Por enriba de todo mal

Pingas de orballo:
Por enriba de todo mal
O sol empeza a facerme dano. Ás tres e media da tarde, e baixo un sol tormentoso, saín a ler por xunto o río Barbañica, desde o Carrefour ata os Carrís da Valenzá. Andando. A modiño. E cunha viseira vermella tapando a cabeza. Pero só a cabeza. De cando en vez, cando pasaba baixo a sombra dos amieiros do río, era como notar un cambio que aliviaba as entrañas. Pero nada, eran tan só dous ou tres metros. Todo o demais era sol, sol treboento, que quenta de raio. Cando cheguei ós Carrís xa notei un ruxerruxe nas tripas, na barriga que me fixo exclamar un malo!. Si, media insolación xa estaba instalada no meu corpo. Lembro lecturas a pleno sol, en plenos xullo e agosto, pola Pitediña, con viseira e a peito descuberto, ás tres da tarde, e chegaba á casa como unha rosa ou abría a biblioteca de Baños de Molgas como unha bolboreta. Certo, tiña 20 ou 30 anos. Agora teño case o dobre. A idade vainos pondo no lugar e na acción que nos corresponde. Nestes momentos estou baixo a sombra dunha antuca, dun parasol contando o mal que empeza a facerme o patrón do noso universo. É igual; dentro duns días xa non lembrarei isto e as ansias lectoras estarán por enriba de todo mal. Gústame, réndeme máis ler andando.

Santos e pombiños
Pasan coches camiño de Ourense e eu contemplo a sombra dun espírito sobre a rúa da Valenzá. A verdade é que xa quixera que a rúa fora de Baños de Molgas. É igual; non fai falta estar alá para saber de todas as súas rúas. Ou carreiras. Quéirase que non, a infancia está sempre apegada na pel, na mente de calquera persoa. E na infancia, na miña infancia só había carreiras, ou camiños, ou carreiros. Agora estou na beirarrúa dunha rúa da Valenzá. Pola rúa pasan os coches e pola beirarrúa anda a xente, baixo o sol ou baixo a sombra, con nenos ou sós. O sol quenta de raio. Onte aínda choveu. Normal. Estamos na primavera. Na primavera galega, que che ten o seu aquel con respecto á primavera do Corte Inglés. Nin punto de comparación. Son as cinco e vinte da tarde. Por certo, hoxe é San Isidro. Aquel santo ó que os bois lle araban sós. Nunca me vin en tal tesitura. Normal; eu araba con vacas e non me chamo Isidro. Sobre o de santo non opino. Outro por certo, cada vez que penso no San Isidro debúxanse diante miña unha xugada de vacas na Pedradarca e coa rabela do arado suxeitada polo Chito. A el arábanlle os bois e eu sempre tiven que empurrar do arado. É que hai santos e pombiños.