7
A Xanela
Outono 2000
H
erbert Dantín marabillárase con aquel xornal, e
máis en concreto coa cabeceira -páxina tres- na que
se daba conta da inauguración daquel museo.
Acugulábanse con cobiza as fotografías na páxina,
e no corpo da noticia destacábanse en letra grande
as impresións, todas gabanciosas, de abondosos
intelectuais, políticos, e xentes da cultura e das
artes. «Impresionante esforzo», «Sobresaíntes re-
sultados», «Ninguén vai dar creto ós seus ollos»...
Herbert Dantín mirara ás fotografías, volvera ós
poucos ó titular, e outravolta a mira-las fotografías...
«O museo branco», riu con satisfacción. «O gran
museo branco...».
Herbert Dantín pillou o coche, porque polo si
ou polo non aquel era un sábado deses -todos
sabedes deles- lentos e abúlicos. Rilláballe manseliño
o aborrecimento, e as apetencias viñan e marcha-
ban nun abrir e pechar de ollos: pillar-un-libro-
deixalo-pescudar-na-videoteca-darlle-á-chave-
remexer-nos discos-deixalos-no-sitio... Foi por iso
que pillou o coche -ficou apuntado- aínda que haxa
que testemuñar tamén certa curiosidade que me-
draba -e medraba- e medrou, a que dexergou a
construcción do través do parabrisas. Polo momen-
to un bo anticipo: un edificio de grandes dimensións,
todo branco, no que era practicamente imposible
distingui-los bordos, as columnas, os detalles arqui-
tectónicos, e daquela falar con xeito da forma que
imitaba. ¿Unha cuncha?.
Herbert Dantín pasou polo despacho de bille-
tes. O ticket, como non podía ser menos, era branco
de todo, e tivo que lle dar creto ó home aquel -vestido
de repartidor de leite- que lle pediu 450.000 pfennings
e a amabilidade de se prestar ó recoñecemento do
detector de metais. Os 450.000 pfennings
parecéronlle cousa excesiva a Herbert Dantín, e a
pregunta aquela fuxiulle da recámara da lingua case
que por propia vontade: ¿Paga realmente a pena?.
Paga.
Non, os xornais non mentían. O museo aquel
era cousa de ver, e ás veces de non ver tan ben feitas
que estaban as cousas: as paredes semellaban non
ter esquinas, chanzos as escaleiras; os salóns
tiñan a fasquía dunha sa do paraíso, un espacio
infindo e branco, e a non ser que un dese en se
manexar ás apalpadas, non ía crer que nelas había
mobles, cadros nas paredes, portas, ventás e cor-
tinas. O xardín era cousa de enxeñeiros, se por tal
palabra entendemos de certo unha derivación do
enxeño: sebes brancas, coma de algodón, e flores
e árbores e matogueiras brancas. Brancas eran as
mazás, e as peras, e os pexegos, e brancos os
vermes que nela fochicaban, entrando e saíndo
delas coma se fosen nunha montaña rusa, nunha
atracción de feira.
De socato, algo chamou a atención de Herbert
Dantín. Primeiro foi esa molesta sensación dun fío
invisible pegado na cara e na fronte. Logo un rebulir
de patiñas, unhas cóxegas escorregadizas no ros-
tro, e a man que dá en pescuda-la causa artimañando
veloz un puño. Abriuno. ¿Que era aquilo que dera en
apañar Herbert Dantín?. Pois, sinxelamente, unha
inofensiva araña. Unha araña coas súas oito patas,
cos seus olliños minúsculos e a súa boca en forma
de L dobre. Inofensiva, xa se apuntou, porque
ademais era ben pequeniña.
E negra.
Negra... Non era, abofellas, un detalle tan
escandaloso como para frustra-lo espírito do mu-
seo, os seus abracadabrantes resultados na
execución. Con outras palabras: Herbert Dantín non
se molestou por ter atopado unha araña negra no
medio e medio do museo branco, naquel sitio onde
todo -dende as fontes ás estatuas, das árbores ás
matogueiras- era branco. O que o amolou, e
amolouno ben amolado, foi a resposta do home dos
billetes cando lla amosou divertido:
¿E?. ¿Está vostede a dicir que esa araña
non é branca?.
Home... é negra.
Non é negra.
Herbert Dantín dáballe co dedo á araña por ver
se animaba a dar unhas carreiras.
Ben, se non é negra...é que algo ben raro
aconteceu cos meus ollos.
O home dos billetes fitouno con dureza.
E acontecería: é negra. Polo demais, teño
traballo -moveu unha man-. Se o que pretende , e
véselle ás leguas, é que lle volvan o importe da
entrada, está a falar coa persoa equivocada. Primeira
porta á dereita -fixo o aceno de dar volta e marchar-
. Aínda que é branca, branca... diga o que diga
vostede.
A Herbert Dantín importáballe ben pouco os
pfennings da entrada, mais a cousa era xa cuestión
de orgullo. Entrou pola porta que lle dixeran, e alí, no
cativo despacho dun bedel, volveuse dar outravolta
o mesmo conto:
Herbert Dantín e o gran museo branco
Xabier López