|
Luís Seoane
|
|||||||||
|
A Emigración por dentro
|
|||||||||
| Naceu en Buenos Aires, fillo de emigrantes galegos, no ano 1910. Retornado a Galicia, estudiou o Bacharelato na Coruña e Dereito en Santiago, onde foi destacado militante politico e cultural. Exerceu de avogado laboralista e foi membro do Partido Galeguista. En 1937 volveu, exiliado, ó seu Buenos Aires natal, onde foi activísimo animador das empresas culturais do exterior e do interior. En 1964 manifestou o seu apoio á fundación da UPG. Nas súas últimas décadas de vida, aínda radicado en América, fixo longas viaxes a Galicia. Morreu en 1979. Seoane foi un dos máis grandes artistas gráficos galegos de todos os tempos: a pintura, o gravado, o debuxo, de seño industrial, son facetas dunha activida-de universal que deixou marcas indelebles |
|||||||||
 |
|||||||||
| non só en Galicia, senón tamén na Arxentina, onde creou escola como deseñador de libros. O noso compatriota imítalles a aqueles grandes artistas do Renacemento, coma tal Miguel Anxo. E, coma Miguel Anxo, Seoane foi tamén poeta, un poeta bronco e serodio. En 1952 publicou Fardel de Eisiliado, ós que seguirían Na brétema Sant (1956), As cicatrices (1959) e A maior abondamento (1972). Dous anos antes de morrer editouse a súa Obra poética enteira. É un poeta épico máis ca lirico. O protagonista dos seus libros é o pobo galego, e nomeadamente o pobo da díáspora. Méndez Ferrín di que a súa é «unha poesía dirixida a configurar a conciencia histórica e social dun pobo asoballado. (...) ...a súa dicción é ríspida, monótona, pouco matizada e pouco dúctil. Usa dun verso libre brusco e xoto |
|||||||||
|
|
|||||||||
| O home vive nun cano.. Ten 64 anos e vive nun cano. Xosé Manoel Basalo Gómez o home que vive nun cano que ten de medida dous metros e meio de longo por un metro quince de diámetro. Un cano de cemento. Basalo Gómez escolleu ese cano na praza Libertade no centro da cidade. Ali vive. Trouxeron a noticia os xornáes, e a fotografía. Ten unha faciana grega, mais é de Ourense de Seoane da cima, di él. Vive nun cano igoal que Dióxenes vivia nun tonel. Foi tipógrafo. Ten 64 anos. É un home moi limpo, ergueito, grande calveza na testa, coidadas barbas canas. Semella roxo mais nono é. Padece ataques de amnesia, de reuma, etc.; veu a Buenos Aires a acompañar unha irmá abandoada. |
En 1928. Ouedóuse eiquí. Fíxose tipógrafo. De vello, xa enfermo, foi sereno. Ten en trámite unha xubilación. Tamén espera que o repatríen: un emigrante-. Non quere depender de ninguén, ten sobriños, béns en Ourense, ten de ir a facer as partixas, mais mentras tanto vive soio, nun carro. Durme enriba de cartós e panos no interior do cano. Cubriú de madeira e sarapilleiras as entradas do cano. De dia cando fai sol séntase nun tallo xunto o cano ate que os obreiros de Obras Púbricas lle asaquen o cano. Ergueito, as mans sobor os xionllos, mantén a ollada lonxe, os ollos fixos. Ten de ser así. Non quere vivir con ninguén, somentes soio, teimado, no cano. Esta noticia é do 26 de setembro de 1972: ?O home que vive nun cano? |
||||||||
 |
|||||||||