Andiveran tódolos arredores e coñecían moita xente.
Compartían os moitos esforzos e os escasos beneficios que aquel traballo lles daba.
Por iso chegou o día en que un, decidiu probar sorte e emi-grar. Non lle gustaba moito a idea, pero quería probar en América.
Pasaron os anos e un día, como tantos outros, volveu pobre como as arañas e con moi pouca saúde. Preguntou polo seu amigo e dixéronlle que deixara o negocio -ruinoso da chatarra, que agora vivía ben e traballaba na vila vendendo castañas asa-das na temporada e que, só con iso, tiña para pasar folgadamente o resto do ano nunha casiña que fixera chegando á estación do tren. Dixéronlle tamén que, si que-ría velo, estaría diante da oficina bancaria que había na Praza Maior, que alí estaba o posto, co seu asador de castañas que semellaba unha máquina do tren e vendéndoas por cartuchos.
Achegouse alí. Mirouno de lonxe e se-guía coma sempre, anque agora co seu chafarís e dándolle voltas ás castañas que asaba. Tiña moita xente agardando para lle mercar e o certo é que soltaban un arrecendo impre-sionante por toda a praza. Cando se viron déronse unha forte apreta e falaron, e riron, e comeron castañas e lembraron cousas e xun-tos venderon castañas para ter tempo para eles e seguir falando. Ó final xa cando leva-ban un bo anaco de palique, un dixo:
- Pois xa ves, non me foi moi ben en América estes anos e mesmo veño algo enfermo e contando de me recuperar e seguir traballando mentres o corpo aguante.
- Ai home. Pois eu aquí che estou, endiante do Banco e dedicado plenamen-te ó negocio das castañas. Xa ves que ben me vai. Hai días que non dou feito. Vivo folgadamente e sen luxos, pero este nego-cio, por desgracia, non dá para os dous e
por riba eu teño unha boa familia. De tódo-los xeitos se te ves necesitado...
- Xustamente a iso viña, a ver se me prestabas algo.
- Pois síntocho ben, home. Pero temos un trato feito que non podo romper coa oficina bancaria de aí de diante: "nin eu podo prestar cartos, nin eles poden asar castañas".
Por iso chegou o día en que un, decidiu probar sorte e emi-grar. Non lle gustaba moito a idea, pero quería probar en América.
Pasaron os anos e un día, como tantos outros, volveu pobre como as arañas e con moi pouca saúde. Preguntou polo seu amigo e dixéronlle que deixara o negocio -ruinoso da chatarra, que agora vivía ben e traballaba na vila vendendo castañas asa-das na temporada e que, só con iso, tiña para pasar folgadamente o resto do ano nunha casiña que fixera chegando á estación do tren. Dixéronlle tamén que, si que-ría velo, estaría diante da oficina bancaria que había na Praza Maior, que alí estaba o posto, co seu asador de castañas que semellaba unha máquina do tren e vendéndoas por cartuchos.
Achegouse alí. Mirouno de lonxe e se-guía coma sempre, anque agora co seu chafarís e dándolle voltas ás castañas que asaba. Tiña moita xente agardando para lle mercar e o certo é que soltaban un arrecendo impre-sionante por toda a praza. Cando se viron déronse unha forte apreta e falaron, e riron, e comeron castañas e lembraron cousas e xun-tos venderon castañas para ter tempo para eles e seguir falando. Ó final xa cando leva-ban un bo anaco de palique, un dixo:
- Pois xa ves, non me foi moi ben en América estes anos e mesmo veño algo enfermo e contando de me recuperar e seguir traballando mentres o corpo aguante.
- Ai home. Pois eu aquí che estou, endiante do Banco e dedicado plenamen-te ó negocio das castañas. Xa ves que ben me vai. Hai días que non dou feito. Vivo folgadamente e sen luxos, pero este nego-cio, por desgracia, non dá para os dous e
por riba eu teño unha boa familia. De tódo-los xeitos se te ves necesitado...
- Xustamente a iso viña, a ver se me prestabas algo.
- Pois síntocho ben, home. Pero temos un trato feito que non podo romper coa oficina bancaria de aí de diante: "nin eu podo prestar cartos, nin eles poden asar castañas".
Mero. Reelaboración de varias versións recollidas en Mesía
