
5
A Xanela
Outono 2001
E
ra un homiño pequenote e moi avellentado de
cara, anque conservaba case intacta unha frondosa
melena selvática, entre canoso e azulada, matiz de
cor que segundo el, conseguira de xeito natural e
espontáneo durante a súa estadía na Arxentina
como emigrante. Unha mañá, no cuarto da pensión
en Avellaneda, mirouse ó espello e puido comprobar
ó momento aquel cambio inusual na súa apariencia.
Refregou os ollos.
Arre carallo dixo para si, esto tivo que
se-lo arroz con leite de onte... Demasiada canela,
demasiada canela...
Pero gustáballe tal innovación, e deixouse
estar como estaba.
Moi de novo aprendera algo das artes dos
menciñeiros, e vivira cousa de tres ou catro anos
canda Soutelo de Meira, o curandeiro do norte, na
palloza que este tiña oculta por encantamento no
castro de Viladonga. Daquel personaxe con fondos
Loureiro de Carpaza
Paulo Martínez Lema
Ilustración: OLAIAMIGUEL CUBA
ollos de lobo e estética estrafalaria, Loureiro non só
herdou unha pucha con visera, senón tamén o vicio
-ou dubidosa virtude- de fumar tabaco en pipa. E
eso si, unha pipa distinta cada día, que tiña cousa
de quince ou vinte todas elas distintas, ben
acochadas nun baúl do rocho, camuflado baixo
unhas sabas. O seu tesouro. As pipas fóraas
adquirindo en Buenos Aires, unhas en tendas de
empeño, outras en troques gracias ós bos amigos
que se botara na capital arxentina, e que sabían da
teimosa afección daquel "gallego".
Loureiro aprendera a reservar cada pipa para
un uso, e mesmo algunha delas conseguira
compaxinala coa súa sabedoría de menciñeiro.
Así, as mañás de outono recollía nas carballeiras
certa herba que só el e mailo Soutelo de Meira
parecían coñecer que logo fumaba nunha fermosa
pipa chea de inscricións en latín que a cruzaban,
encadeándose entre si e formando labirintos de
sabedoría clásica. Segundo el, esta acción
proporcionáballe o poder da videncia durante cousa
de tres ou catro días, pero en todo caso unha
videncia limitada, capaz de captar sucesos futuros
nun radio moi reducido que chegaba polo norte a
Vilalba e polo sur a preto de Pena da Mula.
Pero algo é algo dicía el comentando o
caso, e para algo me serviu, que mesmo cheguei
a salvarlle a vida ó alcalde de Lugo unha vez...
Contaba aquela historia cunha estraña emo-
ción na ollada. O señor alcalde, efectivamente,
recibira unha mañá un agasallo anónimo, moi ben
envolto en papel de cores, e cunha notiña na tapa
que puña: HUEVOS FRESCOS DE GALLO "EL
MANJAR". PARA EL EXCELENTÍSIMO ALCALDE
DE NUESTRA ROMANA CIUDAD. O señor alcalde
atopou no interior do cartón unha caixa metálica
con ovos dentro, e non eran calquera cousa: gran-
des, fermosos, case que perfectamente redondos,
e cun relustrar saboroso que lembraba o dunha
chaira nevada. O alcalde non o dubidou. Levado por
un degoro estraño e denso que se lle puxo na
cabeza, insistiu en comelos de contado, como
almorzo. Nesto recibiu unha chamada que lle fixo
cambiar de opinión totalmente. A pel tornóuselle
leitosa, quizais co medo, e en canto colgou o
teléfono, guindou os ovos ó lixo botando mil pestes
contra os malditos masóns, "rojos" e demais.