Pura Vázquez


	Pura Vázquez
	Sentimental e dulce
		Naceu en Ourense no 1918, e na súa cidade natal fixo o Bacharelato e obtivo o titulo de mestra, profesión que exerceu desde 1944 en varias escolas de Galicia e Castela. Residiu varios anos en Caracas, onde ocupou cargos oficiais no ensino. En castelán publicou narrativa e teatro para nenos, e tamén unha chea de libros poéticos, algúns deles para rapaces. Todos estes xéneros practicounos tamén en lingua galega. Hoxe, xubilada do maxisterio, reside na súa cidade natal. O seu primeiro libro de poesía galega, Intimas, data de 1952. Outros serían Maturidade, A seudade i outros poemas, Versos para os nenos da aldea, Os poetas, Ouriolos neneiros ou Ronseles, Verbas na edra do vento, algúns en colaboración con súa irmá Dora.

A obra poética para adultos de Pura Vázquez xorde dunha actitude sentimental contemplativa e un algo panteísta perante a vida. Constrúe habilmente o verso, especialmente o hendecasílabo e o alexandrino, e no dicir de Méndez Ferrín «a súa poesía semella un fiel e fermoso resoador dos modos expresivos dominantes na lírica española dos anos corenta e cincuenta».
HERDADE DO TEMPO
			A Alvaro Gil Non sei si ouvo algunha vegada sombras de cibdades navegando no fondo das lagoeiras, ou si soio eran labercas ou milpéndolas as que asolagaban os solpores nos albres. Pero a inquedanza nace desa herdade do tempo sin tempo, ao pe dos regatos e a sinxeleza dos paxaros, na ribeira lonxana que separa as orelas distantes, ou nos mastros outos, nos cantiles ou nas estrelas. Por istes camiños pasaron os antergos homes da Patria, e os que os cruzaron soñaron con lares quentes e doces, e doncelas vírxes de faces amadas. A choiva e o sol lavaron as enlixadas ponlas dos séculos, a lolta e a tristura tramaron coma froito na vella herdade, denantes, agora, no mañán prósimo. A nostalxia nacéu cecáis coa aurora do mundo, coa verba, cando o sopro de Deus alentóu no peito de Adán. Non sei se foi nesta pedriña con segredos de eternidades, ou no terribel siño dos homes apuñalando as rosas, onde nacéu iste serrado coitelo da morriña. Non sei de qué rios se amamanta, por qué comarcas se espaia, qué corazóns ou violíns ou pombas sementa, qué gorxa canta o canto máxico da melancolía nas iluminadas catedrales dos boscos. Sei somentes que sobre de mín pesa esta herdade fonda de tristura, da saudade espesa que trema co latexo do mundo. E os meus brazos ábrense en cruz abranguendo os días, o ceo levián, a paisaxe, a herbiña tenra, miuda, o caramuxo, a formiga, a margarida do monte. Todo me chama con torrenteiras de sangue e de sono, nas cousas amigos, nas xentes, nas roitas, nos horizontes.