Equivocaríase noso señor?

Serei máis breve do habitual, porque o que vou tratar está ó alcance de todos por ser moito de actualidade.

O domingo pasado, segundo da Pascua, lese cada ano no Evanxeo de Xoán algo do que parece ser protagonista o apóstolo Tomás, ou Tomé. Só parece, porque o verdadeiro protagonista é Xesucristo Resucitado, pero imos deixarnos levar polo que parece.

Algúns entendidos nestas cuestións diferencian e, ó meu curto entender, con razón, entre Xesús de Nazaré, o artesán de Galilea que se botou a predicador ambulante e foi crucificado en Xudea, e o Cristo, que ven a significar, o Señor. E só é Señor da vida e da morte o Resucitado. A fusión dos dous nomes en Xesuscristo quere expresar a unión do home Xesús co Señor -Kyrios en grego- co que no eido relixioso designamos a Deus.

Refrescando un chisquiño a memoria e ó mesmo tempo enchendo algo de espazo, Tomé foi o apóstolo que non lles creu ós compañeiros que viran ó Señor resucitado e pediu unha proba de moita envergadura: Ademais de ver, meter dedos e man nas feridas.

Dise que é o prototipo do home moderno que quere experimentalo todo pra que non lle dean gato por lebre. Será certo, pero o home e muller modernos tamén confunden peixe debidamente adobiado e condimentado con carne sen óso, sobre todo se lle lo venden nun mitin dos seus correlixionarios. O Señor naquela ocasión prestouse ó experimento, pero advertiu ó desconfiado Tomé dicíndolle: “Criches porque viches. Ditosos os que cren sen necesidade de ver”.

Pobre do que non crea nada do que non teña visto ou experimentado, porque nunca terá a certeza de se súa nai o é verdadeiramente. Nin se subirá a un avión antes de comprobar se o piloto aterrou sen mala novidade nesa viaxe que proxecta facer, nin mercará entradas pra unha corrida de touros, (e que non se me salfurien os antitourinos, que só é un exemplo), sen saber cantas orellas e rabos se cortarán.

Con todo, aínda que pode escandalizar e soar a irreverencia, ou case blasfemia sobre todo vindo dun cura, creo que noso Señor, -porque xa estaba resucitado-, equivocouse algo nesa sentenza na que nos anima a crer sen ver.

E se non, a ver como me explican o que vén a continuación tomado dunha publicación moi seria: “Os casos xudiciais relacionados con corrupción política en España, en 2015, supoñen unhas 1.700 causas e máis de 500 imputados ou investigados, pertencentes a beiras dun cento de partidos, de dereita, de esquerda, de centro e da periferia e a federacións ou organizacións de carácter político. Deses 500 só entraron 20 en prisión. En 2013, segundo o Consello Xeral do Poder Xudicial, en España investigábanse 1.661 casos de corrupción”.

Que só 20 investigados, imputados, encausados e condenados fosen a prisión, demostra unicamente iso. Non demostra nada máis ca iso, porque moitos casos, a maioría, aínda están pendentes de resolución xudicial e como a xustiza, ademáis de lenta, por coxear, que en terminoloxía técnica dise claudicar, tamén é cega, pode tropezar polo camiño, e como tampouco non sempre oe ben, pode confundirse e tomar a voz do fiscal pola do defensor, como pasou con Dona Urdangarina.

Pra que buscar máis probas de que non sempre se pode crer sen ver? Ben claro o deixou Dona Esperanza Aguirre, Grande de España e Pequena de Alemania, e iso que, por ser muller, é intuitiva e pra máis, intelixente, experimentada e escarmentada.

Como non me resulta fácil crer que se equivocase noso Señor Xesucrito, e ademais poderían chamarme a capítulo por dicilo, penso que o problema ven dun recorte de tres palabriña na tradución do Evanxeo de Xoán. Quizais o orixinal dixese: “Ditosos os que cren sen necesidade de ver, excepto en política”.

Non quero que tampouco a eses servidores públicos, ós que parece perseguir a mala fada, lles falte, por imperativo legal, ademais da miña axuda económica tanto pra desenvolverse en liberdade como pra gozar dun trato especial en prisión, a miña oración por decisión libre e persoal: “Que sexan perdoados despois de restituíren, como Dios manda e a Igrexa nos ensina. Amén”. E, como non me gusta confundir ó persoal, aclaro que esta oración non leva emparellada a liberación do reato de culpa ou “fomes pecati”, nin indulxencias atenuantes de, malversación, branqueo, tráfico de influenzas, recualificación de terreos, negocios con vivendas de protección oficial, etc., etc., etc.