Manuel María
1930
A voz máis caudalosa
Manuel María Fernández Teixeiro naceu nunha podente familia labrega de Outeiro de Rei, preto de Lugo. Nesta cidade residiu durante o seu Bacharelato cun tío cura, e frecuentou a amistade de Pimentel, Anxel Johán e Anxel Fole. Non rematou os seus estudios de Filosofía e Letras, e unha vez casado, instalouse en Monforte de Lemos, onde traballa de procurador dos tribunais e rexe coa súa esposa Saleta Goi a Libreria Xistral. Na súa vida activísima de militante da cultura e da política, dirixiu a colección "Xistral" de poesía, plataforma inestimable de varios poetas máis novos ós que apoiou xenerosamente, colaborou e colabora con artigos na prensa, organiza actividades e recita e dicta conferencias sen descanso en tódolos sitios onde é chamado, sexan en Galicia ou no exterior. Premiadísimo en certames poéticos, é tamén narrador, ensaísta e dramaturgo e gran conversador.

Foi o primeiro poeta mozo que editou un libro na postguerra, o Muiñeiro de brétemas, publicado no 1950. Desde entón, trinta libros de versos compoñen a súa bibliografía poética, a máis extensa da literatura galega.

A inmensa obra de Manuel Maria resiste á súa definición sucinta pola concorde variedade da súa musa, desde o intimista ó rabiosamente político, desde a cantiga popular ó soneto. Algunha crítica estreita céntrase nos seus desacertos, que sen dúbida os ten, pero quede ningún xeito poden facer esquecer que Manuel Maria é un dos máis grandes poetas galegos de tódolos tempos.
POEMA DO ANCEIO MORTO
Moítas veces síntome fusilado e ollo cráneos
coa sua calva de melón entreaberto.
O reloxo da esquina quéixase absurdamente
ás estrelas que escoítan as monigotadas
que se dicen dous noivos que aínda non viron
as entranas ceges e noxentas
de 20 abriles parvos.
Esta morte lenta faíme botar de menos
as azas dos aviós non vencidos nen profonados
cunha morna melancolía femenina.
Este consumirse nunha cidade tranquila
onde os veciños teñen polo menos
23 séculos cheos de valeiros
e de lembranzas pequeniñas.
Este sentirse home impotente e anguriado
por unhos zapatos apretados
feítos con tódolas necedades insospeitadas.
Este morrer silandeiro e aturdido
sen bombas atómicas
nen taques blindados
que desaten o odio que afoga ós homes.
Esta morte no medio do deserto
cos petos valeiros
e os ollos abertos...
Moitas voces quixera nan escribir poemas
para morrer asesinado
polas miñas ideas tolas de poeta insensibel
Principal