3
A Xanela
Outono 2000
Xenealoxía das épocas
Dos tempos escuros
onde o medo
ficaba sereno instalado no cerne de tódalas cousas
Eu
son neto,
onde os queixumes da fame
desterraban remesas de xente sombría alén do mar
onde as cancelas choraban polo pan
asubiando as cantigas da fame en palabras afónicas
e os días levantados da fonte avolta
íanse apousando por miserentos tellados
co duro selo de afastadas guerras,
e vindo traían bágoas para falar do mundo,
debuxar catro paredes cincentas onde convivían
a estraña semente da esperanza
e os ben sabidos froitos da miseria.
Dos tempos branquinegros
onde os nados traían na faciana versos desolados
Eu
digo ser fillo,
para despois ficar alistándose ó pe de aceiradas tardes
e seica tiñan que beber sol requente en refornados caldeiros
onde a tardiña era densa estancia tratante de xexún cru,
dicían coñecer bravas esperas apozadas en invernos autoritarios.
Logo,
preto do meu berce
arrendadas ilusións íanse afogando en encoros recentes,
poida que mesmo houbera
raiolas a luz de trigo
para os que non se foran empurrados polas baionetas da brétema.
Dos tempos azuis metálicos
onde pace cumprida ilusión namorada
Eu
parezo ser irmán,
dos que renego revirando a voz
nesta inútil peregrinaxe ós tempos da noite fermosa
para verquer beixos falsos
aloumiñando tal necesidade de mentiras espesas
como se cada intre fose mansa festa
inmenso porvir que ferve en maio.
Por eso non quero que vos, meus versos, sexades plástico
prefírovos amigos das ferramentas
onde traballamos en grúas optimistas
erguendo a vida de cada día.
Maxi Rei
CREACIÓN