
6
A Xanela
Primavera 2002
N
on é a nosa casa aínda que se cadra é a nosa
casa; aquí, neste cuarto nas horas da noite usurpa-
das ó sono, habitan sobre o silencio dos apuntes as
miradas de dúas rapazas tiradas nos coxíns desta
residencia de estudiantes que se cadra... ciscados
pola alfombra uns apuntes dunha asignatura de
primeiro curso de psicoloxía. Esparexidos como se
fose grau despois da malla, non se sabe cal é a orde
que os rixe nin como é posible que asi poidan ser
asimilados para mañá sementalos no exame; é
coma se o estado de nerviosismo de non estar
seguros de saber o que sabemos ou o que non
sabemos se vira reflectido nesa estreira; e eu, que
levo todo o curso nun estado semiletárxico, gústame
abrir portas e buscar conversas, non existe para min
un índice de horarios e polo tanto a calquera hora
podo estar desperto ou podo estar durmindo, e
tirando das verbas e das voces vou na procura das
persoas que tras delas ocultan vidas, fantasías e
historias que se recuperan e de non ser ancoradas
nas infinitas praias da escrita, fican por esvaecerse
como as horas desta noite, na nosa casa inmensa,
no noso tempo universitario que sempre vai
apuradísimo.
E este conto que leva por nome as cadeiras
pouco ou nada ten que ver co mesmo nome da obra
de Ionesco, e podería ser titulado (como foi de feito
para ser pouco despois correxido) o conto de Cris-
tina, porque é esta rapaza, grande e lenta, como se
estivese ubicada sobre un extraño estado de can-
sancio bovino, ten a voz nasal e mecánica e fala nun
castelán perfecto cun enxebre acento galego; e é
falando como chegamos ás horas da madrugada,
tempo de silencio vasto no que asoman o fuciño
medos esquecidos e contos de lareira á que xa
nunca máis nos quentaremos; e desa voz monótona
e insípida de Cristina van saíndo as verbas que nos
levan a algunha casa, a algún pobo dalgún concello
preto de Pontevedra, que máis dá; o caso é que
tamén a memoria evoca e constrúe unha noite coma
esta, non o sabemos, pero imos dicir que era coma
esta. No sobrado dunha vivenda un matrimonio,
espértase cun ruido de cadeiras que ven da cociña,
asustados, dicta o costume que sexa nestes casos
o home que se enfronte ó perigo, e agardando un
pouco baixa coa firme idea de enfrontarse a uns
estúpidos ladróns que baten e tropezan nas cadeiras,
caladiño descende os chanzos das escaleiras e vai
dereito cara a chave da luz; acende disposto a pillar
a quen sexa zoscando nas cousas da cociña, a mal
sitio viñeron buscar riquezas... Pero a luz non
mostra nada, nin o máis leve indicio de movemento
amosan as patas das cadeiras, fican exactamente
igual a como foron deixadas unha vez que eles se
foron a durmir, non hai ningún caixón aberto e
tódalas cousas están na posición inerte que el ou a
súa muller lles ordearon coas mans; pero el sabe
que escoitou moverse as cadeiras e sabe que tamén
a muller escoitou o mesmo barullo, que pasa entón,
que hai aquí, non vexo nada, non oio nada, que pasa
aquí... Vaise de novo a durmir sen resolver o proble-
ma, coas preguntas cravadas no peito, vai como veu
e responderá a unha pregunta que se espera, eu non
vin nada, non hai nada; e aínda tardando volven a
durmirse. Por pouco tempo, porque de novo, as
cadeiras, como se tivesen vida propia, volven a
moverse e a arrastrarse e o medo asulaga os seus
sentidos, seguramente baixen os dous para atoparse
a idéntica resposta, o camiño perdido, un feito que
non ten escapatoria, que ruido é ese, quen arrastra
as cadeiras, están no seu sitio, que pasa...
Non atopará resposta o home porque ó día
seguinte morre, de súpeto e tamén de medo,
supoñemos, se cadra viuse de fronte cara a morte a
noite pasada e non dixo nada. Morre o home e faise
o velatorio na casa, chegan familiares e viciños e
parentes, dá choio preparar o enterro, dá; e a muller,
que xa non é nova, síntese moi cansa e chegada de
novo a noite caise co sono, o mesmo que lle
roubaron a pasada noite; dinlle que se vaia deitar un
pouco, que xa os familiares quedan ó tanto, que non
se preocupe, que xa bastante ten... Vaise durmir xa
sabemos como, déitase e cando empeza a collela
o sono dáse conta dunha certeza que lle fai sentir un
arrepío inmenso, que a crava diante da verdade,
agora ela, non podendo pecharse dos ruidos que
veñen de abaixo sabe porque a noite pasada se
movían as cadeiras da cociña.
As cadeiras
Maxi Rei