Compartir, non acaparar

Seguimos “á beira do camiño”, coa ollada posta na crúa realidade deste noso desnortado mundo, tentando de compartir vida e esperanzas, logros e fracasos, penas e alegrías co resto dos humanos. Ou somos (e nos comportamos) como irmáns ou desapareceremos.

A capacidade/intelixencia e o instinto de supervivencia, están a chamarnos á reflexión, a mudar comportamentos irracionais, indignos do que a persoa humana é e significa. Uns datos para curar cegueiras e xordeiras consentidas. Os diarios dan conta do informe do “Programa da ONU para o desenvolvemento” alertando do incrible e brutal crecemento da desigualdade entre os países ricos e os pobres. ”As 500 persoas máis ricas do mundo gañan o mesmo cós 417 millóns de pobres. Mil millóns de persoas viven!? cun euro diario. A terceira parte está na África subsahariana” (A dos caiucos). Hai 115 millóns de nenos sen escola. No 2004 morreron 10,8 millóns, menores de cinco anos”. E lembremos que, tamén aquí, á nosa beira, abondan as desigualdades. Para pensar! 

¿Que facer!? Ademais de activar os máis elementais principios da ética, axúdanos a ensinanza da escena que nos presenta hoxe Marcos no seu Evanxeo. Unha pobre viúva acércase a un dos petos do templo. Xesús e os seus discípulos foron testemuñas. Viron como os ricos depositaban grandes cantidades de diñeiro e a pobriña viúva, avergoñada, botaba só “dúas moedas de cobre”, as máis pequenas que circulaban en Xerusalén.

O feito é significativo. Xesús chama aos seus (e a nós!) para que aprendamos da viúva, da xente pobre e sinxela. De ninguén máis! O seu sacrificio non se vai notar. Vai sobrar do que dan os ricos. (Daquela e ao correr dos tempos) Xesús analiza doutra maneira: “Esta pobre viúva botou mais ca ninguén, a súa xenerosidade é grande e autentica. Os demais botaron do que lles sobra, pero a muller, que pasaba necesidade, botou o que tiña.” Non ten material, pero ten un corazón grande e moita confianza en Deus. Se sabe dar “todo o que ten” é porque “pasa necesidade” e pode comprender as necesidades dos outros pobres. “Nas sociedades do benestar estásenos esquecendo a compaixón, non sabemos o que é “padecer con”, co que sofre. Cada un anda ao seu; os pobres quedan fóra. Instalados na comodidade, non sabemos o que é ter fame, frío, sufrimento,  soidade.  Damos do que nos sobra, non por solidariedade. Só os pobres son capaces de facer o que a maioría esquece: Dar algo máis cás sobras” (J.A.Pagola, en Eclesalia).

O mundo non o van salvar os ricos. A salvación vai chegar desde a gratuidade, desde os pobres, desde os sinxelos. Por algo Xesús chamou “benaventurados” aos pobres e escolleu aos humildes (María, discípulos...) e desprezados para seren seus vigairos na Terra. Só os pobres saben compartir. Moitos de nós podemos dar fe desta realidade.