9
A Xanela
Primavera 2001
ESCINDE O ETERNO e regálame un anaco
Dáme un día pechado en si mesmo,
un instante redondo
De lucidez completa,
un intre de certo, un chisco de cordura
Préstame unha idea constante,
sen vacilacións
nin interrogantes
Porque no reverso do meu sono
proliferan as silvas
E somos espritos converxentes
ilusas sementes
á procura dunha estreliña sempre acesa
Iolanda González Villar
Ortigueira
Incineradora de vacas
Axúdame a atrapar un adxectivo puro
pra este miragre de ferro e fume
co cheiro sagrado que agroma da morte
estancada na paisaxe; coas pretensións do solpor
que escorrega polo vento e os bronquios e os violonchelos.
¿De que cor podemos pinta-las bágoas
desa muller espetada nunhas zocas de xeo,
ou as isobaras resecas que o seu home leva na faciana
mentres evoca o precio dunha vaca a golpe de blasfemia?
Falo da estética irreal, da beleza sorprendida
sen pantalóns nun recanto da fraga, de toda esa lírica de podredume e cal,
falo da arquitectura cotiá e rotunda,
e tamén do precipicio azul celeste
na memoria de formigón dos cangrexos.
¡Arrepentídevos, pedras pantasmais!
¡Mastigade este soño coa herba!
¡Contemplade este forno de ausencias
que abre as súas fauces vermellas para que pase
a morte co seu exército cultural de moscas!
¡Ollade o novo peiteado da intelixencia
rabuñado nunha espelunca de calamares de sábrego!
Esta é a poesía da miña terra.
Samuel Solleiro
Compostela, xaneiro 2001
I
LUSTRACIÓNS:
OLAIA