Entre 1948 e 1952, sendo poeta de expresión española, dirixiu a revista "Mensajes de Poesia", e máis tarde, cambiando radicalmente a súa lingua literaria, 'Nordés", esta canda a súa muller Luz Pozo. Pero a pesar desto foi sempre moi pouco amigo de figurar publicamente, e se-guramente o poema que aqui damos e mais o que forma parte de Poetas da guerra e da posguerra son os únicos que fican gravados coa súa propia voz.

O seu primeiro libro en galego é A realidade esencial (1955). Logo virían Paisaxe en rocha viva, Os nobres carreiros, O libro dos mortos.

Da súa obra poética di Méndez Ferrin: «...sitúase entre a mellor da súa xeración. Liquida completamente o restroballo imaxinista. Vai, libro a libro, alzando un edificio cheo de ecos, de misterios, de evanescencias: como Pimentel. A súa dicción é grave, sinxela, delicada. Polos seus versos libres—posuidores dunha sutil plasticidade e dun lene requintamento—ondean emocións trascendentes, reflexións cordiais, algunha cousa de abatido e oriental e, nos seus mellores intres, unha identificación lirica e emocionada co pobo galego e a súa sorte».