Tomás Barros
Anguria metafísica
Naceu en Toledo no ano 1922, dunha familia galega que regresou poucos anos despois a Ferrol, onde Tomás fixo Maxisterio. Despois duns anos como mestre, estudiou na Escola Superior de Belas Artes de San Fernando, e desempeñou desde 1958 a cátedra de debuxo na Escola de Maxisterio da Coruña. Morreu en 1986.

Case aìnda máis cá literatura, foi a pintura importante actividade de Tomás Barros. A súa obra pictórica atravesou por varias etapas evolutivas, e foi apreciada non só en Galicia senón tamén no estranxeiro, onde fixo varias exposicións.
A súa primeira poesìa foi escrita en castelán, e estivo vencellado a un grupo de poetas ferroláns nesta lingua, cos que fundou a revista Aturuxo. Máis tarde codirixiría outra revista, Nordés, esta xa galega e monolingüe
.O seu primeiro libro no noso idioma foi Berro diante da morte, editado no ano 1963, ó que lle seguiu Abraio no 1978. Vieiro de señardade, seria publicado en 1987. Tamén fixo ensaio e obra crítica, tanto de literatura como de pintura, e escribiu algunhas obras de teatro.

Sobre Tomás Barros di Fernández del Riego: «A súa obra lírica en galego revela a un autor de fondo desacougo filosófico, apreixado por anguriosos problemas e ancorado nunha estética visionaria. Os seus versos, dunha dura e sombria beleza, contan antre os máis representativos da súa xeneración».
ESTABAN FACENDO UN BARCO
ESTABAN FACENDO un barco.
Un ía serrando as táboas.
Estranas cordas, do ceo,
penduraban
silandeiras.
Habia unha chimenea
pra fumegar no horizonte,
e un esperto miradoiro
ao sol.
Alguén subía e baixaba
as escaleiras.
Outro, dentro dunha onda,
alombado,
marteleaba sen acougo.
Nubens, montañas, arredor,
ao lonxe,
ían e viñan, ao longo daquelas maus,
pola borda.

Medraba sobor da area
unha sombra
como aza de misterio.
O can deitábase adoito.

Xuntáronse os brazos todos,
un intre.
O barco xa era unha fror
e as augas unha esperanza.