
9
A Xanela
Outono 2001
Poesía para que non te asustes no verso 25
Inverno viña rindo de soles no teu corpo
e ti aparecías nos soños cos beizos mal pintados
e os ollos cheos de chicle...
Logo berrabas o nome correcto cunha seguridade diabólica,
como para collerlle medo ó mundo,
como quen chama por Lucía
e Lucía non sabe por quén chaman...
Quero que me escoites cando fale do incendio das raíces
porque doen tanto coma o diario dun condenado.
Quero que me escoites cando diga que todo é certo
e non hai verdades,
cando diga que todo é mentira
e non hai mentiras...
Escóitame nas entrañas.
E non te atrevas a xulgarme nesta escura casa de xoguete
porque nada sabes do meu amor polos caleidoscopios,
do meu amor por ti en metacrilato,
da túa figura entre espellos e purpurina...
A min ninguén me presentou formalmente os límites,
e disfrazada de alegoría
ás veces esquezo sorrir dende o chan.
Iso si, cando sexa quen de deixar as metáforas,
vas ver o que é unha poesía núa,
morta de frío e de liberación.
Si, é unha ameaza.
Tamén é unha poesía de nomes propios
de crueza esaxerada
e proposicións tan indecentes que menos mal que non son quen
de deixar as metáforas...
E primavera mitificaba a neve no medio das ruinas.
Lucía Aldao
Ilustración
:
OLAIA
Tempo de medras
Desespero desorientada
no pulso das idades
porque teño saciado a miña sede
de curiosidade que me deixaron
tebras amargas no padal.
E agora non hai sorbo de azucre
despois da menciña
para borra-lo seu sabor
tan curativo como repugnante.
Agora son maior para esas cousas
¡Maldita sexa!
Gabriela Rodríguez