8
A Xanela
Outono 2000
Señor, é branca. Non é negra...
-...
Como prefira. Suba ó despacho do primeiro
andar. No despacho do primeiro andar -¡branca!-
mandáronno ó do segundo. Alí ó terceiro. No cuarto,
de diante do subdirector, volveu escoitar a mesma
cantilena do primeiro malia as máis amables
argumentacións:
Oito patas, olliños minúsculos, boca en
forma de L dobre... Unha araña: ata aí estamos de
acordo. Pero... ¿Atrévese a dicir que esa araña é
negra?. ¿Negra?. Mírea ben, faga o fagor. Mírea ben
e daquela...
A esas alturas do episodio, Herbert Dantín
esgotara xa a paciencia e entrara no despacho do
Director -quinto e derradeiro andar- dando grandes
voces. Atopou un home repoludo, de fasquía ama-
ble, artificialmente amable, porque ós poucos de lle
ofrecer un toffe que ficou na palma da man, deu unha
puñada na mesa.
¡Que ten vostede a certeza...!. Eu teño
dúas, dúas grandes certezas, meu señor -dixo-. A
primeira, que esa araña é branca, e a segunda, que
o ditoso asunto este, vostede, a súa teimosía
incualificable, están a perturba-lo bo funcionamento
deste centro. Aínda que esa araña sexa branca,
ofrecéuselle a devolución da entrada, cinco pases
para a familia... e xa non sei cantas cousas máis.
¿Pódeme dicir que é o que quere de certo?.
A Herbert Dantín roláronlle polo rostro dúas
bágoas de impotencia.
¡Que me diga que é negra!.
Sexa polas bágoas, for polo talante de seu, o
director aquel pillou aire para artimañar un rostro
afable. Cruzou as mans. Achegoulle un pano.
A ver... se cadra... ¿Deixama ver
outravolta?.
Herbert Dantín abriu a man e puxo a correr á
araña riba da mesa.
Mírea home, mírea... ¿Vaime dicir que non
é negra?.
Coa mesma, o dedo furabolos do Director
caeu en picado sobre a madeira. Caeu, fixo pulsión,
e logo mexeuse célere da dereita á esquerda, coma
se estivese a limpar un lixo. Sorriu.
Eu non vexo ningunha araña, señor.
Rendeuse. Herbert Dantín rendeuse. Mirou
polo retrovisor o gran museo branco, mordeu os
labres, e meteu marcha. Xa era noite. O único que
desexaba era chegar á casa e durmir cen anos.
¿Contalo?. Non. Ninguén lle ía dar creto. A casa...
¿Ula?. Cobregueou polas rúas da cidade, arriba,
abaixo, arriba, e no límite municipal deu en apaga-
lo motor do coche. «¿E onde carallo vai a miña
casa?», preguntouse. «¿Marchou?».
Non marchara, non. El aínda non o sabe, pero
alguén lla pintara...
De negro.
LUIS OTERO