Lembranzas dunha vida (42)

Recordando a miña irmá Josefa
Aló polos anos corenta, con catorce, deixou a escola. Mamá mandouna aprender a coser cunha señora maior. Ían polas casas. Un día, nunha casa, faltoulles un tubo de fío, e miráronlle os petos á nena. Pareceulle mal. Logo, o fío estaba nunha zoca da mestra que lle ensinaba a coser.

Por amizade dunha veciña, foi aprender a un taller de costura a Betanzos. Eran tres irmás; cosían moi ben. Cando foi, o primeiro día, xa lle cortaron o pelo. Mandáronlle comprar uns zapatos, pois ía en zocas. Comprar un paraugas de muller. Xa a nena parecía outra. Xa sabía coser algo. Estaban contentas; ela tamén. Logo, xuntouse cunha prima e cosían polas casas.

Como toda mociña, tivo o primeiro amor e mailo último. Casouse aos vinte e dous anos. El era dunha aldea veciña. Os pais querían que casara para a casa. Ela era costureira. Pareceulles mellor buscar outra saída. El foise para a garda civil. Casáronse o nove de abril de 1.947. O vinte e seis do mesmo mes, estando facendo a cea na casa dos pais, veu unha chispa polo cable da luz e morreu. O home estaba en Madrid e veu. Enterrouse o vintesete. Aínda había sangaño sen dar, que era roscas doces da voda para as amizades e veciños.

Aquí quedou truncada unha vida que tantos proxectos tería, pois estaban empezando, con moita ilusión, o que nunca chegaron a cumprir

Josefa era moi elegante. Gustáballe vestir ben. Eu era máis pequena. Gustábame mirar para ela. Tiña un traxe que o fixera en Betanzos, igual á prima. Chamaban a atención. Tiña o pelo moi bonito. Un día, puxo a permanente. Papá reñeulle, pero a avoa díxolle: “Non lle reñas, ti tamén deixaches bigote e ninguén che dixo nada”. Era moi boa rapaza, formal e traballadora. Eu son a única irmá que quedou, pois fomos oito irmáns. Aínda recordo cando lle compraron a máquina de coser e as tesoiras. Estaba moi contenta. Antes, a vida era máis dura.

Quero escribir isto, pois poucos quedan que se acorden. Así, o meu recordo cariñosísimo á única irmá que tiven, pois xa hai cincuenta e oito anos que falta do noso lado, pero non do noso recordo.