10

A Xanela

Primavera 2002

fachenda era a imaxe del campo abaixo, dirixíndose

a ela. Deixou que a acompañara aquela noite e

moitas outras noites máis. Adouraba as cousas

preciosas que lle decía el para conquistala, aquela

maneira de susurrarlle ao ouvido "fermosa de ollos

achinados, de boca de xazmín". ¡Deus, o tacto na

orella da súa boca e o recordo da súa colonia e do

seu tabaco no seu pescozo! Remexeuse no sillón

acordándose das últimas citas nas que ela o agardaba

soa mentres el facía no palco figuriñas para outras,

e ela adoecendo de ciumes. ¡Tardáralle tanto tempo

en pasar aquela paixón que sentía por el, tanto! E foi

Ós inermes

Interrompes o meu nome

na oquedade da batalla,

declárasme a innomeable

como a todos os que me seguen

e a algúns dos que me preceden.

Pertenzo á xenealoxía xeracional

dos desterrados á sima do eco

onde as verbas sonme devoltas

igual de puras que as pronunciei

porque ninguén as escoita,

para eles

toleadas da inexperiencia dos afortunados.

Mentres eu pecho os espellos

para non ver en que nos convertemos.

Gabriela Rodríguez

por aqueles días cando Xosé comezara a convidala

ao paseo pola Rúa Real os domingos polas tardes,

convidándoas a todas a chocolate e algunha que

outra copa de anís na Casa Souto. Nunca máis puido

soportar o ulido doce do anís nin ver as botellas

sequera. Era voltar á dor daquel tempo e á marca do

seu olvido. Comezara Xosé a darlle unhas voltas,

pero tanto lle tardara a ela en írselle do pensamento,

tanto, que aínda hoxe ao velo se decatara que non

chegara nunca a esquecelo de todo.

(Do libro inédito "A africana do Seixo e outros relatos")

I

I

I

Ilustración: LUIS OTERO