Alvaro Cunqueiro
1911-1981
O creador de mundos
Naceu en Mondoñedo, estudiou o bacharelato en Lugo e Filosofía e Letras en Santiago (sen acada-la licenciatura). Animou fugaces publicacións en Mondoñedo e frecuentou en Santiago os artístas e escritores da súa xeración, sen chegar a militar nas súas empresas políticas. A partir do estoupido da guerra civil colaborou na prensa franquista. Despois dun retiro en Mondoñedo, volveu en 1960 a Vigo, onde se integrou na redacción do "Faro de Vigo", do que chegou a ser director.

No Cunqueiro escritor pódense distinguir dúas etapas. Na xuveníl é un poeta excelente, vinculado ós movementos da época. Na etapa de madurez, revélase un Cunqueiro novo, narrador e poeta xenial, un creador de mundos que constrúe unha das obras máis nidias e fermosas das nosas letras.
Como poeta galego publicou Mar ao norde (1932), Poemas do si e do non (1933), Cantiga nova que se chama riveira (1933), con nova edición en 1957, e Dona do corpo delgado (1950). O tomo de poesía e teatro da súa Obra en galego completa (1980) inclúe o libro Herba de aquí e de acolá.

Se a Cantiga nova... é o libro máis atractivo da mocidade de Cunqueiro, en Dona do corpo delgado alcanza unha esquisita perfección de forma e latexo entre o trobadoresco noso e o francés medieval. É un libro espléndido de alento lírico, belísimo de técnica, que contén poemas insuperables. En Herba... conviven poemas de evocación épico-lírica con outros de lirismo persoal nunha das cimas da poesía galega de tódo-los tempos.
SOEDADES DA MIÑA BRANCA SEÑOR
Escóitasme así, miña señor amada, cando do peito meu
o trobo arde,
ou atrás de tí a sombra do meu soño
loucamente á túa apreixa e bica?

Ouh doce o peso do teu corpo no meu maxín deitado!
Neste río do meu vagar sin fin,
qué incendiado navío non navegas na noite?

-Por qué este corazón tanta frol mucha,
por qué non é mortal de tanto lume a cinza,
por qué inda son eu de tanta verba a boca?

Miña branca señor, corpo delgado:
este bosque é do tempo da máis recente lúa,
i ese malvís que tanto aér enfrauta
cada día que amence renasce e asubía.
Amante, no meu vaso aínda canta a sede.

Esa lúa nevada, amor, que do teu corpo
medra coa noite sober das cumes dos meus ollos!

Deixa que rose, ao arrimo das cerdeiras,
nas illas dos teus ollos a i
Adormece ao meu carón, namentras quebra o día
baixo un teito de alaudas, tímidas cantadoras.


e pouco a pouco amósase ao meu rostro!
Fai falla, quezáis, un cabalo roxo
ou unha aza mortal e fría pra brincar fora desta lingua de
lume?

Principal