10
A Xanela
Primavera 2002
fachenda era a imaxe del campo abaixo, dirixíndose
a ela. Deixou que a acompañara aquela noite e
moitas outras noites máis. Adouraba as cousas
preciosas que lle decía el para conquistala, aquela
maneira de susurrarlle ao ouvido "fermosa de ollos
achinados, de boca de xazmín". ¡Deus, o tacto na
orella da súa boca e o recordo da súa colonia e do
seu tabaco no seu pescozo! Remexeuse no sillón
acordándose das últimas citas nas que ela o agardaba
soa mentres el facía no palco figuriñas para outras,
e ela adoecendo de ciumes. ¡Tardáralle tanto tempo
en pasar aquela paixón que sentía por el, tanto! E foi
Ós inermes
Interrompes o meu nome
na oquedade da batalla,
declárasme a innomeable
como a todos os que me seguen
e a algúns dos que me preceden.
Pertenzo á xenealoxía xeracional
dos desterrados á sima do eco
onde as verbas sonme devoltas
igual de puras que as pronunciei
porque ninguén as escoita,
para eles
toleadas da inexperiencia dos afortunados.
Mentres eu pecho os espellos
para non ver en que nos convertemos.
Gabriela Rodríguez
por aqueles días cando Xosé comezara a convidala
ao paseo pola Rúa Real os domingos polas tardes,
convidándoas a todas a chocolate e algunha que
outra copa de anís na Casa Souto. Nunca máis puido
soportar o ulido doce do anís nin ver as botellas
sequera. Era voltar á dor daquel tempo e á marca do
seu olvido. Comezara Xosé a darlle unhas voltas,
pero tanto lle tardara a ela en írselle do pensamento,
tanto, que aínda hoxe ao velo se decatara que non
chegara nunca a esquecelo de todo.
(Do libro inédito "A africana do Seixo e outros relatos")
I
I
I
Ilustración: LUIS OTERO