|
Xoán Manuel Casado
|
||||||||
|
Renovación da palabra
|
||||||||
 |
||||||||
| Naceu en Barcelona no 1949, fillo do poeta Manual Casado Nieto. Estudiou Dereíto na Universidade Central da súa cidade natal, na cal reside e traballa. Nunca viviu en Galicia de xeito permanente, pero este catalán perfectamente integrado na súa terra natal en canto á vida diaria, como escritor é rigorosamente galego, tanto en lingua como en mitoloxía persoal. A súa obra lírica comeza no 1973 cun libro de nun grande circulación titulado Rexistro de menores espantos. Nun panorama dominado pola chamada poesía social, a voz de Xoán Manuel Casado representa unha novidade moi persoal, nunha liña poética íntima e irónica marcada pola nostalxia das raices paternas. |
||||||||
| Seguiron Os preludios no 1980. o Libro de Caldelas no 1982, que foi Premio Nacional da Crítica, e Antigo futuro en 1986. A liña do autor continúa sendo esencialmente a mesma, quizabes máis intelectualizada, case sempre tinguida de ironía e cunha sentimentalidade matizada polo pudor expresivo. Xosé Manuel Salgado sinala como contributos importantes na formación do noso autor a poesía de Borges, Gil de Biedma e Pedro Salinas entre outros, pero trátase sempre dunhas influencias sabiamente acollidas que non empecen en nada a nidia personalidade do Casado. Conxuntamente con seu pai, publicara en 1981 unha Mostra antolóxica de poetas contemporáneos, onde se recollen pulcras versións galegas de poetas cataláns, franceses, ingleses e italianos. En colaboración con X. M. Salgado, débaselle un libro consistente nunha modélica entrevista con X. L. Méndez Ferrín (1989). En 1985 publicou unha novela, O inverno do lobo, que fora premio Blanco Amor, e no ano seguinte outra, Os brasileiros. Ainda sendo moi diferentes entre si, ambas as dúas novelas de Casado teñen trazos estilísticos e temáticos que as vencellan á súa poesía. |
||||||||
|
|
||||||||
| Nunca soubemos como chegara pra xonta nós nin de onde viña. Apareceu de súpeto a compartir as nosas tardes de café con leite e metafísica a seis reás, e sentouse algún tempo á nosa mesa. Nunca soubemos dela moita cousa: que era do interior, que nun tiña familia na cidade, que lia Schopenhauer e máis Pedro Salinas, que bebía coñá cando chovía. Asi encheu aquel inverno, unida á nosa teima de falar da inxusticia social e máis da acción, abstraccións culturais, fútiles teorías do amor tiradas dalgún libro de ensaio e nunca debidamente contrastadas coa práctica. Era doce, e romatou por sere pra cadequén, segredamente, algo máis que un costume, anque nunca soubemos como chegara pra xonta nós nin de onde viña, nin tampouco porque un certo dia desapareceu. |
||||||||
 |
||||||||