Falar do Mero, e falar ben del, ven sendo unha redundancia do máis
previsible e inevitable. Éche o que hai, el é así.
Agora, sen tempo para recuperarmos das fortes impresións, e perturbacións, inducidas polos sentidos versos estampados No papel que mudo escoita chéganos Doce Ducias, unha nova entrega do noso prolífico poeta e amigo, un home con sensibilidade, talento e capacidade creativa como para producir poemas a feixes. Tal cal, ás mans cheas, abertas e sempre xenerosas.
Moi atinadamente, o Xulio Xiz, fala no limiar do libro da Meropoética. Un cualificativo que o retrata a perfección, aí están Na lonxitude do tempo, Recendos de luz e sombras e o mencionado No papel que mudo escoita que o meu ver resulta antolóxico e definitivo. Por isto e por moitas cousas máis penso que Doce Ducias ven sendo un circunstancial punto e seguido, porque a cousa non vai parar aí e, de seguro, vai ter no futuro novas e previsibles consecuencias en forma de libro. Anque o esencial en Mero é o conxunto, porque o Mero ten obra, moita e boa, coherente, limpa e veraz.
A miña primeira referencia da súa escrita fora nunha presentación que fixera en Cecebre, en Villa Florita casa de Wenceslao Fernández Flórez, tratábase, creo, de Recendos de luz e sombra. Alpabarda de min, pensei que a cousa ía da incursión dun cantor no campo da poesía. Cousa moi habitual e ata certo punto lóxica. Daquela e de primeiras, ao refollar o libro, soamente reparei nas boas maneiras e en certos aspectos formais e estéticos que me chamaran a atención. Para o outro día, a lectura atenta do libro levoume a outra conclusión, aquilo non era a incursión poética dun cantor, xustamente era ao revés, porque, fundamentalmente, Mero é poeta, un poeta que entre outras moitas cousas máis é cantor e compositor.
O noso poliédrico amigo ten obra e rango para facer o que fai, unha poesía moi súa, singular e diferente. Unha gran riqueza para este País de deixados. Nestes tempos que o que máis prolifera é o postureo, mendicante e mercenario, de poetastros e poetastras que se nutren das migallas das subvencións mesquiñas e interesadas dun mecenado abaixador e dominante, a voz libre e liberada do noso amigo é unha bendición e un privilexio. Un home tan liberado que que nin tan sequera se somete a atadura da rima. Como el mesmo afirma ás veces, rimará ou non, irá como lle cadre.
Non é dos que poeticamente foron bicados ou unxidos polo amor e a saudade. Bicado si, pero ademais ben ferido: pola saudade, polo amor e polo compromiso. Ferido cunha ferida que non pecha, sempre aberta, e pola que se escoa en forma de versos a súa fonda espiritualidade e dimensión humana. E como fai poesía a peito descuberto e en carne viva non sei como aínda lle queda sangue no corpo. Para ben ser, e por precaución, a Loreto debería ter ao pé da casa unha UCI móbil cun bo equipo de transfusións, porque de outra maneira calquera mañá vainos amencer exsangüe. É que é tan profundo e intenso que a súa lectura resulta un perigo, pois chega a provocar unhas empatías que te poden deixar espiritualmente moi alterado. A modo de diario emocional tece un relato vital, tan caudaloso e convulso que te atrapa e que te envolve coa mesma turbulencia dunha onda, e déixate mallado. En xeral, a súa é unha poesía que non resulta nada balsámica, contraindicada para espíritos febles, porque o noso amigo devece polas augas bravas e non se achanta. El arremete e verbaliza os nosos pensamentos, dándolle forma as nosas emocións e debuxando, ás veces, os nosos máis íntimos e secretos temores.
Porque a poesía do Mero nace e nútrese da Terra. Da Terra con maiúsculas: o espazo físico, os moradores, transeúntes casuais e circunstanciais, que outra cousa non somos, e por último os efectos das interrelacións das xentes, chámese cultura, espiritualidade, fala e que sei eu. Unha Terra que a sinte e que lle doe. El ven da Terra e á Terra volve, en forma de intensos e sentidos versos. Explícao, moi ben Na culpa dun baleiro, cando manifesta como xorde así a poesía na cálida mensaxe da urxencia de apremar os sentimentos desde un baleiro ... saboreando a vida, intre a intre con sosego ... E deixa moi claro con con quen vai e con quen está: Non quero que os meus versos sexan verba que arrole dalgún xeito aos vencedores, nin quero que alimenten os seus triunfos en himnos que interpreten gañadores. E sabe da épica das batallas perdidas e das batallas non disputadas, e alíase cos seus, cos perdedores. E sempre pola honra, pola dignidade e pola propia estima. Do mesmo xeito que canta, de pé con arrogancia gaiteira e dándose a valer.
Este singular e carismático poeta chairego, pese ao moito camiño que leva andado, nunca deixará de asombrarme. Afeito como eu estaba á vertixe e á axitación emocional dos seus anteriores libros, sorprendeume con estas Doce Ducias, na que a impresión xeral pode concretarse no primeiro pensamento que me provocou, non vai resultar que despois de todo o Mero tamén é humano e mortal coma nós e cede ao humano sentir. Porque neste libro mira para atrás e olla para o lonxe, sabe que soñar é necesario e que coma todos ten un pasado amoreado no faiado da memoria. A ver, deunos un pequeno respiro, e non nos axita nin nos aguilloa. Volve ás fontes que lle deron auga e aos mesmos camiños que andou algún día e repara nos bidueiros, nos lobos, nas bolboretas, nos couselos ... Nas grandes pequenas cousas do noso particular couto privado que, ao cabo, son as que nos xonguen e as que nos congracian co universo. É coma se fixera unha transitoria pausa ao agarimo dos afectos, dos soños e das lembranzas. Hai nostalxia, hai melancolía e hai señardade, tal vez polo peso dos anos, a condición de avó, que sei eu, o caso é que son versos que, á parte de espléndidos, non sei como cualificar se de serenos, amables, entrañables, ou que sei eu, desde logo moi agarimosos, mellor que os leades, porque ao meu ver e sen desmerecer ao resto da súa obra parécenme do mellorciño.
E máis nada, grazas e parabéns a todos, magníficas as ilustracións de María Guerrero e soberbio o limiar do Xulio. Mero é un privilexio compartir espazo contigo, es un orgullo como amigo e unha honra coma galego. Felicitacións e a seguir como sabes, máis e mellor.
(Palabras de Quintas Canella na presentación do libro DOCE DUCIAS, de Mero, en Vilalba)
