Pingas de orballo

O tren desde o caneiro
De cativo había tres fincas en Baños de Molgas ás que me gustaba ir traballar porque desde elas sempre vía o tren: os dous Agros (é dicir, o Agro Pequeno e o Agro Longo) e o Caneiro. A mellor de todas era o Caneiro. Porque era a que estaba máis achegada á vía, enfronte case da aldea de Formigoso. Cada vez que oía, alá por Froufe ou incluso máis ó lonxe, o ruído do tren ou os seus potentes asubíos, xa levantaba as costas para deixar descansar os riles e esperar o paso do cabalo de ferro. A gozada chegaba cando pasaban os trens de mercancías; con aquela infinidade de vagóns portando carbón ou coches ou o que cadrase. Tan axiña como vía á máquina xa sabía se sería o tren dos viaxeiros ou o de mercancías. Ó ver que era o de mercancías, ale, a contar os vagóns. E se me acordaba duns días para outros... pois hoxe bateron o récord con tantos vagóns, pois hoxe transportáronse máis coches que o outro día. E aquela ringleira de vagóns non acababa nunca. Ás veces había que deixar de contalos porque xa andaba a nai por detrás apurando nun para que seguira cavando ou collendo nos nabos ou segando na ferraia. Contemplar o tren desde o Caneiro era un auténtico deleite, un auténtico pracer.

Non estar a ferraia para gaitas
Edenia Deliciosa Suárez sabía que non estaba a ferraia para gaitas. Sentou á entrada da aldea de Nocelo, alá por Baños de Molgas, e pensou moito na situación. Fora á feira precisamente de Molgas e roubáranlle a carteira. Agora o problema estaba en como dicirllo á súa nai. Porque a súa nai era de armas tomar. E non é que lle roubasen moitos cartos (non levaba nin tan sequera cinco euros), senón que o asunto estaba no roubo en si. Porque a súa nai axiña lle botaría en cara que, se en vez de ser cinco euros eran douscentos, o roubo sería o mesmo. Edenia Deliciosa ollou unha e outra vez para a súa casa (que estaba xusto á volta da curva que vía ó fondo) e seguía pensando que non estaba o alcacén para gaitas. Ou a ferraia. Sorrío ante esta dualidade, pero o asunto era serio. Fixo traballar á cabeza para que lle buscase unha escusa, un algo que a desculpase. Aínda que sabía perfectamente que a súa nai non a crería. Tal era a súa nai! Xa lle podía dicir que lle puxeran unha navalla no bandullo, que a súa nai, antes de pensar, soltaríalle unha labazada. Aínda que despois a abrazase. Ante este último pensamento, ergueu e entrou na aldea de Nocelo. Non estaba a ferraia para gaitas. Pero non quedaba outra.