Democracia Participativa

Xa levamos unha morea de anos con uns síntomas políticos moi preocupantes que afectan á democracia, en especial a toda a cidadanía deste país.

O que está acontecendo neses colectivos chamados partidos políticos, colectivos que milleiros de persoas loitaron por eles ao longo daquela negra sombra do franquismo, é que hoxe non son máis que instrumentos de pensamento monolítico para entreter ao persoal cada catro anos, nos dan un pequeno xoguete chamado papeleta para votar na urna e elixir uns bos ou desastrosos xefes do goberno, presidentes das Comunidades, alcaldes e concelleiros. O secreto de todo isto é que, moito antes de que a cidadanía exercite o voto nas urnas, uns grupos moi pequenos de personaxes moi “demócratas” que controlan os fíos dos partidos tanto na cúpula como nas organizacións provinciais e locais, xa teñen definido aos candidatos que lle da a gana, ou xa veñen impostos desde “arriba”.

Segundo as estatísticas, neste ano de 2006 baixou a militancia en xeral de máis do 50 por cento. A sociedade está a perder a confianza nos partidos cunha velocidade abrallante. As causas poden ser moitas, enumeralas todas non chegaría un xornal enteiro.

Nembargantes coido que ese divorcio que existe entre o cidadán de a pé e o interior monolítico dos partidos, ten un clara sintomatoloxía: os “bandullos agradecidos” dalgúns personaxes que xa perderon a súa dignidade fai tempo, pero aínda seguen conspirando dentro e fora desas organizacións e impoñendo o seu criterio con prebendas a quen as acepte, e si non se acepta xa non saen na foto. Isto non quere dicir que todos sexan iguales, moitos están con ilusión, traballo, ética e con unha moral de cabalo sen recibir nada a cambio, son dignos de admiración, non pasan polas prebendas e sempre son os eternos perdedores, son estes os que poden darlle volta á tortilla, pero o dubido moito.

Este divorcio entre a cidadanía e os partidos, a falla de participación cidadán máis democrática nos asuntos da política, a pouca crítica e a autocrítica e a elección de calquera candidato que non sexa elixido pola base, poden ter unhas consecuencias a curto prazo desastrosas para a convivencia participativa dun país democrático.

O máis grave é que xa entramos nesa dinámica de non retorno, pero aínda temos moitos resortes democráticos para recuperar a ilusión da ética política. Un deses resortes pode ser o das Lista Abertas, aínda que sexa só nas municipais, non é a panacea, pero o pobo participa na elección máis directa do candidato, e pon a cada quen no seu lugar que lle corresponde. Non é moi doado que os partidos intenten presentar algunha Lei sobre este tema, o motivo é o mesmo que veño expoñendo neste artigo. Coido que falar disto das listas abertas dentro do organigrama de calquera partido non é politicamente correcto, seguro que o ousado que o faga non volve a saír na foto nunca máis e desínchaselle o bandullo.