Días de sofá…

Se cadra si vai ser certo, coma sempre pensei, iso de que inflúe o momento no que nacemos á hora de sentirnos mellor nunha época do ano ou noutra. Cada un de nós sinte especial predilección por unha determinada estación… ás veces mesmo o inverno. Non é o meu caso. Eu prefiro o verán, tamén a primavera. Talvez estea motivado por ser un signo de lume… Non sei… experimento unha profunda euforia cando se achega o bo tempo, cando o calor e as longas xornadas, con moita luz, son o pan de cada día. Nada máis lonxe do que reflicte nestes tempos o calendario… frío, humidade, días escuros… ingredientes que, ben mesturados, só axudan a mergullar a unha boa porcentaxe da sociedade nun estado de apatía que roza a melancolía do outono. Talvez nos sintamos así os que somos máis sentimentais, os de espírito romántico…
Quero recordar neste momento, amigos lectores, e pido perdón pola digresión, a alguén que, recentemente, mesmo usou o feito de estar nese estado anímico, o típico ‘estou de baixón’, motivado pola climatoloxía típica dos meses de novembro e decembro e a volta á monotonía, nun intento de seducción, xustificando así ese sentimento de angustia existencial que producen os estados depresivos. Pero no amor… hai que estar sincronizados… Todo pasa. Agardo que hoxe pense neses días coa dozura que caracteriza ás tardes de maio, borrando o amargo sabor de boca que teñen os días grises, eses nos que só vale ficar no sofá, cubertos coa manta de coralina e unha taza de té quente entre as mans, sentida como veludo que nos agarima a pel. Eses días nos que o mellor agasallo é a compaña de alguén especial ou dun bo libro co que viaxar lonxe da xeografía que nos circunda. É importante intentalo dende este mesmo instante, afastando as bágoas que esvaran dende a alma cada vez que a néboa impide ver o sol. Podería darche así un consello: se o frío te castiga, se a tristura che asolaga o corazón pon rumbo ao meu, aquí atoparás calor…
Volvo ao tema que me conduciu hoxe a poñerme fronte á pantalla do meu ordenador portátil… mentres me abrigo cunha estola de pel… como aquela dama á que cantaba o modernista Rubén Darío no seu poema titulado ‘De Invierno’. Quen non lembra aqueles versos de ‘En invernales horas, mirad a Carolina./ Medio apelotonada, descansa en el sillón,/ envuelta con su abrigo de marta cibelina/ y no lejos del fuego que brilla en el salón’ que daban comezo a tan maxistral soneto?
Como antídoto deses días grises vou facer apoloxía do e-book, un fantástico agasallo para quen desexe facer un regalo a un apaixonado da literatura. Eu, amante do papel coma poucos (enténdase dentro da miña xeración, dos que pouco tempo podemos estar sen agarimar as teclas ou a pantalla táctil de calquera aparello electrónico), caín nas redes do libro dixital. Teño que confesalo. Recoñezo que é un invento marabilloso. Sen dúbida. Para os que nos gusta ler é algo magnífico. Nun espazo pequeno podemos arquivar miles de libros e dispoñer de todo tipo de documentos, subliñar parágrafos, buscar significados de palabras en diferentes dicionarios… todo un mundo de posibilidades na lectura, sen cargar ningún peso e podendo desfrutar de tan boa afección en calquera lugar, estea ben iluminado ou non, grazas á súa luz integrada. Non quero facer publicidade, pero o que merquei foi o novo Kindle Paperwhite e estou encantada. Eu, que chorei coma poucos o peche da edición en papel de Galicia Hoxe, que sentín dor de corazón cada vez que unha revista científica quedaba só na súa versión dixital… rendinme aos encantos do novo aparello electrónico. Bravo! Bravísimo! Leo na cama, no sofá, na parada do bus, mentres espero para coller un barco, na sala de espera do médico, nun descanso no traballo, mentres agardo polo amigo co que quedei para tomar un café… Podo ler en calquera lugar, sen cargar con miles de páxinas impresas que suman peso aos centos de cousas que moitas mulleres levamos no bolso. É magnífico poder cambiar de lectura, alternar unha novela cun ensaio, adicar uns minutos a un poema… todo no mesmo espazo, podendo retomar calquera dos libros no punto exacto onde os deixamos. Grazas ás novas tecnoloxías (eu que son tan precavida coas radiacións…) temos un mundo ao noso alcance en poucos gramos.
Estes días de sofá… nos que as circunstancias me levaron a pasar bastante tempo fóra da rúa… gocei do pracer da lectura, lendo distintos títulos, dende a novela de María Dueñas cuxa adaptación fílmica se está a ofrecer en Antena3, ‘El tiempo entre costuras’, ata a triloxía de novela erótica de Irene Cao (‘Yo te miro’, ‘Yo te siento’, ‘Yo te quiero’), sen esquecer a última obra de Federico Moccia, ‘Ese instante de felicidad’. Talvez en breve os meus ollos pasen polas páxinas de ‘Mientras pueda pensarte’ (Inma Chacón) e ‘Dispara, yo ya estoy muerto’ (Julia Navarro). Hai tantas posibilidades… Lembro tamén as lecturas de ‘El año en que me enamoré de todas’ (Use Lahoz), onde se recalcan ideas como que un é de onde se namora e que a sorte hai que buscala, así como que o amor trae un defecto de fábrica, que resulta ser que un quere a quen lle deixa un baleiro… Tamén se afirma nunha das súas páxinas que ‘hay quien dice que no hay que acabar una novela sin empezar otra’. Bo consello.
Nestes días de sofá houbo tamén tempo para o cine. Dende a recuperación do DVD que gardaba a unha Julia Roberts espléndida en ‘Come, reza, ama’, ata o visionado de ‘Volver a nacer’ (adaptación do libro ‘La palabra más hermosa’), con Penélope Cruz como protagonista. E no cine a última produción española: ‘Tres bodas de más’, unha comedia para deixar de pensar nos problemas diarios e mirar con humor o que poden dar de si algunhas relación de parella.
Con días de sol ou néboa, con melancolía ou euforia… intentemos que a felicidade nos asolague os momentos cotiás… pois o verdadeiramente importante está nas cousas pequenas… nese bico perfecto, o que se dá no momento máis inesperado (‘un beso detiene la imagen en el tiempo, la foto, el detalle, el sabor, el carácter de la persona que te ha besado. Y siempre te quedará de ella ese momento único, especial, irrepetible, ese instante de felicidad’, F. Moccia), nese brinde polo 2014 (sincero e esperanzado, crendo que un futuro mellor é posible, como sempre creu o gran Nelson Mandela ‘La gente aprende a odiar y, si pueden aprender a odiar, también pueden aprender a amar’), nun chiscar de ollos da persoa que gardamos no corazón, no momento no que chega a mensaxe desexada daquel a quen lembramos na distancia, nunha aperta entre irmáns (que se queren por riba de todo), no agarimo dos que te viron nacer e dan a vida por ti cada día… Eses pequenos instantes de ledicia son os valen a pena, dende logo, os que nos sacuden nalgún momento do día para berrar e dicir que hai que desfrutar de cada novo amencer, dar grazas por ver un día máis o sol e sentir o seu calor na nosa pel.
Como na última novela citada de Moccia ‘la realidad es que necesito un sueño, necesito desesperadamente un sueño […] y de una cosa estoy seguro: sin un sueño no se va a ninguna parte’. Soñemos. Amemos. Compartamos o algo tan sano e barato coma os sorrisos. Lembrando agora a Cunqueiro, recordemos que o escritor de Mondoñedo tamén dicía que a humanidade precisa, coma quen bebe auga, beber soños. Eses soños están a miúdo nos libros, sexan en papel ou en formato electrónico. Amigos, a ler! Soñemos. Bebamos. Hai tanta literatura que degustar…