
4
A Xanela
Outono 2001
S
eu pai agarroulle a man pequena entre da súa. A
nena sinteu a tenrura e o calor daquela man grande
e callosa. Naquel xesto aproximouse á súa beira.
Uleulle a tabaco, como sempre, e tamén a aquel
cheiro peculiar que desprendía o seu traxe, un
cheiro a grá, que a ela tanto lle agradaba. Adouraba
a seu pai igual que adouraba ás tardiñas, de puntiñas
na hucha grande, xogar coas mans entre do trigo,
polo tacto suave, e xogar a facer montonciños e a
introducir os brazos ata os cóvados enl, e logo
deixalo caer grao a grao, e tamén agochar a boneca
de pao e o libro dos animais. El saca un pitillo, e
desta vez, antes de volver pousar a man na dela,
prodúcese un miragre: ofrécelle o mecheiro de
gasolina despois do clik, pechado xa e aínda co
metal morno. Sorpréndea de verdade. Non o
encendas, Ana, dille, que te podes queimar, dillo
mentres lle pasa a man polo cabelo, nun xesto á súa
altura. Ela, coas mans pequerrechas, apalpa a tapa
e a forma cadrada cos dediños, contándolle un a un
os furados... E foi así como camiñaron un longo
treito ata o carreiro dos coios grandes. Un Landrover
ruxía e fumeaba agardándoos. Cando chegaron a el,
seu pai levantouna no ar, colleuna no colo e entraron
pola porta traseira. El, primeiro, con coidado,
pousouna no asento de skai, deixándolle sin querer
as pernas ao ar e o vestido novo de ponto de abella
todo engruñado. Ana preguntoulle varias veces se lle
había de mercar algo na vila. El non dixo nada. Á súa
beira percatouse das enrugas da fronte, da mandí-
bula apertada, das mans inquedas sin paraxe. Ana
comezou a tararear un pouco unha canción. Apenas
se oía entre tanto traqueteo do automóvil. Moito
máis adiante, entre dunhas casas novas, o coche
parou. Seu pai baixouse só. Ela veu polos cristás
uns cativos xogando á beirada da estrada. Xogaban
cunha pelota fofa encarnada, e a ela caíanlle os ollos
por poder baixar e xogar con aqueles nenos. Estaba
tan entretida niso que non se decatou de que seu pai
xa abrira de novo a porta do coche. Debaixo do brazo
traía unha caixiña branca, fermosa, coas asas
douradas e cunha cruz grande como a que dona
Rosa tiña no cuarto da cama da mesiña. Daquela
Ana estremeceuse e tivo medo. Pero non dixo nada,
non preguntou nada. El non podía mirala. Cando se
sentou frente a ela, sacou do peto un caramelo
grande e redondo cunha goma longa na punta e
amosoullo facéndoo pencear no ar, arriba e abaixo,
cos ollos cheos de auga. Ana non dixo nada e el
tampouco. Mais ela soubo ben que aquela recom-
pensa seguro que tiña un mal trago. Cando chegaron
ao curral da casa, Ana saeu correndo precipitada-
mente pola lama adiante. Subeu o patín coma un
lóstrego. Súa nai non estaba alí. O irmán pequeno
brincaba contento entre daquela morea de xente.
Manuel achegouse para ensinarlle unha boa presada
de moedas de pesos, e algunha de cinco pesos
tamén. Ela descoñeceu o cuarto de sempre. Ulía
raro e as paredes estaban cobertas de sabas
brancas cobrindo o mouro. Había tamén moitas
flores, moitas. Todo aquilo amitaba unha capela,
pero sin ningunha Virxe nin ningún santo. Era Nené,
a súa irmá pequena, vestida coa túnica azul clariño
de debuxos dourados, a mesma que Ana levara no
nacimento da parroquia para facer de Virxe. Nené
estaba dormida e queda. Ana chamouna
timidamente, mais Nené non lle respondía.
Tampouco respiraba. Entón axeonllouse como as
mulleres vellas sobre das táboas do cuarto para
rezar e foi entón cando dona Rosa a ergueu de
súpeto de alí e a sacou daquel choro profundo,
prohibíndolle axeonllarse máis. Polos anxos non se
chora, Ana. Son anxos do ceo. É pecado chorar por
eles. Preguntoulle se quería bicala, e claro que
quixo. E termou dona Rosa dela no ar, sin desfacer
a armonía daquela estampa, e aquel cheiro a cera e
a proximidade de Nené mareouna un pouco. Entón
bicouna como o fixera tantas veces antes, e sinteuna
tan fría... ¡tanto!, que lle quedou o seu tacto no beizo
apegado, xunto a aquel silencio. Aquilo fíxoa perder
a fala durante días enteiros e desde aquela soubo
que a morte ten friaxe e un certo saibo a caramelo
amargo. A ausencia cheiraba a gasolina e a tenrura
morna tamén sobre dos dedos.
(Do libro inédito "A africana do Seixo e outros relatos")
Anxos do ceo
Medos Romero