19
A Xanela
Outono 2000
A demorada e teimuda confabulación dunha
numerosa comunidade de viciños do Madrid dos nosos
dias a prol da consecución da fortuna obtida nas quinielas
por un deles, xa falecido, vai ser trastocada pola
preséncia dunha vendedora de axéncia imobiliaria, que
por acaso acabará informada de tal situación, poñendo
en prática as suas habilidades todas para tentar de se
facer co diñeiro, oculto nalgun lugar da casa, ás luces
do miserenta vida que o seu proprietario levaba. Eis un
argumento nada desprezábel para se achegar á obser-
vación da condición humana, recorrente preocupación
do cineasta bilbaino. Mais non é doado entender -ou sí-
como cun material narrativo de interese se
poden obter
tan cativos resultados. Sobrado de meios técnicos e
humanos, de la Iglesia encamiña-se cara os domínios
da pirotécnia e aplica un tratamento audio-visual
rechamante e efectista acabando por diluir o espírito
crítico que impregna a história. O filme fica asi conver-
tido nun espectáculo gratificante e vacuamente diverti-
do, orientado con toda perfección aos sectores de
público máis acríticos e preferentemente aos máis
novos, como se sabe o actual potencial clientelar máis
importante das taquillas. O resultado, á vista está.
Cunha estrutura -curiosamente moi semellante
á do filme sueco Före Stormen, aínda que tanto
argumentalmente como no seu tratamento non teñan
absolutamente nada que ver- de duas tramas que
interaccionan entre sí, o traballo de Salvador García, El
otro barrio, conta a desventura dun adolescente e a
relación que mantén co seu avogado, o que permite a
este último recuperar un pasado do que fuxira. Cun
torpe comezo, a narración, sustentada nun ben
traballado guión, da autoría do mesmo realizador (adap-
tación dun relato de Elvira Lindo), adolece en certos
momentos de éivas de ritmo escénico. Malia isto e máis
a un tono non sempre controlado, García Ruíz, mercede
a unha intelixente dirección de actores, á fé que tivo no
seu labor e ao corazón que puxo nel, consegue manter
a atención do espectador e mesmo converter o filme
nun máis que interesante traballo.
Non oficiais
No apartado dos prémios non oficiais, Harrison´s
Flowers, recibíu os galardóns do CEC (Círculo de
Escritores Cinematográficos) e da OCIC (Organización
Católica Intenacional do Cine), entidade que concedeu
tamén o Prémio especial da sección Zabaltegi a El Bola,
primeira e moi estimable incursión no terreo da
longametraxe do actor español Achero Mañas. Pola
sua parte, a FIPRESCI (Federación Internacional da
Prensa Cinematográfica), coincidindo nas suas
apreciacións co xuri internacional, concedeu tamén o
seu prémio a La perdición de los hombres, e outro
galardón na modalidade de documental á produción
española La espalda del mundo, de Javier Corcuera.
O Xuri da Xuventude, composto por 364 mozos e
mozas, concedeu o seu trofeu a Före Stormen.
O Prémio do Público (dotado con 5 millóns de
pesetas) foi para Nationale 7, produción francesa en
clave traxicómica, realizada por Jean-Pierre Sinapi,
que xa obtivera este mesmo galardón no pasado Fes-
tival de Berlín.
A delicada e minuciosa aproximación ao mundo
e aos sentimentos dunha muller madura -encarnada
con sabiduria interpretativa por Charlotte Rampling-, no
trance da extraña desaparición do seu home, realizada
con decisión e pulso narrativo firme polo francés François
Ozon baixo o título Sous le sable/ Baixo a area, converten
este filme, aberto e suxeridor, que se dirixe ao espectador
con exquisito respeito a ollos de quen isto suscrebe- no
máis redondo de todos cantos tomaron parte na S.O. do
certáme.Por cabo, entre os moitos filmes de interese que
integraron Zabaltegi -sección máis aberta (como a sua
denominación indica) do que a Sección Oficial, polo xa
máis enriba explicado-, compre salientar Wo De Fu Qin
Mu Qin / Camiño a casa, última, polo momento, entrega
de Zhang Yimou, unha poderosísima história de amor, a
máis fermosa das filmadas nos últimos tempos -ademais
doutras moitas cousas-, construida coas ferramentas da
sinxeleza e a poesia máis auténtica, que revelan ao
cineasta chinés como un dos grandes do cinema actual.
Se cadra, folga repetir aquí que o británico
Michael Caine e o norteamericano Robert De Niro
(Prémios Donostia desta edición, recoñecimento á
traxectoria profisional) recibiron o prezado galardón
das mans de Rosa Maria Sardá e Javier Bardén, res-
pectivamente. Mais, sí resulta pertinente lembrar que o
investimento de Sogecable de 9.500 millóns de pesetas
no cinema español, no presente ano, que converten
este grupo audio-visual no referente máis importante,
non só no ambito da produción senón tamén do da
distribución e, consecuentemente, no da adquisición
de direitos de cine español e internacional; e que os
acordos asinados pola sua competencia, Via Digital,
coas principais distribuidoras españolas, o que lle ase-
guran a esta plataforma a emisión de máis de 100 novos
títulos televisualmente inéditos, son, entre outras, noti-
cias que se espallaron oficialmente desde este magno
encontro cinematográfico, camiño xa do seu meio sécu-
lo de existéncia. Como limiar da grande celebración que
se está a preparar para comemorar -dentro de dous
anos- tan importante efeméride, o festival donostiarra
ofereceu xa nesta ocasión a posibi-lidade de contem-
plación da exposición fotográfica interactiva Mil imáge-
nes, unha mostra que condensa a sua história, e que,
a partir de agora, realizará un percorrido por diversas
cidades españolas.
Robert De Niro Prémio
Donostia á traxectoria
profisional