Chorar

Ás veces escoito Greensleeves, esa canción popular inglesa que din compuxo Enrique VIII antes de converterse nese monstro que odiaba o colo das súas donas. Porque o colo ten moita referencia amatoria, os vampiros para morder, os revolucionarios franceses para afiar as coitelas e este rei que tanto fastío causaba aos nosos Carlos I e ao seu fillo Felipe II, desafiaba os machados nesa pel túrxida e cruzada por arterias e cousas así de importantes. Claro que aos seus opoñentes políticos, de Los Austria, gustáballe máis o lume e a carne afumada, e a fe miña que atopaba sempre voluntarios de calquera desviación aos seus principios para deixarse, primeiro vexar pola súa Santa Inquisición e despois chamuscarse do lindo na praza pública. Temos que recoñecer que eses si eran espectáculos moralizadores ao par que estimulantes. Teatro da máis pura teatralidade. Ai Artaud! Que mágoa ese século tan adiantado ao teu tempo!

Pero a un que gusta de oír estas músicas antigas de cando en vez, ao escoitar este Greensleeves, ás veces pensa que Enrique VIII foi uns dos primeiros compositores de muiñeiras. Falta a gaita, claro, pero ao pechar os ollos, óese que a gaita ven mesturada neses sons como se a canción fose composta para ese instrumento. Á fin o océano que nos afasta non é tan ancho nesta zona e as cancións voan.

Tamén un se pregunta como se puido converter ese príncipe renacentista, poeta, músico, lector pío da Biblia papal, nun monstro medieval. Como se consumou ese retroceso cara a atrás na historia na súa personalidade individual, mentres o mundo occidental corría cara a adiante coas múltiples interpretacións da Biblia da man de Luteranos, Calvinistas e demais pregoeiros da interpretación múltiple desa verdade. Como un dos fundadores do estado moderno, podía soñar, nos seus soños máis lúbricos, cun harén de cadáveres de hurís sen cabeza? Velaquí a división entre a psique do individuo e a realidade do seu ámbito histórico.

Nun dos retratos do monarca feito por Holbein o mozo, móstranos a un personaxe groso, de cabeza grande, as pernas abertas, supoño que para soportar tal peso, unha man lixeiramente enriba da daga e a outra sostendo unha luva como a piques de tiralo á nosa cara en reto de duelo. As ombreiras da capa fano tan ancho como precisa para soportar esa mirada severa e directa, case ameazante. Todo o retrato despraza un personaxe fanfurriñeiro, quizais un matón de bar, alguén que, se mudara de tempo, podería representar estes personaxes malotes de películas americanas, gánsteres de barrio en serie de televisión. E é que o imperio e o barrio pouco difiren agás no tamaño, e os matóns son matóns en todas as xeografías.

Porén foi aquel príncipe devoto, lector de poetas e poeta, bo coñecedor de músicas e músico, o que logo, na procura do herdeiro que asentara á casa Tudor e empurrado, cando menos un pouco, pola luxuria, colleulle gusto a matar donas e a torturar a posibles amantes destas, e a calquera que tivese algunha desavinza con el. Que pasou? Cal foi ese momento crucial en que a sensibilidade de artista se deu a volta e atopouse coa silueta escura do desapiadado psicópata?

Desde hai moito tempo e por mor de estudos asisados, decatámonos de canto de verdade natural hai nos contos infantís e con que facilidade o ser humano que hai en nós pódese transformar en monstro.

Cando vin ese vídeo da nena palestina chorando diante dunha Angela Merkel inclinada cara a ela, tratando de persuadila, non importa de que, pensei nestas cousas. Si, xa sei que teño unha mente que adoita confundir os sinais. Pero pensei que a nena non choraba polo que oía, senón polo que, de xeito desatinado, vía na súa imaxinación. Seguramente unha imaxinación pola que voan dragóns de contos que botan lume pola boca e outros animais mitolóxicos que serven para asustar á vez que para educar. Supoño que estas dúas premisas estaban na cabeza de Angela: asustar e educar. Referencias a unha pedagoxía que ilumina de seu, canto de mestra ten esa dona, que quere ensinar ao sur desta Europa súa, como se teñen que facer as cousas.

Quizais non era a súa intención, pero de seguro que a presidenta de Europa, logrou que a pobre nena fixese a súa entrada na realidade dun xeito precoz igual que salvaxe.

Que resumen, este vídeo, da realidade palestina e a súa relación con occidente!

Estas bágoas marcan o iniciático rito de paso á madureza dunha nena.

Choraremos todos algún día como ela?