Non caber nun fol
Ezequiel Forzas Meno e Icía Forzas Meno son irmáns e residentes na aldea que tan só ten dous veciños: el e máis ela. Logo, para máis aquel, están a rifar continuamente ou o que é o mesmo, non caben nun fol. A ver, lévanse ben pero case nunca están de acordo en nada e acaban discutindo. Cando acontece isto, Ezequiel marcha para a súa casa, que está nunha punta da aldea, e Icía para a dela, que está na outra punta, claro. O peor é que a aldea é tan pequeniña que, aínda na distancia, seguen sen caber nun fol. Óense os berros desde a fonte que está á volta da curva en dirección a vila. Cando cansan (porque discuten tanto que, realmente, acaban esgotados) fan as súas tarefas na casa e logo de xantar ou de cear convídanse un ó outro a café. Pero antes de entrar xa pola porta, os irmáns Forzas Meno, emprenden a ladaíña recriminatoria e entre sorbo e grolo míranse de mala maneira, berran, rifan, pero atúranse.
Sepáranse porque se teñen que separar. O gando está na corte e hai que levalo ó monte. Con tan mala sorte que coinciden as cabezas todas na pequena praza da aldea. Aí xa hai coma un batifondo: eles berrando e rifando, e os animais pelexando e bruando. Ninguén cabe nun fol.
A rúa do paseo de Ourense
A rúa do Paseo de Ourense. A rúa do Paseo de Ourense está mal nomeada. O rúa do Paseo de Ourense non ten nada de paseo. Nin, por suposto, é peonil. Un día que pasei por alí déuseme por contar o tráfico rodado que circulou, ollo ó dato!, só desde a entrada do parquin ata a desembocadura ou finalización do Parque de San Lázaro, ou sexa, un cachiño de rúa. Pois ben, vin aparcados dez vehículos (pequenos e furgóns de carga) e pasáronme a dianteira outros dez. De peonil non ten nada. Nada de nada. Moito furgón descargando. Si, o da descarga... ata alguén pode pensar que teñen dereito para deixar os paquetes ou caixas de bebidas ou calquera outros aparellos ou materiais. A eses confésolles que eu, de rapaz, levaba feixes de nabos ó lombo desde a Lagoa ata a miña casa en Baños de Molgas, a máis de un quilómetro de distancia. E ollo ó que digo: nabos; que sendo como son eu puro óso, sen febras e, moito menos, sen sebo ou graxas, as cabezas dos nabos mancábanme de tal maneira que non conseguía poñerlle postura ó feixe no meu lombo. Así é que ninguén poña a escusa de transportar os vultos desde a distancia. A rúa do Paseo de Ourense non ten nada de paseo.
Cando a canseira chega
Cando a canseira chega, non queda outra que esperala cos brazos caídos. Como para esperala cos brazos abertos! Pero aínda así, cos brazos caídos, notas como se apoltrona nas asaduras dun espazo cheo de optimismo que xa non é tal. Cando a lasitude chega, non tes ganas de facer nada; nin tan sequera de tomar un café, nin de ler como se debería ler un xornal (coa fatiga les a metade dos titulares, das letras grandes e esquéceste xa dos subtítulos), moito menos de andar e ata incluso se che van as ganas de cear. Agora mesmo, escribo por escribir; coa cabeza apoiada sobre a man dereita e pensando no calvario de ter que encher un parágrafo porque hai que cumprir. Menos mal que, coma sempre, a música alivia ou mitiga aqueles estados de ánimo que te queren levar polos carreiros do desacougo, do pesimismo. Pero non é pesimismo. É simplemente un cansazo que se apodera das vísceras e che fai doer todas as partículas musculares esparexidas por este pobre corpo que empeza a
devecer pola nugalla. Que bonita é a nugalla cando estás fundido! Cando a canseira chega, nin tan sequera o asubío dun sentimento te mete na canción dun razoamento. Non razoas. Non pensas. Non sentes. Quedas quieto e en silencio.
Energúmenos nos campos de fútbol
Levamos unha semana falando dos xestos despectivos de Piqué celebrando o gol que lle meteu ó Español, pero ninguén fala dos auténticos energúmenos que, por desgraza, existen en todos os campos de fútbol españois. Hai uns días, un partido de alevíns na Coruña (ollo, alevíns, neniños) acabou coma o rosario da Aurora, porque o delegado e, ese día, adestrador do San Cristóbal cruzou todo o campo para propinarlle unha cabezada (como vaca que é) ó pai do árbitro. O árbitro tiña, ten 19 anos, é dicir, outro crío máis. Pensade neste rapaz vendo como lle zoupan ó seu pai. Pensade nos neniños vendo correr a ese salvaxe. E as federacións de fútbol falan, discuten, estudan, analizan as declaracións de tal xogador ou os ademáns de cal outro. Hai pouco escribín sobre o pai dun xogador (tamén de nenos) que se dedicou vou parte do partido a insultar e ameazar a unha árbitra (tamén nena). Agora mesmo envelénaseme o sangue porque non sei que palabras usar para baduar contra esa chusma que en vez de ser exemplo para os seus fillos convértense en voitres na procura de despoxos, de prea, cando eles mesmos son os que realmente apestan. Ó adestrador apartárono do club. Pallasadas! Sacho e fouciño e a limpar os montes!
