Acto Segundo. Escena Décima

(Volve Rosa moi sorprendida).

ROSA.-¡Fóronse!

(Érguense todos).

ELEUTERIO.-¿Como que se foron?. ¿Por onde saíron?.

XOANA.-Por aquí non pasaron.

ROSA.-Pois, outra porta non hai.

RICARDO.-Fuxirían pola ventá, pero, ¿por que?.

ELÍAS.-Eu xa lles notaba algo raro.

(Entra Gabriela que trae unha carta na man).

GABRIELA.-¿Ía de aquí esa parella?. Preguntáronme se viña para a taberna e déronme unha carta.

ELEUTERIO.-¿Unha carta?.

ELÍAS.-¿Que di?.

GABRIELA.-(Abre a carta e le). “Xa vos dixemos que non somos de ningún sitio e somos de todos. Fixo falta que nacese aquí un neno para que descubrísedes vós mesmos que sodes hospitalarios, xenerosos, solidarios, para que recuperásedes a ilusión por vivir e o gusto por celebrar, para que caésedes na conta de que podedes refacer o mundo que criticades. Xa hai anos que vos naceu o Neno que facía falta. A El tédelo sempre con vós dándovos alento, pero esquecédesvos e é necesario recordalo. Esa é a nosa misión. Temos que seguir, porque nos agardan noutros sitios. Graciñas e perdoar por todo”.

RICARDO.-Parece un soño.

XOANA.-É mellor seguir durmindo e soñando.

ELEUTERIO.-(Sorrindo). Non. É mellor espertar e converter o soño en realidade.