|
Xosé Mª García Rodríguez
|
||||||||
|
De Lonxe e Estraño
|
||||||||
 |
||||||||
| Naceu en Muros no ano 1912. Estudiou Dereito e ingresou na carreira xudicial en 1936. Mais talvez a causa de certas interquinencias politicas e certa xorda esquiveza perante o réxime ou algún dos seus persoeiros, en 1945 emigrou á República Dominicana, onde foi chanceler do Consulado Xeral de España ata 1963, ano en que pasou co mesmo cargo a Puerto Rico. É autor de varios estudios históricos puntuais e delgunhas biografÍas, e neste mesmo eido de interese tamén practicou a novela histórica. |
||||||||
| A obra poética galega de Garcia Rodriguez é moi serodia. En 1970 publicou seu primeiro libro, Tambre, ó que seguiu tres anos despois Rio Tambre, e logo Poemas da morte do guerrilleiro e do vello das brancas guedellas (1976). Brasil: historia, xente e samba canción (1977), Unha monxa portuguesa: sonetos do seu amor (1979), e Os mártires de Carral (1982). A figura literaria de García Rodríguez é estraña e desconcertante. Dentro da súa poesia propiamente lirica hai momentos afortunados ó carón doutros bastante anódinos. Pero onde máis interesa é nos seus poemas épicos, nos que emprega un verso podente e sonoro que parece fillo do modernismo rubeniano, pero quizabas tamén de Victor Hugo e dos parnasianos, e desde logo do noso vello Camoens e do Mester de Clerecía. |
||||||||
|
|
||||||||
| Lavéi meus cabelos nas augas do Tambre e a lúa mollaba nas ondas seus raios. Chiscóume seus ollos luceiro bonito. ¡Oué belo é bañarse de noíte no rio! Nos xuncos da orela xílgaros cantaban, os chios máis doces ao seu amor daban. Chegóu meu amigo a quen moito quero, fiquéi dormídiña antre os seus apertos. Logo despertéi , e vin que soñara. O luar tristoño nas auges brilaba. ¡Quedéi sen amigo, luceiros e aves, lavando cabelos nas augas do Tambre!. |
||||||||
 |
||||||||