
24
A Xanela
Primavera 2002
pergúntalle:
¿Rezámol-o rosario, bolita?
E rezarémolo, si. Chama á túa tía.
A moza vai cabo da outra vella, e despértaa:
¡Ai, miña tía, miña tía, imos rezal-o rosa-
rio!... As tres vellas póñense de xionllos ante a
imaxe do Neno Xesús. Escomenzan a rezare. Van
marmulando quediñamente as oracións.
Meu Siñor Xesucristo, Deus e home
verdadeiro... O noso pan de cada día dánolo hoxe...
Os rezos vanse apagando mainamente, na
penumbra da habitación.
Unha oración pol-o ben das almas dos
probes e dos que sofren...
Despóis de rezar de novo, unha das vellas,
vólvese cara â porta da escaleira e escoita:
¿Non ouvíchedes? di Parez que
chaman...
E será o vento...
Nouturnio
I
¡Que triste, que triste é agora todo, xa sin ilusión, xa sin aquela leda e sosegada esperanza que fuxíu
contigo!Agora ¡que monotonía absurda e abafante a d´este mundo, tan cativo pr´as nosas arelas, tan pobre, tan
dooroso! ¡Este mundo, eternamente repetido, que somente sabe de nos traguer ledicias e tristuras súpetas e
que arríncanos o máis nobre cando precuramos pór, firmemente, o noso corazón na esperanza d´algo eterno!
II
Aínda as mañás aquelas d´inverno, escintilantes e tristeiras ¡que cheas de senso cando ti
ollábasme, cando eu t´ollaba: cando víamos o campo c´as suas vidres enxoitas, c´os seus arbres sin
follas, atravesado pol-o río, lixugado e desbordante; cando víamos o lonxano camiño por onde, a cabalo,
marchaba, quizáis, algún montañés c´o seu gran paraugas aberto!
Aqueles serás de vrao, na que as mesmas pombiñas viñan de contado, tan brancas,
paseniñamente, a inventar un breve mundo de felicidade no tellado da cas homilde!
III
¡Que triste, que triste é agora todo, xa sin ilusión, xa sin aquela leda e sosegada esperanza que
fuxíu contigo!
Vellos arbres amigos qu´eiqui me vedes soio, na noite; vella lua nacente, misteriosas somas
caladas, que somente a miña i-alma escoita ¡que pobres, que doorosas sodes, xa definitivamente sin ela!
IV
Agora véñome eiquí a morrer e eiquí estou. Ao me marchar pra sempre quixera deixar unha vida
sin pégada, descoñecida de todos, esquecida moi axiña, non lembrada endexamáis.
¡Vellos arbres amigos que vos erguedes, aló enriba, n´aquel outeiro, tan distante xa dos dos meus
soños; sede, meus amigos, soio vos, os que sintades eternamente (cando a brisa e o anoitecer acaden,
c´a canción perdida baixo a lua e as estrelas indifrentes, a tristeza errante do campo), como eiquí latexa
meu corazón eterno, desamparado e soio!
Non...
Sona un tumbo forte na porta e unha voz
doente, como entalada, di:
¡Loubado seña Deus!
Por sempre bento e loubado seña con-
testan as tres mulleres.
Un probe escrama unha das vellas. Logo
colle a vela d´enriba do velador e vai, como arrastran-
do os pes, até a escaleira. Abre a porta.
O probe asoma súa faz enrugada e enxoita,
e seus ollos de fitar melancónico, póusanse un
instante na vella:
Unha esmola pol-o amor de Deus; un anaco
de pan pol-a y-alma das súas obrigas e dos seus
difuntiños.
A vella ergue a vela para ollar ben a xeito a faz
do probe. Esamínao dend´os pes a cabeza, e logo
con voz doce, garimosa, cal si rezara ainda, dille
baixo, baixiño:
Deus o favoreza, irmán.