Mesturar sapos con bolboretas
O día que Secundino Grande Vilaquente non fale ante calquera dos seus veciños, malo!; algo grave lle ten que pasar. Secundino Grande, o fillo do Pachorras, é dese homes que fala sen parar, practicamente sen respirar, e non pola bebida que bebe de carallo-, senón porque el é así. Claro que tamén é verdade que, ó falar, podía facelo de cousas con xeito; pero é aquí onde falla abondo. O fillo do Pachorras non tarda dous minutos en mesturar sapos con bolboretas. Tan ben está falando de como se pode arar unha leira, como salta ó momento poñendo un exemplo dunha aliñación de fútbol ó comentar que nese rego vai de porteiro un garavanzo, na defensa metería unhas cantas fabas, na media irían feixóns, nas bandas verza branca e de dianteiro centro, faltaría máis, un bo repolo. Así é Secundino Grande Vilaquinte, mesturando sapos con bolboretas. Cando alguén lle comenta que non faga dun peixe un chourizo ceboleiro ou dun chourizo de boche unha troita, el bótase a rir. Durante pouco tempo, porque axiña lle volve dar á tarabela para mesturar os sapos coas bolboretas.
O único pasaxeiro
A Xudas Pallés Cazpacho non lle asenta o cu no mazadoiro da burga. Cada dous por tres, ergue, dá uns pasos e volve sentar. Ó pouco, ergue, contempla a burga de Baños de Molgas e volve sentar. Nun arrinque de rabia, ergue e sobe coma un lóstrego cara á estación do ferrocarril. El mesmo soltou ós catro ventos, coma se o oíra alguén, que ía recordar tempos. E en voz alta empezou a numerar as veces que collía o expreso para ir á capital do Imperio. Case sempre subía só cargado coa súa maleta, porque como o tren non chegaba ata pasadas as doce e media da noite, non quería que os seus pais estiveran a velas vir na plataforma da estación, cando á mañá seguinte tiñan que madrugar. Os pais de Xudas Pallés madrugaban sempre. Antigamente, os labregos madrugaban sempre. Agora tamén. Sacaba o billete e, como sempre ía coa suficiente antelación (non fora o demo
), non lle quedaba outra que ou sentar ou pasear. El, como diciamos ó principio, non lle asentaba o cu en ningún lado, polo que non lle quedaba outra que pasear, e pasear, e pasear. Porque, para máis aquel, Xudas Pallés, o fillo do Tristeiro, era o único pasaxeiro que subía ó tren na estación de Baños de Molgas.
Feliz de por vida
Se algunhas veces ou moitas veces quero que chegue o inverno, non é porque xa estea farto do sol ou por esta chuvia que tanto se fai de rogar. Que va! Se quero que chegue o inverno é para poder cear o caldo. Ai o caldo! E dá igual que sexa da verza do país, da verza branca ou de repolo; o caso é que sexa caldo de verduras, destas verduras nosas, das do inverno. A ver, o caldo pode ou poderase comer cando nos pete, pero é certo que meter algo quentiño no estómago nestas noites de cero graos ou menos é algo que te deixa algo así como feliz de por
vida. E unha sopa non é o mesmo que o caldo. Vaiche boa! Acabo de cear un bo prato del. De aí este relato. Agora estou co ordenador, pero antes rematei de ler o libro O desxeo, de Lize Spit, e tiven que facelo paseando pola cociña, para que me baixara un pouco a barriga. Antes do prato de caldo comera outras cousas, o meu estómago é máis pequeno que o de outra persoa normal e, entón, claro, se lle ataco despois hai que baixalo, para non suar toda a noite, por moito que esteamos moi cerca dos cero graos. Iso si, o sabor do caldiño aínda o noto na miña boca.
A cabeza dun furafollas
Unha historia que vai é vén. Unha súper lúa que non se ve. E Uxía cantando Cantos na maré. Así transcorren ás veces as noites de inverno na cabeza dun furafollas que está porque ten que estar. Moitas veces non estamos aínda que esteamos. Non, non é tan difícil a adiviña; simplemente que estamos de corpo, de presenza, pero de mente atopámonos completamente ausentes. Ó mellor estamos pensando nos biosbardos. Máis seguro. Hai moita xente que pensa nos biosbardos. Unhas veces é bonito pensar nos biosbardos, pero outras non tanto. Polo dito: porque estás e non estás. Todo ten o seu aquel. Thelonious Monk e John Coltrane cando se xuntaron no ano 1961 sacaron un álbum que dá gusto escoitalo. Estouno facendo, claro. Mentres escribo, escoito música. Sempre estou escoitando música. Cando camiño, levo música. Cando ando na poda, escoito música. Cando subo a Correos, escoito música. Cando traballo, escoito música. Unha historia que vai e vén. Que historia? Ningunha; ou acaso precísase algunha historia para que a cabeza dun furafollas esbardalle nas noites de inverno. Pois entón!
