De Chapela a Vigo andando vin

No coche de San Fernando volvín hai uns días dende Chapela a Vigo andando. Semella que algunha vez debeu de pescar Redondela con nocturnidade, na súa mareira rede, esta parroquia, pois máis semella estar irmandada co veciño Teis de Vigo. O coche de San Fernando (no que se vai “un pouco a pé e outro pouco andando”) levoume por un continuo e fermoso sucederse de veigas e pétreas casiñas do país, que algún día viñeron da aldea montesía e se namoraron do mar. E alí ficaron. Oxalá para sempre. Asegúrovos que vos é ben barato e cómodo o coche de San Fernando. Non me cobraron un céntimo para o ben que nel se vai. Nin tiven que esperar a que por fin chegase o enorme e ben aqueloutrado baúl con rodas de VITRASA, nin laiarme tiven tampouco de que por un tris o perdese. É tamén de por si ben ecolóxico o de San Fernando.

O maino vento, gratis tamén, que pola dereita dende a ría aloumiñaba a miña face fixo que me decatase de que ela –a nosa mansa e misteriosa ría- vive, respira e sobre todo sempre está aí, para nós. Para que a ollemos, pacificamente deitada ó pé dos montes que a protexen, igual sempre a si mesma. De momento aínda non pensaron os entendidos en colocar rañaceos ou esveltas torres no medio e medio dela para que golfiños e grandes peixes puidesen apulicar ata o máis alto e dende alí albiscar mellor os montes que arrodean a ría. Moi posiblemente pouca falta lles farían a eles eses miradoiros, mais o enxeño humano évos case infindo e sería quen de maxinar e construír cousas así. Ou incluso poderían pensar eses entendidos que non deixa de ser mágoa que un espazo tan amplo como o que ocupa esa inoportuna ría estea tan pouco aproveitado para nela podermos erguer senlleiras edificacións para os nobres humanos.

Tardei ata a porta da casa en Teis pouco menos dunha hora, a paso de boi calmo, o do coche de San Fernando. O corazón batía sen bater no peito ó seu ritmo natural. Saudei de camiño e aloumiñei floriñas cativas e humildes herbas que ó meu paso me ollaban entre húmidas regañas de vellas pedras de muros e valados que se erguían á beira mesma da beirarrúa. Faleilles baixiño en galego a elas porque sei que coñecen ben a nosa lingua. Somos elas e mais eu de aldea e saben coma min que, se non o facemos baixiño, berrarannos os cidadáns por falarmos entre nós nunha lingua da que eles (pobres!) apostataron.