18
A Xanela
Outono 2000
tual do director), é un
traballo que non produ-
ce indiferén-cia e, se
cadra, nisto radica a sua
maior virtude. Fóbias e
filias, nunha proporción
difícil de cuantificar,
desatou esta fita, califi-
cada por alguns de in-
vestigación cinemato-
gráfica. O seu pase de
prensa contou cun notable número de desertores,
entre os que máis de un se desfixo posteriormente en
sospeitosas e hiperbólicas
gabanzas cara ao filme e o
seu director.
Dous homes, entre beatíficos e descerebrados,
cometen un críme como consecuencia de cativas e
absurdas lidéiras. A vítima, cun encefalo-grama
semellante ao do seus asasinos, é bígamo e, final-
mente, as viuvas acabarán desputando, ante o cadá-
ver, a sua condición de tais e a perténcia do mesmo.
Con este magro fio argumental a história estrutura-se
en catro partes, das que a primeira e a derradeira
constituen diferéntes pontos de vista da mesma ac-
ción. Escenas longas de incesantes diálogos, através
dos que se repiten unha e outra vez as mesmas ideas,
poñen de manifesto, máis que a non progresión do
relato, a inexisténcia do mesmo. Se tal era o obxectivo,
conseguiu-se sobradamente. Realizado en branco e
negro e soporte videográfico (posteriormente transfe-
rido a 35 mm.), o filme conta cunha torpe iluminación,
que mesmo ás veces leva a imaxe aos lindes do
desenfoque. E nesta interacción entre a reiteración de
situacións e parlamentos e o desaliño formal, está, se
cadra, a pretensión de transmitir unha idea de verdade,
de documento extraido da realidade. Pero tal dialéctica
dificilmente se pode dar, toda vez que a clave
interpretativa adoptada denota a preséncia de actores
de profesión, coñecidos por anteriores traballos co
director. Non resulta doado apercibir-se dos obxectivos
perseguidos por Rípstein neste experimento, no que,
nun novo pinchecarneiro circense, pon sobre o tapete,
desta vez cun maior aparato de percusión, todos os
seus signos de recoñecido autor. E isto todo para contar
o que xa quedou contado -coidamos que moito mellor-
en traballos anteriores: El lugar sin límites, El imperio de
la fortuna ou La mujer del puerto.
Espléndida definición, composición magnífica
Carmen Maura (Cuncha de Prata á mellor actriz)
encarna en La Comunidad, de A. de la Iglesia, unha
rexoubeira, cobizosa e resoluta vendedora imobiliária.
Tras ver este filme (o primeiro dia: nove dias, logo,
antes do fallo) alguen dixo con certeira e malévola
intelixéncia que a actriz non se dera de conta de que
non estaba a facer unha película de Almodóvar: unha
espléndida definición do traballo da intérprete
galardoada.
Pola contra, Gianfranco Brero (Cuncha de Prata
ao mellor actor) realiza en Tinta roja, de Fran-cisco J.
Lombardi, unha magnífica composición: un verosímil
xornalista da cróneca negra dun imaxinario diario da
cidade peruana de Medellín, un personaxe simpático,
machista, experimentado no seu ofício, desencantado,
amoral e non exento dunha particular ética, cheo de
humanas contradicións
Filme sobre a marxinación nas grandes cidades,
centrado na figura de dous xoves, Paria, de Nicolas
Klotz (Prémio Especial do Xuri), oferece unha atmós-
fera visual nocturna e presenta certas deficiencias de
ritmo. A intensa escuridade da copia proxectada non
se soubo se procedia dun equivocado traballo do seu
director de fotografia ou dun mal realizado etalonaxe.
O citado galardón foi-lle concedido pola valentia do
seu compromiso, polo salientábel labor colectivo dos
seus intérpretes e a importáncia do tema, alén das suas
moitas cualidades artísticas e cinematográficas.
Certamente, a produción francesa Harrison´s
Flowers, de Elie Chouraqui, conta cunha lograda at-
mósfera visual. O seu responsábel, Nicola Pecorini,
recibiu o Prémio do Xuri á mellor fotografia.
Före Stormen/Denantes da treboada é a
primeira longametraxe do xove iraniano, afincado en
Estocolmo, Reza Parsa (Cuncha de Prata ao mellor
director). Nela, un imaxinario suceso, protagonizado
por un iraniano que reside e gaña a vida como taxista
nunha pequena localidad de Suecia -personaxe que, ao
tempo, estabelece unha especial relación cun adoles-
cente, compañeiro de clase dunha das suas fillas-,
mantén un certo vínculo coa Guerra do Golfo, que estourará
uns dias despois.
Pola sua parte, o Xuri de Novos Directores,
concedeu senllas mencións especiais aos filmes
españois El factor Pilgrim, primeira longametraxe dos
andaluces Santi Amoedo e Alberto Rodríguez, e El otro
barrio, segunda de Salvador García, e o Prémio da
mesma denominación (dotado con 25 millóns de
pesetas) á produción italiana Sangue vivo, segunda
obra de Edoardo Winspeare, un retrato vitalista dunha
vila mariñeira, situada no tacón da bota, através
dunha ficción centrada na figura de dous irmáns, que
presenta certas semellanzas con aspectos das nosas
Rias Baixas.
Representación española
Dentro deste apartado oficial de competición,
que nesta ocasión evidenciou un nivel de calidade
médio notábelmente inferior ao de edicións anteriores
e no que tomaron parte quince títulos, as citadas La
Comunidad, de Alex de la Iglesia, e El otro barrio, de Salvador
García, constituiron a representación española.
Carmen Maura (Cuncha de Prata á mellor actriz)
Arturo Ripstein