As présas do tempo

Once e media da noite. O ruído dun frigorífico zumba na distancia, as verbas de alguén que fala pola televisión tamén chegan aos meus oídos, e o tictac do reloxo dálle que dálle ás présas do tempo. O tempo, polo que se ve, sempre ten présa. Nunca se detén. Aínda que non exista un tictac. Aínda que non existan uns números analóxicos e fluorescentes. Aínda que non existan as agullas dos minutos. O tempo dálle que dálle, corre que corre. Sempre ten présa. Présa para chegar ao final dunha vida. Porque o tempo é aí onde se detén, cando un inicia o descanso eterno. Si, sabemos que o tempo segue dálle que dálle, pero para o que fina qué lle importa xa o tempo, nin as présas, nin o tictac, nin os reloxos. Para o que fina, o tempo freou de golpe, xa non existe.