
6
A Xanela
Outono 2000
Fóra desperézase o temporal
mentres eu agardo con inquedanza
ó misterio morno da escuridade inmóbil, esperta de mansedume,
doente no plenilunio da saudade,paralizada, sen voz de queixume,
aterrada ante o anunciado final, case que maldicindo a súa tardanza.
Facianas nas que non cabe a piedade,cos pés na lareira, torsos de fume
que se colan entre os pregos do saial elevándose na miña louvanza
cun sopro turbio no veo do padalcara ó segundo piso, esperanza
no paradoxo da inmortalidade de non oir medrado á radio o volume.
Eu sei que está a piques de chegar
e noto a súa presencia subindo
con parsimonia pero contundenteas escaleiras, paraloxizo soa
(prefiro o eterno insomnio ó cruel vagar)a min mesma sobre ela, oioa rindo.
Bica os seus beizos paseniñamente
e vaise invisible como unha ladroa
con apariencia de ser máis ben fogar
de almas cansas, mentres eu fico abrindo
dun lugar triste, perdido na mente,
o meu calvario, na nave que me atoa
máis aló do Leteo, onde vivimos agora, na memoria do silencio
A memoria do silencio
Gabriela Rodríguez
ESPERTO
teño frío
todas as fiestras están abertas
Nenos corren por rúas azuis
¿por que ti non podes velos?
eles vente a ti
Eles sinten a auga
porque lles cae derriba
e os empapa
Sudan amor
A miña alma é unha caliza
que se desfai cando chove
Adormezo
Iolanda González Villar
OLAIA