Cariña de esgotamento
Non se oe un maldito ruído pola rúa. Non se ve a ninguén paseando.
Normal. Corenta graos de temperatura ou máis non é cousa de rir, non é coma para saír á rúa a peito aberto. Seguro que saes do portal e, zas, esa bafarada de aire quente bótate para atrás. Onte houbo máis ou menos a mesma temperatura e este molgués tivo que sulfatar. Certo que co propio orballo do sulfato non se apreciaba tanto a vaga de calor, pero tamén é verdade que cando remataba cada tanque de 300 litros notaba a camisa toda enchoupada. E non era da babuxa do sulfato. Levo sulfatando moitos anos e nunca me pasara o da camisa. O mellor foi que non afoguei e que aguantei coma os heroes. Claro que, cando rematei os 1.100 litros que tiven que dar (case catro tanques), quedoume tal cariña de esgotamento que ata o sogro seica lle comentou a súa filla que "hoxe véxoo fundido". Tampouco creo que esa canseira fose por andar tanto e tirar da goma (axudoume moito a patroa, por certo; ela, que non pode estar ó sol)), senón por esa asfixia, por esa calor abafante que reinou o sábado. Hoxe segue coa mesma... pero non sulfato.
Para a Ponte Nova de Baños de Molgas
A verdade é que agora andar pola Internet é case coma navegar polo espazo sideral da infinidade. Todo consiste en ter tempo para fochicar e fochicar para, indo días e vindo días, atoparte con cousas ou noticias que te asombran e, por que non, que che gustan. A min, todas as relacionadas con Baños de Molgas é que me traen polo camiño da ansiedade e da morriña. E busco e rebusco e atopo. Así, nunha nova do 18 de novembro de 1886, digo ben, 1886, na sesión que a Deputación celebrou cinco días antes, esta aprobou o presuposto extraordinario para ese ano económico, no que aparecen consignadas 22.514 pesetas (coidadiño coa cantidade para aquela época) para a construción da ponte de Baños de Molgas. Non di nada máis. Nin falta que fai. Como son algo listo, deducín: "a ponte vella está aí desde que o mundo é mundo, ou sexa, desde que aqueles afoutos romanos descubriron as nosas augas quentes, polo que non queda outra que a ponte nova". Creo que supuxen ben.
Un gaio sobre unha cepa
Está o gaio sobre unha cepa e contempla as ringleiras de postes de cemento e estacas de castiñeiro. Á súa beira pasa o silencio sen facer ruído e no ceo un azul claro pasma ante un panorama sinxelo e quizais nostálxico. O golpe dun pitorrei sobre un piñeiro pon en alerta ó gaio que, por un se aquel, decide emprender o voo cara un horizonte máis alá dun valado que hai na distancia. Axiña aterra sobre o lameiro do home do que non imos poñer o nome. Para que? Ó gaio dalle igual e o pitorrei non sabe de que vai o conto. Volveu a romperse o silencio por culpa do mesmo pitorrei que dálle que dálle ó piñeiro. Isto, ó gaio, empeza a poñelo nervioso. Nunha arroutada frenética alza o voo e volve para a mesma cepa. Alí aterra parsimoniosamente e lanza un grallo, un axirido cara ó pitorrei en sinal de que aquí estou eu e xa ninguén me moverá. Concéntrase de tal maneira que o silencio tamén pousa sen facer ruído. Ai logo! O gaio encóllese e pecha os ollos.
