De pura cerna (18)

…/…

Aínda ben non rematara co seu enésimo sermón, con aquel testamento íntimo, absoluto, xeral, tanto do material coma do anímico, sentiuse tan débil e tan conmocionada que non puido escusar un abondoso efluvio de bágoas. Pola súa parte, a afillada, aquela herdeira universal, Herminia, quedouse encollida, acovardada, cativeira e diminuída, como nunca, ante aquela grandeza espiritual de súa tía.

-Madriña, o mesmo de antes, e perdoa, que nin sei que dicirche, nin como alentarte: Tantas cousas, e tan gravísimas, así, de súpeto... O que vexo clarísimo é que teño a obriga de coidar de ti, ¡ao máximo, por encima de todo! Pero tamén me gustaría seguir coa señora Robynia, que ela, miña pobre, cadora está peor, que llo noto. Ti tesme a min, e logo que non che falla a vista; nun apuro, avísasme, e vou contigo, mesmo nun coche deses de punto, pero esa Lady, con ese home, e cuns amigos que só a visitan para aproveitarse dela, que incluso se rin de cousas que non teñen graza, que ben llelo noto, que eles, os outros, coidan que non sei nadiña de inglés, pero a señora é tan santa que non os bota da casa, que llelo atura todo, e penso que o fai para non quedarse soa con ese diaño, ¡outro Manolón!

-Muller, eu preciso de ti, iso é certo, pero tampouco te quero ao meu rabo mañá por noite, así que, ¡por min non vaias perde-la túa colocación! E tes que aguantar o teu, sequera sexa ata o intre de montar o teu negocio... ¡Disto, ben sabes que cando falo, falei, que a miña palabra é unha lei!

Á sobriña escapóuselle aquel proxecto no que ía matinando:

-O noso Manuel, por tarde que fose, nunca fóra durmiu, pero este Merton..., ¡este debe ter tantas camas como noites! ¿Sabes qué che digo, madriña; sabes qué se me está ocorrendo? ¡Vouno facer, que algún día terei que empezar a imitarte, que cando eu fale, tamén falarei, e teño que falar pois co meu padrasto falei de menos, e deixeille gañar a partida! Voulle pedir á Lady que te deixe durmir comigo, na miña propia cama, que é ancha de sobra, que así molestamos pouco, e podo atendervos ás dúas, asemade, a corpo de rei... ¡Está dito, e só me falta atreverme, pero desta, nin Manuel nin Merton!

A madriña fíxose cruces, temerosa das consecuencias daquela arroutada da súa cativa.

-¡Nena, non me chiquees (Chiquear = loar, gabar para convencer) con esas bajas (Baja = intención, propósito desmedido que oculta unha segunda intención) túas, de monxa da Caridade, e non me discutas, -Seriouse tremendamente, con toda a forza do seu carácter, que esa tíñaa intacta, -pois agora, de feito, son a túa titora..., ou como coño se diga! ¿Sabes por qué se me ocorreu aquilo de pasar por túa madriña? ¡Iso da "madriña" é unha cousa de nenos, un xogo, o refuxio dun xogo! Estes cubanos teñen uns inventos do máis pícaro, e iso que parecen atronados, aplanados pero tronados; sonche moi espelidos..., ¡ben ás cheas coma aqueles esquíos que tanto abundaban nas chousas de Sagaruxe!

Á afillada tíñana sen coidado os pillos e mailos esquíos, que o seu problema era outro, perentorio, inmediato, así que lle insistiu no de levala á mansión:

-Diso, do falado..., alí estarás ben, e logo que unha señora tan caritativa como é esa Robynia non nolo pode negar... ¡Co divertido que é oírvos falar, ás dúas, e co ben que vos entendedes que logo parecedes do mesmo país, e incluso da mesma relixión!

Queta tordeou coa cabeza. Alegoulle, para disuadila, temerosa tamén, que fose armar unha irreversible, e ben gorda, co Merton.

-Muller, non te desafores (Desaforo = ardor, arrebato) desa maneira, que é inútil, porque o Ádam non me vai querer na súa casa, pois á mansión non leva os seus pecados... E tamén está que precisarei dos médicos... Para iso nada mellor que esa Quinta do Centro Gallego; esa cousa, ese hospital ao que algúns chaman Casa de Salud, e outros, La Benéfica, que xa funcionaba daquela, cando mandaban os españois... ¡Cando mandaban, cando abusaban, e como un abuso trae outro, ben que se aproveitaron os gringos facendo que lles daban apertas aos cubanitos..., para entrar eles!

A rapaza, daquela, daquilo, pouco entendía, pero onde hai corazón pouco cerebro se precisa, así que insistiu, competíndolle en enerxía, entrañablemente compadecida de súa madriña:

-¿Como sabes que non te quere o noso patrón? Agora, de enferma, que xa non es nada para el...; ao sumo, unha criada, outra, outra negra, tal que Agar! E logo que de ti, polo menos diante miña, sempre falou ben. Lémbrate que teñen un carro, outro, o vello, o dos xardineiros, e nun caso de apuro vanche polo médico, calquera deles, pois aínda que parecen lobos, a min trátanme con todo respecto.

Queta, por querer, houbese querido, pero..., ¡estaban verdes!

-Non che sei, que iso non é costume, pois estes de por aquí, maiormente os gringos..., ¡sonche máis independentes cá propia Cuba! Sonche seus, seus, seus..., tres veces seus..., coma quen toca a Santos!

-Pois ao médico Reigosa, o pai do de agora, e bo señor que era, morreulle un criado na casa..., ¡e non o botou dela, con todo ter parentes na parroquia!

-¿Quen che contou iso? Daquilo acórdome eu, que ata se dixo que lle axudou a morrer, pois o home estaba saudable, mozo, pero..., ¡só tiñan unha criada, e eran dous, dous homes a pretendela! ¿Enténdelo agora...? ¡Á xente sempre lle gustou encubri-los pecados dos ricos, fose aquí ou aló!

-¡Boh, deixemos iso, que ata serían maledicencias da xente!

-Vai calando, e papa este café; pero mellor che pido outro, pois con tanta parola deixáchelo arrefriar... ¡Veña, muller, date présa, que xa me sinto mellor, e temos a meda aberta..., ¡co trebón anunciado!

Xa na rúa, dirixíndose á Morgan:

-Tes que fixarte, e ler tódalas palabras deses papeis do Banco, pois eu, ¡xa ves! Eu vexo as cousas, pero non percibo as ideas, que para os papeis son cega, que non sei ler! ¡Que cousa máis triste isto de non entende-lo letreiros, tantos que hai nestas rúas de Centro Habana!

-Madriña, por se che serve de algo, ti valos sinalando co dedo, para que eu saiba a cal te refires, e daquela vouchos lendo, un por un, tal que se fose a filla da nosa cega de Gondel...

-¡Tarde piaches, meu pitiño, pois agora...; agora de pouco me val! En todo caso, Deus cho pague, que ata non sei se será cousa de Deus, ou unha broma dos seus santos, que igual es ti o meu anxo da Garda, ¡e eu que te tiña por afillada...!

...

De volta, xa de cara á mansión, cos arranxos bancarios feitos, ben feitos, cargadiñas cos mellores paxelos que viron nas tendas de roupa, tantos que, con todo ser liviáns, avultaban máis cós que levara Herminia para Cuba, xamón incluído:

-¡Ai, madriña, moitas toleadas fixemos hoxe, pero a máis grande foi esa dos pesos...! ¡Tantísimo capital, e todo ao meu nome, coa miña firma...! ¡Deus, qué tolemia che entrou! Non sabes o que fixeches, que agora estás nas miñas mans, pois a miña despensa é a túa, e vou tirar dela para merca-los billetes, ¡dous!, que imos embarcar..., despois de pedirlle desculpas á señora Robynia, claro, por deixala así, de súpeto, pero primeiro es ti! Xa verás, xa, que aquelas augas da serra, que as hai ferruxinosas, mataranche eses proídos das túas partes..., ¡de ben lavadiña con elas!

-¡Ca! ¡Mellor có permanganato, nada! E logo está esa maldita glicosa, ¡que non se quita nin comendo verzas! Os pecados da carne é o que teñen, que levan consigo a penitencia, a podremia das partes pudendas... ¡A pecados secretos, enfermidades secretas!

-Madriña, xa debemos ir parando con estas cousas, que só serven para entristecernos, ás dúas, pero ti, ¡co falangueira que es...!

-¿Pero, qué? ¡Que tanto pero, nin tanta mazá, que non nos sobra o tempo para facer cousas importantes!

-¡Precisamente! Eu non sei onde viven os da nosa terra, as túas amizades, por..., ¡por se teño que pasarlles algún aviso! ¡Pero que Deus non o queira...!

-¡Condenada, que estás en todo! Mira, muller, cando cheguen eses apuros, ti, daquela mesmo, antes de nada, avisa aos do Ceo, que nin sei cómo se fai... Por se acaso, bérralles forte, e dilles: ¡Aí vos vai miña madriña; abrídelle a porta grande, para que lle caiba o cu, que o leva deformado de tanto arrastralo polo chan, polo chan e polas camas, segundo cadrou!

A rapaciña, escandalizada, verdadeiramente escandalizada:

-¡Madriña...! ¡Vaise enfadar Deus con esas chanzas sen xeito, que eu, de sentada no seu trono, tamén o faría!

-Agora en serio: Ti avisa a Deus, cun Noso Pai, e a ninguén máis, pois ninguén bota en falta as cousas que deixaron de servir. O único, iso si, que me enterren fonda, ¡canto máis abaixo, mellor!

Herminia, cadora máis escandalizada, no paroxismo:

-¡Madriña..., por Deus!

-Que si, muller; en serio. Pídocho por menciña, para que non me retreman os osos ao quedarme sen polpas, daquela, cando patiquen por riba de min..., ¡que os homes pesan moito!

Desta indirecta, a sobriña-afillada pasou.

-Madriña, insisto, que ti coñecerás moita xente da nosa; ¡tantos que hai en Cuba! E quererán honrarte, que teñen dereito a presentarse, ¡pois iso é o costume, de sempre!

-Calma, muller, que non dás calado: Coñezo a moitos, de aquí, de aló, de máis arriba e de máis abaixo, pero ás mulleres, ou as enleguei, ou competín con elas por tras do altar. En canto aos homes, ¿que máis che podo dicir? ¡Gratis só foron os primeiros...! O único importante, o único que me preocupa, é: ¿Non terán medo no Ceo de que lles corrompa as virxes, eu, co celestina que fun? ¡Daquela, ao inferno! Como dixo o cura, Á porta inferi... Eu, de latixos, ben sabes que nada; e do resto, pouco. Pero isto está claro: Hai dúas portas, a do Ceo e maila do Inferno. ¡O caso é levar o enderezo ben sabido!

Nada, que con aquela muller non se podía, pois sempre se chanceaba, coa morte que fose, así que a súa afillada deuse por derrotada, e calou, por moito tempo. Súa madriña ben llo notou, e cando xa ían cerca da mansión:

-¿Dáche vergoña que se confese contigo esta gallaruza, esta afanadora, esta jineta? Pois todas che vimos da virtude, coma quen di, do carallo, e algunha, ¡que se lle vai facer!, acabamos sometidas á virtud destes gringos, destes alacos, coma eu, de mesera, ¡ou do que cadre! Pero tampouco penses que os nosos son de cera, pois eu caín cun veciño..., ¡que xa cho dixen! ¡Para que veñas falando de avisa-los veciños...! Mira, nena, que abuse de ti un descoñecido, pase, pero que o fagan, que te fodan os propios veciños..., ¡que os parta un raio polo medio, en dous cachos, e de paso, que lles arrinque esa virtud tan falsa, tan pouco virtuosa!

-Madriña, non penses mal, que se vou calada é..., ¡porque me matan os desgustos! Sequera ti non pérde-la graza coa enfermidade, pero eu, de sa, e con só ver sufrir aos demais, ¡acabo feita un cisco!

Calaron por fin, as dúas, pero non por iso deixaron de esbagullar. Camiñando por aqueles empedrados, con lentitude, abraiadas de tantas emocións, Queta tivo outra das súas ocorrencias e detivo á sobriña:

-¡Eh, nena párate aquí, que logo parece que imos de enterro..., e iso aínda non chegou!

-¿Que queres, madriña? ¿Cansas?

-Esta pratería…, que non quedan máis de aquí á mansión! Xa que ando de testamento, terei que deixarlle algo á nosa Virxe de Montecubeiro, á do Rosario...

-¿A do Rosario? ¡Non te entendo; isto tampouco!

-Si, muller, á do Rosario..., ¡para que o rece por min! Entre ti e mais ela, ¡dúas! O peor é que se me esqueceron os misterios..., ¡á forza de non usalos!

-Madriña, tampouco te preocupes diso, que chos ensino eu...

-Vou mercar uns candeeiros...; do mellor que teñan, e gárdalos no teu cuarto, para cando chegue a ocasión...

-¿Para qué, para cándo...?

-¿Es boba, ou faste? Para cando volvas á terra; e daquela dásllos ao cura, para que os poña no altar. ¡Pero que non te tente o demo dicirlle que os merquei eu..., para que non chegue a saber a orixe desta prata!

Cos candeeiros tamén mercaron dúas imaxes da Virxe do Cobre, ricamente enmarcadas, para cadansúa cabeceira. Ao saír da pratería:

-Chica, ese cabrón, ese tendeiro... ¿Fixácheste nel, no seu nariz?

-¡Como non sexa que ten unhas nafres ben fortes...!

-É un xudeu, ¿sabes?, neto daqueles que mataron a Cristo, ¡pero el coma se nada, que ese fulano vende a nai de Cristo que sexa! ¡Todo cheíño de cousas da nosa Igrexa!

-...

Sería divertido saber, informarse, qué opinou a Virxe do Rosario, de Montecubeiro, daquel galano tan caro e tan misterioso, adquirido na pecadenta Habana expresamente para ela, ofrendado tan amigable e comenenciudamente, ¡do ut des!, por unha muller de mal vivir. Cando vaian a San Cibrao pregunten por aqueles candeeiros, pois ao ser de prata non se enferruxen, e coido que seguirán alí, ¡salvo que alguén os roubase!

Coa señora xa falei...
Os padecementos sucesivos, acumulados naquel corpo tan mal tratado, sufridor e sufrido, da nosa Henriqueta, non se detiveron no seu curso dexenerativo, ¡nin co permanganato!, pero entrou, paseniña, nunha fase de ralentí, caracterizada, auspiciada, por un conforto anímico, debido, fomentado e sostido, polos alentos que recibía da súa afillada.

Pola súa parte, mentres, Herminia viviu aquel noviciado habaneiro cun ritmo vital trepidante, pero a súa xuventude e mailos azos evolutivos, en progresiva superación, levárona sempre adiante, sen vacilación, esperta e receptiva, naquel perfeccionamento seu tan ansiado, tanto, que deixou atrás, en gran medida, en cuestión de meses, a súa mentalidade infantil e mailos seus hábitos rurais, sen por iso esquecer, nin arquivar, os valores incorporados desde o berce á súa peculiar idiosincrasia, tan observadora ela, e tan penetrante, rigorosamente indutiva.

Xa se comportaba tal que se houbese levado para Cuba, naquel atadiño dos catro paxelos, un fardo de enerxías telúricas, naturais, concentradas, daquela serra do Pradairo, tan agreste pero tan recordada. Con estes ímpetos, con estas pilas, atendeu satisfactoriamente a Robynia, coa saúde tamén quebrantada, pero con menos padecementos dos que atribulaban por entón á Queta, á madriña. Por sobre deste desdobramento persoal, de dobre atención, lastrábaa o intríngulis daquela vida señorial tan complexa daqueles potentados, daqueles gringos, para ela tan estraños e tan especiais, mesmo arrevesados.

Con isto e con todo, e todo simultáneo, sen deixar de ocuparse da súa Queta, tiña satisfeita, ou máis ben asombrada, á súa profesora de Cultura Xeral, aquela que lle puxo, que lle pagaba, Robynia; tanto, que, con só catro horas diarias, teimosas iso si, estaba acadando daquela rapaza tan pletórica de posibilidades intelectivas un puído extraordinario, admirable; ¡en inglés, para máis esforzo, e por conseguinte, para máis mérito da alumna, unha galeguiña refeita, reciclada!

Incluso o propio Merton, coa súa peculiar forma de ser, de ser e de estar, chegou a admirar na nosa rapaza, non recatándose coa súa muller, con Robynia, de mostrarlle o asombro que lle inspiraba aquela evolución formativa, aquela conversión, aquela metamorfose do rural ao urbano, tan intensa, incansable, sostida con tanto tesón, daquela mociña, case unha adolescente; e incluso por aquela apropiación xestual, mimética, de estilo, que facía, que acadou deseguida, dos falares e das actitudes refinadamente señoriais, londinenses, que non americanas, da propia Robynia. Unha rapaza que ía de garda-las ovellas naquel Oriente afastado, na prolífica e illada Galicia, principal abastecedora, por entón, daquelas correntes migratorias que arribaban ao Novo Mundo en rogas, a fatados, polo estilo dos que ían a Castela para seiturar, só que con carácter indefinido, a tempo indefinido. América, un mundo de promesas, de esperanzas sen límite; un mundo novo, que de feito xa era vello, en tantos aspectos vello, avelloado pola mácula dunha picaresca e dunha avaricia depredadoras, tremendamente enraizadas.

Malia todo iso, aquela admiración do Merton tiña, para el mesmo, no seu caletre, moito de contrariedade, de fracaso íntimo, pois aquela mociña seguíalle resultando inaccesible en tanto en canto corpo sensual, poderosamente atractivo, dotado dunha forte chamada erótica, dun perfecto, equilibrado, sex-appeal, e á vez, inalcanzable, de todo punto indomable, que nin opción lle daba para iniciar unha ligazón, unha aproximación experimental, sequera fose de tenteo, situación inédita e inexplicable para aquel buche (Buche = individuo abxecto) triturador das resistencias e dos recatos femininos, un Don Juán, pero ao seu estilo, á americana, con máis de violador que de conquistador, que tal era a súa peculiar e habitual xactancia, para máis declinación machista.

En planos diferentes, no senso oposto, Herminia estaba disposta a misionar no gringo, a conquista-lo Merton, a colaborar coa Lady na súa recondución, pero aquel home turbábaa tanto, coa súa simple presenza, coa mera proximidade, que nin para súa tía se sentía capaz de facerlle aquela proposta, aquela petición tan desexada, longamente meditada. ¡Pero tiña que facelo; éralle vital, indemorable! Así que, unha mañá, nunha das poucas en que tomou o seu breakfast na mansión, aproveitándose, collendo pé de que lle gabou algo gracioso dun bolero (Bolero = refírese a un tipo de chaquetiña de punto, de entretempo, que se puxera de moda por entón), daquelas compras de súa tía Henriqueta, e co aquel da prenda, o look que ía collendo a donceliña, de día en día acrecentado, superado.

Ela, nun inglés xa bastante bo, para mellor sensibilizalo, para mellor lidalo, atreveuse a formularlle aquel proxecto, aquel desexo tan sentido e tan fondo que a desacougaba, que lle minguaba o sono:

-Míster, señor Merton, unha palabriña, por favor, que quixera pedirlle que..., que estiven onte, niso, na Benéfica do noso Centro, para ver á madriña, ¡que por certo deume memorias para vostede, ben cordiais, que ata me dixo que non é tan malo como parece...! -Nisto último mentiulle para afagalo.

¿O empresario? A todo isto ausente, evadido, pois as cordialidades, os recursos humanos das súas explotacións, para el así eran, ¡de usar e tirar!

-¿Si, e qué? Os permisos para saír pídellos á túa xefa, á Lady... ¡A min non me veñas con macanas, e menos para miudezas!

-Non, señor, que non ía por aí. Mire cómo é a cousa, e por favor, escoite: esa pobre muller, miña madriña, está bastante ben atendida, iso é certo, pero..., ¡séntese moi soa, soíña de todo, como se a metesen na casca dunha noz! Eu pensei, atrevinme a pensar que, que o pode remediar vostede, xa que tanto se aprecian! E por iso...

De entrada, a reacción do gringo foi aceda, agresiva, mostrando aquel carácter desaborido, tan habitual nel, con aqueles falares sarcásticos e ferintes, incisivos, que tan lucrativos lle resultaban:

-Non ten perigo, ningún, que lle convén un descanso, que sempre viviu acompañada; ben acompañada e ben folgada, pois, como ela mesma di, ¡con só darlle ao cu...! Exactamente iso, que se fixo rica á vez que gozaba! ¿Que máis lle pode pedir á vida unha lurpia desfondada, retirada, que xa non é capaz de temperar..., nin unha guitarra!

Herminia tragou aquel sapo sen achicarse nin baixa-la vista, sosténdolle aquela mirada imperiosa, glacial, mordazmente despectiva, levada do seu interese nunha cuestión para ela vital, e sacou a relucir unha vara do seu remangue, ou máis aínda, esforzándose para non perder aquela dozura tan súa, candorosa, que lle imprimía un selo de particular distinción:

-Señor, considero que non é propio, nin xusto, que mencione iso, iso que acaba de dicir, ¡e precisamente vostede...! Por favor, agradézolle que non me faga falar..., ¡de certas cousas!

O gringo dubidou entre deixala coas verbas na boca ou concederlle outro minuto:

-¡Pero ti..., donicela! ¡Estas gallegas..., por todas partes; e cadora máis!

-Señor, permítame insistir, que llo teño que dicir..., ¡agora que o vexo, das poucas...!

-Moita agulla che ensinou esa vella, ¡e total, en catro días! O que dixen, unha donosiña, incluso nos andares; nos andares e nos falares, con esa sutileza, con esa fraxilidade etérea, que tal parede que voades, pero con un pincho, con un aguillón..., de avéspora! ¡E menos mal que o resto da colonia non é feminino!

Era tan grande a devoción daquela ¿afillada? por súa madriña, que se acrecentou co castigo daquel..., ¿domador?

-¡Pois aínda lle teño outra, para cando remate con esa jícara, que se vai atragoar nese engulimento ridículo que fai do seu chocolate, pois tal parece un boi chuchando nun pichoco!

-¿Outra, qué? ¿Ousas ameazarme...? -Merton estaba chegando ao paroxismo da súa irritación. De non ser porque aquela rapaza era o ollo dereito de Robynia, ou máis exactamente, a súa visión funcional, protésica, substitutiva...

-¡Téñolle outra arma, unha bisarma secreta, que Deus, ese Deus do que vostede renega, a cotío, estame axudando, moitísimo..., desde que caín nesta Cuba do ron, que así andan todos, ou case todos, borrachos pola vida!

De chegados a este punto o gringo, arrecunchado, apelou ao humor, un tanto crebados aqueles fumes pola graza da súa mucamiña:

-Pode, pode ser, que polo visto todos se poñen de parte túa: Ese Deus, esa Queta, esta Robynia... ¡Tes máis defensas cá Habana: o Morro, a Punta, a Cabana...! -Inusitadamente riuse, se ben con algo de falsete.

-Míster, perdoe as molestias, desculpe que insista..., pero córreme présa! ¡Ten que ser hoxe, hoxe ou nunca! ¡Por favor llo pido, un minutiño, que llo digo nun santiamén...!

-¿Poste melosa? ¡Primeiro atacas, feres, e despois lambes a miña ferida...! ¿Ti es un anxo ou un diabro?

-Íalle dicir que..., se non é moita molestia, -Arrincouse, -que lle permita á súa dona que traiamos á Queta para aquí..., que durmirá comigo, na mesma cama, sen ocupar habitación...

A todo isto a nosa rapaciña a punto de afundirse, pero colleu aire e deu outra brazada:

-Señor, teña presente que deste xeito eu podería coidar da súa dona, e tamén da madriña, asemade; de ámbalas dúas, con tódalas miñas forzas, e con todo cariño, que lles quero moito..., ¡ás dúas! ¡Xúrollo!

Ao notarlle unha certa vacilación, apresurouse a matizar con outra cuña da mesma madeira:

-Non, señor, non pense mal, que de aumentarlle gastos, nada, nadiña, que se é preciso, renuncio á miña paga... ¿Verdade que non lle parece mal? ¡Fágao, señor; pola súa dona, por esta santa que Deus lle deu, e tamén polos seus defuntiños...! ¡Máis cá isto non lle vou pedir, non lle podo pedir, nunca dos xamais!

Merton, indefectiblemente, ¡aos cartos! Primeiro, negocio; segundo, negocio; terceiro... De malas; moito, das peores...

-¿De onde che veñen os pesos para esas liberalidades...; ou é que nos tificaches (Tificar = furtar, raspiñar, enganar)?

-¿De onde me van vir, da Queta, por suposto, que xa me deu canto tiña..., en vida! Todo é meu, que todo está ao meu nome..., ¡por se lle pasa algo!

Aquel descubrimento foi definitivo, apical para o gringo:

-¡Esa calderona (Calderona = intrusa, aproveitada, métome-en-todo)! ¿Pero, todo, absolutamente todo...; aforros, enriquecementos sen causa...?

Aquí si que se doeu a rapaza. Bramou, encarándose con gringo:

-¿E logo, qué; non é dona dos seus actos? ¿Rouboulle algo?

-¿Algo...? ¡A saber o que me leva tificado! Mira, rapaza, e con isto, voume, que teño présa: Ti estás aquí para o que estás, que á Queta xa a coidan, demasiado..., ¡onde a deben coidar!

Herminia, doída e moi ofendida, retouno:

-Agarde un intre e verá, que ben o sinto pola lady, pero..., ¡sonlle quince días, medio mes, deste, no que estamos! Déame eses cartos, que con vostede tamén saio eu, á rúa, pero por camiños diferentes. Agora, mentres me fai a liquidación, eu dígollo á señora... ¡Despídome, que se acabou o preito con vostede!
…/…