- ¿Quen é?.
- Son o trasno.
A nai empezaba a pronunciar palabras relixiosas porque sabía que era a fórmula de urxencia para que o trasno non chamase de novo para entrar.
- Noso Padre do ceo, de nome santificado..., e Deus te salve María...
O trasno, diante daquelas palabras, non entraba e tiña que volver outro día. Con aquela penitencia de tódolos días nin o trasno entraba nin as dúas mulleres, nai e filla, tiñan acougo se non era rezando e rezando para que o trasno non as amolara.
Un día coceron, pois tiñan forno na casa, e ofrecéronlle un bolo de pan ó primeiro pobre que pasase para ver se sacaban de enriba, dunha vez por todas aquela tortura do trasno.
Había alí a crenza de que unha terceira persoa, neste caso un mendigo que chamase á porta, podía interceder para convencer ó trasno de que non seguira petando na porta da viúva e a filla.
- Son o trasno.
A nai empezaba a pronunciar palabras relixiosas porque sabía que era a fórmula de urxencia para que o trasno non chamase de novo para entrar.
- Noso Padre do ceo, de nome santificado..., e Deus te salve María...
O trasno, diante daquelas palabras, non entraba e tiña que volver outro día. Con aquela penitencia de tódolos días nin o trasno entraba nin as dúas mulleres, nai e filla, tiñan acougo se non era rezando e rezando para que o trasno non as amolara.
Un día coceron, pois tiñan forno na casa, e ofrecéronlle un bolo de pan ó primeiro pobre que pasase para ver se sacaban de enriba, dunha vez por todas aquela tortura do trasno.
Había alí a crenza de que unha terceira persoa, neste caso un mendigo que chamase á porta, podía interceder para convencer ó trasno de que non seguira petando na porta da viúva e a filla.
- ¡Ai, Deus, que é moita caridade!. ¡Isto non pode ser que é moita esmola!.
- Pois non, que ten que nola aceptar. Temos unha ofrenda feita e ofertámoslla ó primeiro pobre que pasase pola porta. Tocoulle a vostede. ¿Como non vai aceptar este noso beneficio?.
- Ben e logo ¿que problema é ese da ofrenda?.
Elas contáronlle que desque morrera o home o trasno andaba atrás delas tódalas noites e que non saía de alí. Que botaban as horas rezando e que era unha penitencia.
- Pois iso, heino de sacar eu desta casa, pero daquelas tédesme que dar pousada aquí.
- Por iso non hai problema, sitio abonda.
- Tedes que me deixar la para cardar e fiar e lume na lareira, pois non podo durmir nin ir á cama.
A primeira noite estivo cardando, enfiaba na roca e quentaba nas canelas, cando alá ás tantas da mañá chega O Trasno e peta na porta.
- ¿Quen?.
- Son O Trasno. ¿Podo pasar?.
- Si, pasa. Vai moito frío. Espíleo aí onda o lume.
Cando O Trasno queceu, díxolle á pobre:
- ¿E agora que me dás que facer?.
- Pois agora sóprame nesta chaga que teño onda o cu que moito me doe mentres que non me cure e cerre.
O Trasno obedeceu. E mentres sopraba, miráballe as pernas á vella e víalle todo. O tempo pasaba, a vella fiaba e botaba máis leña no lume. O trasno empezaba a cansar.
- ¿Que? ¿Como vai iso? -preguntaba a vella.
- Vai indo, pero eu non vexo que cerre a chaga.
- Pois sopra ben que xa veñen as luces do día e non hai tempo que perder.
- Non, non, non. Eu marcho. Voume que esta chaga non cerra e ábrese outra máis grande e máis para aló -vendo que a vella peidaba.
- Pois se marchas hoxe, non volvas nunca, por non me curares esta miña chaguiña que tanto me doe.
¡Es un trasno desagradecido!
- ¡Cúrese como poida e non conte máis comigo!.
¡Teño máis cousas que facer que soplarlle o cu ás vellas, ...e que as vellas me sopren co cu nas ventas!.
E así foi que non volveu petar na porta daquela casa.
Mero. Reelaboración da lenda contada en Louxas por D. Francisco Yáñez.
