
3
A Xanela
Outono 2001
Recolledores de amorodos
CREACIÓN
N
on terán estes xornaleiros
nesta hora exacta na que a forza
do sol cae a treu, contida no seu
cheo agosto e na súa total e
sólida perpendicularidade, ningún
Millet que os debuxe, como así foi
feito con aquelas mulleres apa-
ñando o grao na aterradora exten-
sión dunha tarde, a cal pode ser
tomada como metáfora: silencio
espiral dunha inxustiza á que se
podería estar afeito polo dictado
do costume.
E dun lenzo sobre os que
ninguén os debuxará non se
poderán facer copias coas que
adornamentar o apacible descan-
so dos salóns das casas ou as
paredes cálidas dalgunha cafete-
ría de media mañá; tampouco, se
nos poñemos realistas, un cadro
que non existe ó mellor é posible
colgalo das paredes dun museo imaxinario dos
traballos e dos días, onde cada estancia ou cuarto
bretemoso e hipotético fose unha viaxe e chegase
ata o día a día do esvaradizo presente.
Mais nós non debemos emborracharnos desta
excursión ás paisaxes do que non son, porque de
meternos nela teríamos obrigatoriamente que
describilas e así xa serían feitas, podería ser, chegado
o caso, que ficasen máis certas, nunha dimensión
superior ó propio anonimato dos xornaleiros que día
a día recollen amorodos, achegándose ou
alonxándose en función da cantidade, polos regos
sen nome pero con principio e fin como as horas que
se van atopando como espacios idénticos, transcu-
rridos en función de tantas variables que non é este
o lugar do seu plantexamento.
Por iso hai que volver a vista ás letras que
deles nunca se escribirán, xa que o feito de ir
apañando o froito da terra carece de historia e
tampouco ten maior traxedia: velaí a lentitude dun
silencio manso interrumpido por conversas relativas
ás beiras do tempo no que viven e que non durarán
moito xa que a atención está na fin das mans, que
se van enchendo dun sabor que descoñecen e que
rematarán en bocas imposibles de adiviñar, como os
lugares e almacéns calados que estes froitos haberán
de seguir polos vieiros do comercio; como tampouco
esas mans derradeiras, esas linguas que disfrutarán
saboreándoas, destino final, que non se preguntará
polos homes e mulleres que as tocaron por primeira
vez, que as escolleron e as permitiron, que fixeron
do seu lombo a zafra na que petan os martelos do
sal cando sae a chuzos na hora espida e cenital dun
agosto ergueito.
Foi dito que a paisaxe é un estado da alma,
e abofé que ollando a estes xornaleiros un decátase
ben pronto de que o inxenioso poeta que a dixo
nunca traballou, senón que libre de toda ocupación
éralle permitido adicarse ás letras e ás
contemplacións cando non a outros vicios; en todo
caso, para os que bufan co lombo dobrado, recollendo
a esperanza do alimento ou do xornal, sexan aquelas
campesiñas de Millet das que non sabemos nada ou
estes xornaleiros que apañan amorodos, en todo
caso a paisaxe é un estado do corpo e da suor, das
costas que xa non sentirán o sufrimento ó que foron
acostumadas e que xa forma parte da mesma pel,
nas horas aceiradas de estío na que os homes e
mulleres van deixando, foron deixando, as súas
forzas e erguendo a súa vida no labor campesiño de
cada día.
(ós meus compañeiros de traballo
cos que recollín amorodos no verán do 2001:
meu irmán Carliños, Maricarme, Carme, Luis
e o marroquí que non me acordo como se chamaba)
Maxi Rei
Ilustración: OLAIA