4
A Xanela
Primavera 2001
herba seca mentres se alpacaba, e tan ben logra-
ron camuflarse que foron trizados pola máquina,
nese tempo, nese lugar que non son quen de
localizar, cando o agro galego empezou a mecani-
zarse causando, como tódalas novas, asombro e
escepticismo para dar lugar a unha crecente con-
fianza que iría medrando co tempo ata convertírense
en ferramentas imprescindibles dunha agricultura
modernizada.
Pero eu non podo asignarlle un rostro a
aqueles dous neniños, como tampouco son quen de
consideralos dúas cifras máis na historia cuantita-
tiva do que tivemos que pagar (e aínda temos) polo
progreso, afacernos a el, saber como funciona e
como tiñamos que convivir con el, as novas técnicas
e os novos perigos, que se mostraban en toda a súa
dureza e crueldade en casos como este: o tractor
sin capota avanza lentamente recollendo as ringleiras
de herba seca e a xente olla abraiada tal marabilla,
ninguén pensa nos neniños que se cobren ás présas
de herba seca, xogando no que será o derradeiro
verán das súas vidas, e pódese imaxinar á xente
cargando un carro de alpacas, nese acougo que
supón o traballo no verán como necesidade milenaria
da xente do campo para poder soportar un inverno
que nunca se sabe como virá; máis difícil resulta
chegar a ver os rostros demacrados pola visión,
rápida, fulminante, da alpacadora ensanguentada
cos corpos dos neniños completamente destroza-
dos, os berros, o motor que se apaga e as nais
presentes que buscan inútil consolo nun abrazo,
sabendo que lles caeu encima a peor desgracia
que lle pode pasar a unha nai e que esa imaxe que
aquí eu trato de darlle corpo nestas palabras, que
non coñecín, como tampouco coñeceu ó que lla oín
contar; esa imaxe quedará para sempre marcada a
lume vivo na memoria daquela xente porque segui-
rán vivíndoa cada vez que a contan a coñecidos ou
descoñecidos, en calquer lugar, mentres se fala
dunha desgracia presente que remata por traer ó
recordo e á palabra outras desgracias doutros
tempos, como historias que ninguén pode concebir
porque caen fora da imaxinación da xente común.
Deste xeito vós trouxéstelo aquí, porque unha des-
gracia chamou por outra para non sentirse soa no
mundo dos vivos, e eu escoito, sen querer, coma
sempre, sabendo que tamén en min a traxedia
lonxana e descoñecida da que só seu o seu enun-
ciado, quedará para sempre no fardel da memoria,
sabendo que xa chegará ocasión para volver á voz e
á palabra eses dous neniños trizados por unha
alpacadora.
LUIS OTERO