As sonatas de Beethoven
Quizais é certo que a distancia que vai daquel sinal que pon que hai que ter un pouco de sentidiño ata o outeiro que ten forma de peito de muller é a mesma que a que nos leva desde a adolescencia ata a madurez dos pensamentos. Metro arriba, lembranza abaixo. Ata poida que sexan as sonatas de Beethoven as que te leven pola nostalxia dos tempos que foron e xa non son. Que tempos aqueles nos que o silencio era silencio e o ruído tamén se volvía silencio. Cruzabas a nado os ríos da morriña e choutabas por entre as toxeiras da infancia. Que tempos aqueles nos que
unha nube branca quedaba colgada para ler unha novela barata. E o chegar a noite xuntábase o cantar do grilo coa candea do verme luceiro. Hoxe xa case non hai vagalumes. Por non haber non hai nin tan sequera memoria, nin tan sequera recordos. Só as sonatas de Beethoven te levan polas congostras dos días eternos... e escravos. Miseria na punta dun pensamento, mingalla na fame dun neno. Quizais é certo que vivir sen vivir é como escoitar sen oír. Verso arriba, parágrafo abaixo. E que ninguén dubide de que as sonatas de Beethoven son tristes. Porque realmente son melancólicas. E a melancolía é o pracer de estar triste.
Nin por esas!
A Igrexa é unha institución ou organización que impón respecto. Aínda hoxe. Pero imaxinade no 1912, por exemplo. Pois ben, sempre hai alguén que, por enriba dese respecto, anda a buscarlle tres pés ó gato, é dicir, que non lle mete ningún medo nin a Igrexa nin quen goberne a Igrexa. A principios de maio de 1912, e segundo unha crónica que apareceu nos xornais o día doce dese mes, ó cura párroco de Baños de Molgas, don Camilo Pérez Alonso, roubáronlle unha pequena cantidade de cartos e unha escopeta de dous canóns. O ladrón ou ladróns seica entraron na casa reitoral por unha ventá. Sabido o feito, alá se presentou a Benemérita de Maceda, e como xa teño confesado noutros relatiños, eran listos de raio, porque axiña empezaron a sospeitar que non foran varios asaltantes, senón un tan só, ó que logo lle puxeron nome: o veciño José Garrido Quintas. A Garda Civil tomoulle declaración e nun dicir amén xa o detivo e puxérono a disposición do Xulgado de instrución do partido. Agora ben, ós ministros da Igrexa non lles chegaba xa co respecto (ou sexa, co medo) que lle tiñan os fregueses, se non que, por se aquel, coidadiño!, escopeta ó lado. E de dous canóns, non vai ser que... Pois nin por esas!; roubárono igual.
Rapaz, contigo berramos e choutamos
O normal é que fose do Lugo porque é un equipo galego. Pero animei ó Huesca. Nunca tal pensara na miña vida. Animar ó Huesca, que está no outro cabo do mundo. Pero no Huesca está un xogador que, mirade por onde, estivo no Lugo. E fóra do partido de hoxe, animei sempre ó Lugo e seguirei animando ó Lugo. Pero hoxe fun do Huesca. Porque se o Huesca ganaba en Lugo, subía a primeira división do fútbol. Son un gran afeccionado ó fútbol. Gústame o fútbol. E animei ó Huesca. Para que subise. Porque, subindo, co equipo, sobe tamén David Ferreiro, que hoxe, xa se pode dicir moi claramente que é o primeiro, e ata agora, único xogador molgués que alcanza a primeira división. É normal que sexa un orgullo para os que somos e nos sentimos molgueses. Eu sei que el é molgués e que se sente molgués. Si, xa sei que lle escribín unha reportaxe para o meu Testemuñas da Memoria. Pero é que hoxe... non todos os días se alcanza a primeira división. E moito olliño, non calquera chega aí.
Mirade que non hai futbolistas neste país futboleiro noso... e a gloria só e´para uns cantos, para os elixidos, como dirían nas películas ianquis. Este rapaz non é ianqui (nin falta que fai), pero é glorioso. É normal que estea contento. Eu e os molgueses. Agora mesmo están fumegando as redes sociais da contorna. E con razón! Rapaz, contigo berramos e choutamos. A comerse o mundo, David!
Para que vou contar nada!
Dicían que chovería, pero, por agora aínda non choveu. Así é que vou dar unha volta pola rúa do Bugallo e a carreira dos Agros de Baños de Molgas ata As Pedrosas. A verdade é que non sei por que vos conto isto. Hoxe non teño moitas ganas de contar. A ver, que necesidade tedes vós de saber o que digo ou fago eu. Hai un cachiño que deixei a Eduardo, o Alpargatas, e tamén quixo saber para onde ía. Por aquilo de non ser descortés díxenlle que iría pola rúa do Agro abaixo para ver a Aira do Pombal, que xa hai moito que non a vexo. O Alpargatas quedou contento e tranquilo. Pero eu, como dixen, metinme pola rúa do Bugallo. Mentinlle, e que? A ver se vos minto a vós tamén! Non se pode ser tan entremetidos. Total, ó final máis seguro que me meta polo carreiro das Lameiras para beber a auguiña fresca da súa fonte. Despois ata poida que volva para a casa sen achegarme tan sequera ás Pedrosas. E mira que dixen que para que vos vou contar nada. O outro día, nunha conversa desas que fan algúns veciños ante unhas cervexas, ben oín como Ricardo, O Aluminio, lle dicía ó Piolloso de Aurelio que eu era un laretas. Sei moi ben que me chaman O Laretas. E que! Será porque digo que non conto nada e solto todo. Eu que sei!
