
7
A Xanela
Primavera 2001
Armbanduhr
Xabier López
L
uz doente. Branco doente. Mañá doente. Arre-
cende a delicioso pan malo e a café fervido. Xa o di
o retrouso: Café fervido, café f... Coma tódalas
mañás merco o xornal, e quero preservar, cobizo-
so, a esperanza aquela de que na letra pequena
que ninguén le, perdida entre os edificios de tinta,
entre esas construccións segmentadas, tremeluza
unha verdade, aínda que sexa só unha. Pode ser
unha frase composta, ou unha concisa oración
sinxela. Tal vez unha única palabra, coruscante e
dura coma unha pebida de ouro agochada entre os
seixos grisallos da peneira.
Eu camiño e a mañá tamén camiña na súa
teima de luces e brancos doentes. No medio do
piche, alleo ós autos e ós claxons coma gumes,
dexergo unha figura humana. Merece, precisa, a
miña atención. Achégome. Achégome tanto, que,
sen o querer, teño (que), debo, dicir algo.
-Bos días.
O home, porque é un home, devólveme o
alleamento de cuspe e lagañas dos idiotas. É, así
mo parece, un babeco, un imbécil, un retrasado
mental. Leva a bragueta aberta e os cordóns das
botas se lle mollan e luxan nas pozas. Os autos
pítanlle, protestan, aldráxano, e el só risca un
sorriso de tres dentes que se cadra non lles vai
dirixido. Agárrolle o brazo e consigo que se ache-
gue canda min á beirarrúa.
-Meu home. ¿Non ve que o poden atropelar?
El sigue a sorrir co seu sorriso de a patacón,
co seu sorriso de tres dentes. Apértame un brazo.
Enruga o xornal que veño de mercar, e con el a
esperanza aquela miña de atopar unha verdade,
que axiña se reprega ó seu contacto coma unha flor
ó que chega a noite, coma as lanzas fosforescen-
tes do inquilino vivo dos corais. Quere, pretende,
amosarme algo. Ó primeiro non dou comprendido.
Arremángase. Fai voar un brazo nu de moito pelo
e a marca redonda da vacina da variola, no camiño
do ombro, fica exposta ó aire e máis ó entende-
mento de que, a pesar de todo, compartimos esa
idade que fai escarnio do in, do on line, do moderno,
do postmoderno. Pero non. Non entendo. Aínda
non. Achega a fazula ó pulso, coma quen achega
a súa cara ó calorciño da cara da mamá, da cara
dun pícaro, dun tecido mol e perfumado.
¡O reloxo!
Entendo de vez, el sorrí, e axiña mo pon de
diante dos ollos. Moi bonito. Moi fachendoso. Eu
case que diría que impropio para o seu pulso, a
xulgar pola pobreza dos seus pantalóns, da súa
chambra e mailos seus zapatos cos cordóns molla-
dos. Insiste. Insiste. Eu fíxome na súa coiraza
billante, de cor de prata, e mais nas tres agullas;
nas cativas circunferencias douradas que hai de
riba de cada número, e na porca infima que fai de
eixo; na esfera de vidro sorprendida ás veces por
esa marxa luminosa, coma un arco da vella, un
lampexo motivado pola pegada sempre sucia dos
dedos (lémbrame o lampexo azul e verde das
talladas de xamón asado, máis gorentoso canto
máis frío, das coirazas do peixe da praza, pero isto,
decidida e definitivamente, non vén agora ó caso).
Bate na esfera co seu furabolos longo e un
chisco deformado. Quítalle ese son que só pode
provocar cabalmente a unlla contra o vidro (Penso:
a unlla contra o vidro). Volve achegalo ás fazulas.
LUIS OTERO