Non me cae a casa encima

Pingas de Orballo:
Non me cae a casa encima
Cansadiño, suorento e coloradiño. De ler baixo o sol. Polo paseo do Barbañica. A paso lento, claro. E iso que aínda sigo medio con gripe. E iso que teño unha pequena dor a causa do lumbago. Certo, onte estiven peor disto e tiven que estar sempre de pé atando nas vides. Co lombo doéndome a mares. Pois aínda así, hoxe, tiven que saír ler baixo un sol de xustiza. Porque, para un servidor, toda unha tarde dominical na casa afógame, angústiame. Nunca me gustou estar moito tempo encerrado nas casas. Sempre mo dicía miña nai: a ti non che cae a casa encima. Desta ó bar Juanito, desta á bar Gándara, desta ó bar Mari Trini, desta ó hotel Ansuíña, desta a ler pola Pitediña, desta a abrir a biblioteca, desta a cavar na Cortiña, desta a arar nas Pedradarcas, desta a rozar en Barricobos. Todo hai que dicilo; non eran só os bares. Agora, vou mercar ó Mercadona da Valenzá, levo a típica nota e cando chego á casa desexo que se me esquecera algo para volver saír. Incluso aínda que teña pouco tempo (porque xa imos comer, ou cear, ou facer algo), procuro saír a ler pola beirarrúa ou polo parque que temos xunto ós garaxes con tal de non estar na casa. Xa descansei un pouco, xa deixei de suar e xa volveu a cor morena ou queimada á miña cara. Marcho para a casa... con medo a que me caia encima.

Chora a semente dun verso
Vexo o carreiro do Piual por entre os peitos dunha muller e sei que o verán xa está aquí. Escoito o ruxerruxe dun soño e penso que a noite é a mellor aliada da soidade. Penso nos biosbardos que nunca asoman por ningún lado. Por iso son biosbardos. A muller corre pola beirarrúa dunha inmensa cidade e o carreiro do Piual desaparece da imaxe de idilio dun pensamento que se afoga no tempo. Sempre haberá desexos que se sentan á sombra dun castiñeiro. Ou dun amieiro. Correo vento. Queda quieto o silencio. Ou o pasmón que sempre está a velas vir e que nunca lle aparece nada. Normal, os biosbardos nunca asoman por ningún lado. Nin por arriba, nin por abaixo. Ri o cativo, canta a rula, ornea o burro e chora a semente dun verso para brotar por todo o poema. Quen se atreve a cantar na punta dun parasol? Quen mete o dedo na auga dunha conciencia? Certo, quen ten realmente conciencia? Somos o enxame de ideas retrógadas e egocéntricas. Nós, nós e soamente nós. Eu. Nós. Sempre é o mesmo. Ata o que pensa nos biosbardos cre que só el ten dereito a pensar nos biosbardos. Hai tempo que o carreiro do Piual se perdeu polas beirarrúas dunha cidade inmensa. Polo que queda o desexo orfo do pensamento. Quen vai? Quen vén? Quen asubía? Quen chouta? Quen empreña a nostalxia dun sentimento? A soidade nocturna. O silencio soñado.