
7
A Xanela
Primavera 2002
A primeira voz
Xabier López
O
alquimista, ao pescozo ese triángulo gnóstico
do ABRACADABRA, xa ía tempo que dera por
imposible a consecución da pedra filosofal, aquel
magnífico pelouro que el imaxinaba como un
anaco de unto capaz de virar ouro, previas unhas
freguiñas, calquera tipo de ferralla ou ferragancho.
Para dicir verdade xa non confiaba unha miga na
cábala, nos consellos do seu centenario mestre, nin
naquelas todas faladorías que situaban no alfoz de
Aquisgram a un vellote espiritado e rechumido que
sostiña ter conseguido xa algúns resultados. O
alquimista, coa aniquiladora impresión de ter perdi-
do a vida nunha quimera, acordou unha mañá co
sobresalto dunha nova teima, co sobrecollemento
de presentir un vento novo para o tarabelo dos seus
días. "A primeira voz. Busca a primeira voz".
Aquelas palabras confusas, unha chisca críptica,
foron o único comprensible daquel soño, xunta a
certeza de que a sombra barbada que as pronuncia-
ba roucamente, era a sombra dun mago, dun autén-
tico mago, pois os verdadeiros magos, dende Merlín
o encantador, só se presentan ao home no sarillo
dos soños. Así foi cómo fixo unha cacharela cos
seus libros e atados de follas, cómo vendeu a un
quincalleiro todos os seus cacharros, cómo deixou
a súa covacha das catacumbas de París, para
botarse a andar polo mundo na consecución daquel,
seu novo horizonte.
"A primeira voz", pensou. ¿E non sería aquilo
a verdadeira pedra filosofal? Como queira que o
alquimista acreditaba no Panta Rei, no Eterno
Retorno, riba de todo isto, e moito máis
apaixoadamente, na pescada que morde a cola e na
serpe Urubos a-que-traba-o-propio-rabo, tivo a abso-
luta certeza de que atopar a Primeira Voz era atopar
a Derradeira, xa que logo, tamén, a Voz que se
estaba pronunciando naqueles precisos momen-
tos, acalada pola ofuscación e a parola dos seus
contemporáneos. A súa busca, como toda busca
que se gabe de selo, deixou atrás varios anos da súa
vida, innumerables aventuras e adversidades. Unha
tardiña, no profundo da sesta que estaba a botar á
sombra dun carballo, soñou un luminoso e radiante
arco da vella. Ao espertar o arco da vella aínda
estaba alí, facendo visible unhas das trabes decote
invisibles da cópula dos ceos, e daquela foi mirar
onde pousaba, ao cabo unha lombiña comida polas
silvas eas torgueiras na que se puxo a cavar coa
cobiza dos ladróns de tumbas.
Logo de moito traballiño atopou algo. Era
unha caixa, unha caixa poeirenta, que tiña algo
dentro. Así llo revelou o entendemento tras sacudila
preto da orella. Convencido de atopar o que busca-
Ilustración: LUIS OTERO