Miguel González Garcés
Memoria Cultural
Naceu na Coruña no ano 1916, ou talvez no anterior. Foi membro do Corpo Facultativo de Arquiveiros, Bibliotecarios e Arqueólogos. Era home de grande cultura literaria e artística, adquirida non só por lecturas, se nón tamén polas súas tranquilas viaxes por gran parte de Europa, cultura que, alén da súa poesia, impregnou a súa obra ensaística sobre temas artisticos e literarios. Dictou gran número de conferencias, e mesmo interesantísimos cursos sobre biblioteconomia.
Durante os anos corenta e cincuenta estivo vencellado a varias revistas de expresión española, e animou o grupo poético xuvenil -"Amanecer". Pero ó final deste periodo, xa autor dunha ampla
obra en castelán, deriva cara á poesia en lingua galega cunha práctica inicialmente bilingue que se radicalizaría ó noso favor nos anos setenta.
Bailada dos anxos publícase en 1961; e seguironlle Nas faiscas do soño, Paso soa de luz, Claridade en que a tentas me persigo, Sede e Luz, Un nome só na néboa, que conforman unha obra de grande peso nas nosas letras contemporáneas.
Neste camiño de Damasco do Garcés maduro hai tamén outros contributos importantes á nosa cultura e á süa divuigación no exterior, como son dúas notables antoloxias de poesia galega con versión castelá, e as traduccións á mesma lingua da obra poética galega de Pimentel e do De catro a catro de Manuel Antonio.

A súa poesia galega ten merecido xerais louvanzas, e Méndez Ferrin di que nel «atopamos unha obra carregada coa memoria cultural de todo o pasado literario europeo. E o poeta non o disimula».

Miguel González Garcés finou no ano 1989. A Deputación da Coruña, con louvable acordo convoca anualmente baixo o seu nome un importante premio de poesia en lingua galega.
Imos polo camiño
a man ca man collidos.
E temos sete anos.
Páraste diante unhas ponlas verdes
de matices dourados.
Eu amostroche
o canto das froliñas e os paxaros.
Óllasme. E asulaga en luz alegre
o perfume de ti e máis dos campos.
Detémonos ás veces, e sorrimos... e bícote.
De súpeto, trasmúdome nun home.
Ti en fermosa muller na que me abraso.
Enrubaces un pouco.
Estóu un pouco pálido.
E tes dezacito, ou vintecinco,
quizáis xa trinta anos....
Enguedéllase o tempo, desacóugome,
e lévame moi lonxe
destes tan verdadeiros e protundos
sete anos.
Seguímos o camiño
a man coa man collidos.
Fica o noso futuro actual no que non somos nenos
lonxano.
Arelante presencia da ausencia.
Calamos.
E ti sorris de novo
cara unha frol azul ou dalgún seixo
tremelucente e claro.
Eu bebo do recendo milagreiro
do presente en que sinto
da túa man o aloumiño acaroado.
Seguímos polo vieiro.
E temos sete anos.