a vida, pero mentiría. Porque a algúns vaia se lles vai ben. Así é que non queda outra que confesar que a uns cantos así nos puxo a vida... nesta chaira de orballo na que hai que suar o gota gorda. Agora cada quen que pense como queira. Eu penso que o mosquito nin se decatará de que furgo sobre a súa tumba para buscar eses soños que se me escaparon de pequeno. Se é que de pequenos soñamos. Algúns tan só vivimos. Aí si, aí nesa época pasamos olimpicamente da vida. Simplemente a vivimos.

Animais de sangue quente
O ser humano é animal de sangue quente. E se aínda por encima a este ou a aquel lle poñemos algunha chispa á beira, o tal sangue xa se pon a ferver. Cando fervemos facemos como as potas a presión: estouramos. Explotamos hoxe, rebentaremos mañá e estralamos desde que o mundo é mundo. O 30 de maio de 1919 publicouse unha noticia na que, cando o veciño de Alvite, Fermín Guede, conducía un carro por las carrilleiras desa aldea de Baños de Molgas, atopouse con toda unha familia: a formada por Pascual Fariñas Prieto, a súa muller Ángela Cid e os seus fillos José Ramón e Sara. No momento de chegar estes á altura de Fermín, e por asuntos pendentes, lóxico, empezaron a saír polas súas bocas esas frases que, unha tras outra, poñen a chama que apura a ferver o sangue. Ata que este rebenta, estoura. E o estalo non se queda nas simples frases, nin tan sequera nos violentos xestos, senón que estes van moito máis alá e botamos man do que temos máis a xeito. Naqueles tempos, nunha aldea, o único e o que sempre se levaba a man eran as ferramentas de labranza. Estas, lóxico, ante tanta quentura, actuaron. E deixaron a Fermín Guede tan deslombado que o seu estado grave deixoulle marcas de por vida. Somos animais de sangue quente.