ireilles contando
a vida privada
de Manuel do Campo.
O Manuel do Campo,
como era moi listo,
saliu retratado
nas caixas dos mistros.
O Manuel do Campo,
cando era pequeno,
a primeira moza
deixouna cun neno.
E cando era novo
foi tunar a Mieres,
regresou prá casa
con sete mulleres.
E Manuel decía:
eu que vou facer,
que sete mulleres
n-as poido atender.
E morreulle unha
pero el non ten pena
porque aínda lle queda
a media docena.
Pasou algún tempo
e entre unhas e outras,
de fame e disgustos,
morréronlle todas.
Correuselle a sona
do que lles facía
buscou e buscou
e ningunha o quería.
Non poido vivir
así deste xeito
qu-eu a dormir solo
non estou afeito.
E tiña unha burra
tan feita e tan linda
que a considera
como da familia.
E dixo Manuel
vou ó señor cura
que si me autoriza
cásome coa burra.
E díxolle o cura:
¡que o demo te vexa!
eu non che autorizo
a burra na iglesia.
Díxolle Manuel:
élle a miña sorte,
si non é na Iglesia
cásenos na corte.
Prepara o pesebre
para a ceremonia
cunha albarda nova.
Mire, señor cura,
por eso non seña
que non hai casado
que albarda non teña.
E díxolle o cura:
prá cousa ir ben-he
hai que preguntarlle
á burra tamén-he
E díxolle a burra:
eso si que non,
teño outro máis guapo
na corte de Antón.
Eu ben o conozo
a ese galopín
non creo que sea
máis burro cá min.
E díxolle a burra:
non presumas tanto,
si non é tan burro,
tén outros encantos.
Dame un bico, burra,
qu-eu sei que me queres
e non tou disposto
a que me desprecies.
Contestoulle a burra:
ti que eres tan guapo,
bícame, se queres,
debaixo do rabo.
E Manuel, celoso
e cheo de furia,
colleu o coitelo
e matou a burra.
Despois de facelo,
botouse a chorar-e
eu á miña burra,
n-a poido olvidar-e.
Adiós mina burra,
miña compañeira,
mañán te levaba
co millo á feira.
Contestoulle a burra:
¡Tócate o carallo!
o millo, se queres,
lévalo no carro.
E a burra, de morta,
regañaba os dentes,
e iba decindo:
¡Adiós meus parentes!
E a burra, de morta,
levantaba o rabo
e botaba flores
pra Manuel do Campo.
