3
A Xanela
Primavera 2001
Os dous neniños
Maxi Rei
CREACIÓN
S
ei que custa caro creervos porque estas histo-
rias que agora me presentades teñen máis pinta de
ser sacadas dalgunha película de terror ou intriga
que da realidade cotiá e distante, aínda pendurada
na memoria e que ó tomar o corpo da voz se fai dura
e cruel, cada vez que se pronuncia e así resucita
dun letargo incalculable; é máis propia dun conto
de Kafka ou dalgún deses best-seller de medo que
nunca lin porque o que me produce ese tipo de
lecturas éme simplemente insoportable.
Non lembro tela escoitado nunca ós meus
avós porque se cadra os contos e lendas que eles
contaban aniñados no calor da lareira, pertencen a
un tempo mítico que ten oseu propio lugar e a súa
permanencia; escóitovola a vós, meus compañeiros
de traballo, mentres na media hora do bocadillo, que
tamén é do café, comentades a morte accidental de
non sei quen, pero que algún de vós, ou varios,
coñecestes choiando, morreu nun deses acciden-
tes dos que ninguén ten culpa, son as azarosas
circunstancias, o anonimato de Deus, estaba para
el, nunca se sabe... E todas esas patrañadas que
tanto aborrezo; si, e ti non te acordas de... sempre
é o mesmo, vaise tirando dun fío e vas tecendo unha
pequena escolma de catástrofes que retemos na
memoria como antecedentes deste tipo de cousas,
aí fican gardados, nunca esquecidos porque esas
traxedias con morte posúen ese extraño magnetis-
mo para, unha vez que sabemos delas, pegarse ó
pelexo da lembranza e vivir connosco hibernando a
maior parte do tempo ou que despertamos cando o
tema do que se fala é semellante, como agora que
falades dun morto presente, sepultado nunha zanxa
por un desprendemento de terra, esto é perfecta-
mente datable: hoxe, onte, a tal hora, foi así e así,
e por iso sabemos que nunca pertencerá ó mundo
dos mitos ou dos soños ou das mentiras, sen
ningunha carga pedagóxica ou didáctica, tal como
foi, ficará así e todo o que se lle engade ou quite será
atentar contra a verdade dos feitos porque as cousas
só pasan dunha maneira aínda que se conten ou se
escriban de moitas, sin falar da longo lista de
consecuencias que delas se derivan.
Eu non buscarei en ningunha hemeroteca
ese verán onde se sitúan os feitos dos que agora
falades porque seguramente non atope a xusta
traxedia que procuro, da que vós me dades noticia
e eu, cecais, trate de investigar para coñecer a
verdadeira natureza dos feitos, que queda deles
unha vez pasados, unha vez que case se perden na
memoria e non se dan ubicado no pasado recente;
non, estou seguro de que non os atoparei porque a
prensa diaria antes non era o que é agora e que ese
camiño me levará a unha panorámica moi deturpada,
demasiado parcial e sei que neses tempos pasaron
moitísimas cousas importantes que non quedaron
na prensa, existen porque perviven a través da
memoria de xeracións como un xen ou virus que se
herda nestas conversas e que sae á luz moito tempo
despois, como unha melodía ou pesadelo da infan-
cia que sempre ocupará os sedimentos máis antigos
da memoria; así seguramente pasou coa historia
dos dous neniños que xogaban a agacharse entre a