Un corzo

Aconteceume hai uns días no transcurso dun dos paseos que adoito exercitar polas tardes, acompañado do Pachín -o meu can-, polas pistas e vereas que transitan cara os catro puntos cardinais nos arredores da miña patria matriarcal dos Quintairos de Amoroce.

Nesta ocasión foi nun salgueiral completado de fentos e carballos aínda novos que agachan na distancia unha pequena lagoa intermitente á que acoden a saciar a sede os grandes e pequenos animais que ceiban ó albedrío polos ermos da Cortiña Grande.

Era media tarde e andaba a explorar unha nova "vía" cara a devandita lagoa, mentres o Pachín ulisqueaba por aquí e por acolá entre a frondosidade dos fentos cando, de súpeto, nun chimpo tan elegante coma o de calquera bailarán clásico dun país do leste, unha cría xa non moi nova de corzo irrompeu a nosa soidade dun xeito tan fuxidío que nin sequera o instinto de pastor do Pachín foi quen de seguirlle o paso.

Foi un visto e non visto que, loxicamente, como ben pode comprender, non alcancei a dar fotografado, pero que aínda agora salta na miña retina coa mesma frescura ca se acabara de observalo. Un deses intres que, de cando en vez, che regala a natureza e que poucos días despois se viu completada, noutra ruta por debaixo da cidade perdida de Cachiquimbra, co aínda máis fuxidío cruzamento dunha doniña á que, a pouco máis de media ducia de metros de min, vin subir polo tronco dun piñeiro á velocidade dun lóstrego e colocarse alá no medio, entre as pólas do meu "curmán" vexetal, mesmo coma se fose unha efixie exipcia.

Non é primeira vez que os meus paseos e os do Pachín se cruzan con un ou varios corzos ós que o can lles segue o paso con tanta vehemencia como impotencia para alcanzalos, razón pola cal, loxicamente, me felicito porque así, ademáis de non facerlles dano, o exercicio momentáneo ó que se somete axúdalle a perder algún quilo de máis que adoita ter producto da sobrealimentación á que -coma a nós mesmos- acostumamos a sometelos.

Debo dicir, de paso -por se vostede non coñece estas terras- que non se atopan a máis de dous ou tres quilómetros do casco urbano de Celanova, o que dá medida de ata qué punto a ausencia de actividade agraria -e de xente en idade de exercitala- ten feito nos últimos trinta anos que a foresta teña comido ata as propias casas aquela ordenación territorial que o propio home trazaba nas zonas de protección das aldeas sen a necesidade de arquitectos e urbanistas.

Sei que non falo de nada que a vostede lle sexa alleo, porque seguramente no seu pobo aconteza o mesmo.

Ata cando? Esa é a pregunta do millón á que sempre quixen darlle resposta e que agora dáme que está cruzando perigosamente o ecuador do non retorno.