
4
A Xanela
Primavera 2002
sendo esto último sinal terríbel, pois avisaba de
grandes raxas de sarabia e estrago de cultivos.
Esto era a evidencia, o que realmente ocorría
coa gaiola de marras, ata o punto de que nos Anais
Chairegos así ficou escrito, con letra de pao moi
coidada e firme do escribán de Gaibor, Indalecio
Vázquez Edrosa-Montpellier, que en paz descanse
e ben mantido. Ora ben, eu non sei se crerlle ó
Evaristo a historia da gaiola, da súa orixe e
descuberta.
Foiche ben sinxelo -dicía-. Un amigo meu
de Corcubión, mariñeiro fornido e amo das romarías,
non satisfeito el coas mulleres que o pretendían,
entrou en amores cunha serea, de nome Xeoveva. A
serea levouno unha chea de veces visita-los seus
dominios, que son as chairas e campos mergullados
entre os cabos de Touriñán e o Lens. Agasalloulle
moitas cousas, entre elas esta gaiola que aquí
vedes, que non vos caiba dúbida que é ouro, ouro
puro, do que rapiñou esa raza de putiñas medio
peixe na cidade mergullada que hai diante mesmo
de Pontedeume. A gaiola servíalles para prognostica-
lo tempo, o mesmo para o que a utilizo eu agora que
é miña, porque se había borrasca tiñan todas que
xuntarse para ver de aproveita-lo naufraxio dalgún
navío ou algunha dorna de pescadores. E así vos foi
o conto! Un día o meu amigo casou coa Xeoveva, e
nunca máis souben del. Deixouma como lembranza,
e eu agradézollo, que o pardal este, ó que puxen de
nome Merlín, évos ben útil!
O Evaristo trugaba un ollo, e de conta-
do comezaba a abalarse a gaiola con ímpetos
breves e secos, e nós sabiamos que dun intre a
outro aparecería por obra máxica o Merlín para
cantarlle a benvida ó vento do norte.
Eu non sei, pero...
Urticaria
Ágora espesa e ondulante
Espiral de insuas escarpadas
Agonizas nun parapeto interminabel
en surcos perfilados
na face alongada
dos acantilados verticais
A marea arrastra o esquencemento
e medras fachendosa sobre xuncais
diluíndo brétemas e calimas
E emerxes nun entramado de ortigas
E sumerxida es un anaco
de medroso océano
que anega os pensamentos
Vastos areais onde se estrelan lamentos
onde copulas co vento
Tinguida por veces de añil,
por veces azulada
co teu disfraz de anémona celeste
Núa es unha bágoa xigante
de auga
perfecta e amorfa
fría, acuosa.
Iolanda González Villar
I
I
I