Bandoleiros do século XXI

O tempo non nos deixou esquecer ao simpático bandido que vivía nas covas da serra andaluza, roubando aos ricos para repartir entre os pobres, chamábase Xosé María O Tempranillo. Fermosa lenda da Granada dos cortellos. O Tempranillo tamén impartíu xustiza en tempos nos que os parias non valían nen un real. A vida tratouno mal e , sen pretendelo él, foise formando na “xustiza pola man”, nos roubos e chantaxes.

Pretendía ser un galán, e pasou por elo máis unha vez, dándolles a mao ás señoras para axudalas a baixar da dilixencia, ao tempo que facía que o anelo dourado se lle quedase pegado entre as arrugas da sua mao. Non tiña máis que un pano rodeando a cachola, as estrelas e a lúa, e todo o monte por onde recollía parte da comida.

O cantante Carlos Cano axudou a eternizalo na copla “!Qué maravilla, quinientos migueletes y no lo pillan. Lo buscan por Lucena y está en Sevilla! !Quién lo diría que un Rey manda en España! !Quién lo diría, cuando en la sierra manda José María! . A mistura de mito e realidade dí que o Tempranillo morreu pobre, porque xamáis se lle ocurríu gardar o botín para el, nen nas cobachas, nen lonxe de alí en paraisos fiscais. A realidade é que pasou a traballar para Fernando VII, un felón, un traidor, mais só era un bandoleiro.

Se o Tempranillo era o rei na serranía, na capital do reino Lois Candelas, nacido en Lavapies, entonces un barrio perto do río Manzanares cheo de lavandeiras para os señoritos, chegou a ter sona internacional.

Comezou a roubar e como non o pillaban, fixo do vicio unha profesión, pero especializándose nela, e medrando. Do burdo pasou ao sofisticado, e coa mentira ía engallolando a mulleres facendadas. Algunhas chegaron a pensar que casi sería un honor que as pillase o bravucón escapado e lles quitase o bolso coas moedas. ¡Que felicidade contribuir á xustiza distributiva! Tamén as coplas recolleron a popularidade do mullereiro: “Desde Francia, encapotadas con lazos, cintas y sedas/ madamas y más madamas vienen en la diligencia; tan sólo porque las robe /y las bese Luis Candelas”.

As lendas son unha cousa e á realidade parecer ser que foi outra. O madrileño de Lavapies, viviu das mulleres un tempo, e só nos últimos anos adicouse a redimir os pecados. O final foi tristeiro, pillárono e foi executado a garrote vil. ¡Que lástima que nos fallase o bandido!, pero non era máis que iso: un bandido.

Aqueles eran os anos do romanticismo, e os bandidos tamén formaban parte activa na sociedade de luces e umbreiras.

Actualmente nen nos domina o romanticismo, nen viaxamos en dilixencias, nen se roba aos ricos para repartir aos pobres, pero bandidos habelos hailos.

De Madrid, villa y corte, sairon de todo: cajas B, banqueiros emporcallados nas preferentes, presidentes da patronal deixando miles de traballadores na rua, préstamos hipotecarios que poñen as familias baixo dunha ponte, salarios míseros; en Andalucía e Extremadura as contas pouco craras das subvencions europeas aos terratenientes, os mesmos que teñen traballando aos braceiros dous meses e no paro o resto do ano, etc. etc.

Fronte á tese de O Tempranillo, Lois Candelas, e outros, a antítese son os bandidos que rouban aos pobres para comelo eles. Xa vimos algúns exemplos, pero o que máis nos doe é o bandolerismo dalgúns sindicalistas, felóns, traidores, mediocres, papanatas que pretenderon vivir unha semana como se fosen multimillonarios, aproveitándose das subvenciós para cursos aos desempleados. Estúpidos ilusos que suben ao avión ebrios de placer financieiro e perden o sentido de clase, aterrizan e engrandecidos por unhas carteiras de falsa pel como se fosen ministros da trapallada, van darse un banquetazo de marisco e non sabemos se pediron algunha botella de 500 euros; celebran unhas xornadas máis tramposas que un neno de primeira comunión vestido de almirante.

Estes responsábeis sindicáis son a antítesis do bandolerismo romántico, son unha excreción do tempo en que vivimos que chega a facerlle perder o respeito aos obreiros.

De unha tese e unha antítese ten que saír unha síntese. A síntese debe ser que os xuices os chamen de xeito inmisericorde, lles pidan contas ben claras, lles obriguen a devolver os cartos , os inhabiliten para exercer cargo algún nos sindicatos, e, como se portaron como cativos maleducados, ademáis que resarzan aos obreiros con accións sociais.

Aínda por riba de todo iso está a vergoña que sofrimos os que tiñamos convencimento de que debíamos defendelos, conseguiron ferir a morte a nosa ilusión. Os últimos feitos convidan a pensar que os sindicalitas esborrexeron na bosta, por tanto, teñen que limparse moito, moito. Se non o consiguen terán que disolverse e adicarse a escrebir a sua historia. Outras formacións aparecerán para encher o seu lugar. Que lonxe quedan aqueles loitadores obreiros que ían ao bacharelato nocturno, calzando zapatillas, e cansos do traballo do día, pero tiñan folgos para formarse “por unha sociedade mellor”.

¡Canto mal estáse a facer coa dilapidación e corrupcións múltiples!, vai sendo hora de que toquemos teito. Hai que sentarse a pensar despacio, para non caer no que sentía Deus e lle comunicou ao gran Curros Enríquez: “Se este é o mundo que eu fixen, ¡que o demo me leve!.